21/10/2021

Blog: een ode aan het moederschap

Het moederschap verandert je. Het veranderde mij. De pijn van verlies verdween en ik dook onder. Om zelf te helen, te ontdekken en om van mijn kind te houden. Een rust spoelde over mij heen. Dit was het. Het enige waar het leven om draait. In die eerste minuten, uren, dagen en weken met mijn pasgeboren baby, wist ik tot in de diepste vezels van mijn zijn, dat dit het was.

Ik vond het fijn om onder te duiken in de liefde van het moederschap. Mijzelf compleet weg te cijferen en in dienst te staan van nieuw leven. Borstvoeding gaf ik ruim één jaar en als ik de enige was in huis met een stem, dan waarschijnlijk nog langer. Ik vond het fijn om niet aan mijzelf te denken, ik had een doel, een groter goed en alles moest wijken. Vooral ik moest wijken. Het voelde goed, het voelde compleet en zelfs in de moeilijke momenten kon ik achteraf vrij snel relativeren. Alles om maar een gezond, goed gehecht en geliefd kind af te leveren in de wereld. Die hechting, oh wat was dat belangrijk. Het werd een obsessie om mijn baby goed te laten hechten. Niet te lang laten huilen. Meteen naast de wieg staan. Troosten, laten ruiken, veel huid op huid contact. Mama is hier, mijn geur, mijn stem, mijn aanraking. Wij zijn één. Jij en ik tegen de wereld. 

Baby twee heeft zich inmiddels aangediend en de roze wolk van mijn eerste kraamweken maakte plaats voor een andere wolk. Hij was niet overmatig duister maar ook zeker niet licht. Ik miste mijn oudste. Hij was een droom naar zijn nieuwe broertje toe, zo zoet, zo lief. Maar zijn aandacht naar mij was anders. Hij wilde bij zijn vader zijn. Ik mocht niet uit bed dus ik kon weinig met hem doen. Hem naar bed brengen lukte niet goed. Hij was hysterisch en panisch en ik had pijn en was moe. Ik weet niet of zijn gedrag naar mij toe écht anders was of dat mijn verwachtingen en gevoelens zelf anders waren. Zwaarmoedig drukte ik de sfeer. Het was alsof ik rouwde om het verlies van ons leven samen. Het leven van twee. Wij samen tegen de wereld. 

De weken vorderde, de mist trok weg en hoewel ik genoot van dat kleine hummeltje dat tegen mij aan lag, genoot ik meer van het idee dat de mini groeide. Dat hij groter werd. In staat om meer te doen en meer te kunnen. Mijn herstel ging van traag naar snel en ik begon mij meer en meer mijzelf te voelen. Alles gaat nu sneller. Ik pak het sneller op, de baby is in dienst van het gezin in plaats van andersom en eigenlijk is er niet veel verandert. Het hele gezin staat in dienst van mijn oudste. Dat zeg ik met een ironische lach. Waar de baby in de buik al trappen van zijn broer kreeg, krijgt hij dat nu nog steeds. Uit liefde. Intense agressie opwekkende liefde vormt zich in dat kleine peuter bolletje en uit zich -niet altijd even voorzichtig- in kusjes en knuffeltjes.

Mijn kinderen zijn geweldig. Dat zeg ik compleet vooringenomen maar ergens ook weer niet. Mijn oudste is grappig en charmant en mijn baby strooit zijn glimlach uit over de wereld. Naar iedereen die hem even aankijkt. Hij is makkelijk, rustig en giert het uit bij alles wat je doet. Laat zich met liefde vermaken maar kan uren alleen in de box liggen met zijn rammelaar. Ik realiseer mij nu meer dan ooit hoeveel geluk ik heb. Mijn enige taak is om voor mijn kinderen een liefdevolle omgeving te creëren. Ze veiligheid te bieden en warmte. Want dat is waar moeder zijn om draait. Het beschermen van je kroost. 

De grijze wolk van de kraamweek had niks met mijn baby te maken. Het had te maken met mijn angst voor verandering. Het was perfect hoe het was en ik durfde niet te zien dat het nog perfecter zou worden. Het klinkt als één groot cliché, maar clichés bestaan met een reden. Slapeloze nachten, krampjes, poepluiers, rode billetjes, zachte babywangen, peuterknuffels, snotterige kusjes en nog zoveel meer. Dit is waar het leven om draait en ik ben nog nooit gelukkiger geweest.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen