Blog: silver linings

Ik heb in de afgelopen twee weken meer vrienden en familie gesproken dan in de twee maanden daarvoor. Nu we elkaar niet mogen zien en allemaal geraakt zijn door deze crisis, is de noodzaak om via telefoon of video bij te praten ineens heel hoog. Waarbij het tegenwoordig onmogelijk is om met een groep vrienden een datum te prikken om iets af te spreken, lukte het deze week om met elf vrienden een virtuele pub-quiz te doen. Natuurlijk, ik mis het om iedereen te knuffelen, maar toen ik die avond lichtelijk aangeschoten en met pijn in mijn buik van het lachen in bed rolde, voelde het alsof we die avond gewoon samen aan de keukentafel hadden gezeten.

Videobellen in de slaapkamer

Ik hoor van mensen die gewend zijn om op kantoren te werken, dat ze de persoonlijke en niet werkgerelateerde kletspraat tijdens de lunchpauzes of bij de koffiezetapparaat wel missen. Bel en Zoom-afspraken met collega’s worden toch meer gebruikt om professionele zaken te bespreken. Toch zijn die gesprekken tegenwoordig een stuk persoonlijker, ervaren we bij How about mom ook. Niet alleen omdat we allemaal geraakt worden door deze crisis en we er dus allemaal over mee kunnen praten, maar ook omdat je in gesprekken letterlijk bij iemand thuis meekijkt of -luistert. Onze app-developer die in haar walk in closet zit te werken (vanwege een partner die in de woonkamer een bel-afspraak had), een kindje dat aandacht vraagt, een kat die op schoot springt of een partner die door het beeld wandelt. Als iemand zich tijdens een bel-afspraak excuseert voor een ‘Papaaa!’ Mamaa?!’ op de achtergrond, dan wordt dat excuus weggewuifd: dit is het nieuwe normaal en daar horen kinderen bij.

Afgelopen week hadden Dirk en ik een avond samen: flesje wijn, kaarsjes aan en even geen journaal aan of telefoons erbij. We grapten: we zitten 24/7 met elkaar in huis, maar we spreken elkaar eigenlijk (veel te) weinig. We zijn vooral voor de kids aan het zorgen (en de politie-agent aan het uithangen…) of aan het werk, ook ‘s avonds. Ik ben benieuwd hoe koppels zonder kindjes dit ervaren, maar het heeft ook iets leuks om in je eigen huis op date te gaan en even tijd voor elkaar te maken.

We kregen het er ook over dat het straks weer wennen is als ons oude ritme weer terug is. Olivia die vijf dagen in de week naar school gaat, Jacob drie dagen in de week naar de crèche. Weer veel meer moeten en nog minder tijd. Tot een paar weken geleden begon het grootste deel van mijn werkdagen met haasten, geruzie over kleding met mijn vier-jarige kind, last minute poepluiers als je nét de deur uit wilt, met zweet op mijn bovenlip de crèche binnen rennen en een ontbijt to go op de fiets of in een volle trein. Tegenwoordig start ik de dag met een theekransje op het klimrek, met een duplo-toren bouwen, glitters plakken, boekjes lezen of wat ‘heksensoep’ maken in de tuin.

Koekjes bakken

Waar het me in het begin nog moeite kostte om me over te geven aan het feit dat de ochtenden voor de kindjes zijn en de middagen (en avonden) voor werk, lukt het me nu om steeds meer te genieten en in het moment te leven. Dan zijn het heerlijke momenten. Olivia die op gaat in haar spel, dansen met Jacob in de woonkamer. Koekjes bakken, kunstwerken maken en vooral overal de tijd voor kunnen nemen. En oké, als we ze aan het einde van de dag wel achter het behang kunnen plakken, kijken Dirk en ik elkaar lachend aan, schenkt de één voor de ander een glas wijn in en zeggen we om 18.00: het is tijd om naar bed te gaan. Dan is de avond weer voor ons. Aan dat nieuwe normaal kan ik ook wel wennen 🙂

Wat niet normaal wordt en wat niet went, is angst, spanning en verdriet. Beelden op journaal en sociale media, push notificaties van NU.nl met doden-aantallen of ziekenhuisopnames. Andere ondernemers spreken die het zwaar hebben, mensen die zich zorgen maken om vrienden of familie. Wat niet went is in spanning naar een persconferentie van de overheid luisteren, om te horen wat voor maatregelen er worden aangekondigd. Wat niet went is niet naar geliefden kunnen, verdrietige of mooie momenten niet fysiek samen te kunnen delen of vieren.

Dat hoeft ook niet te wennen, gelukkig. We beseffen deze periode des te meer in wat voor een veilig en welvarend land we leven. Deze crisis gaat nog een tijd duren, maar we mogen er vanuit gaan dat het tij straks keert. De wereld zal niet meer precies hetzelfde zijn, maar we komen er samen uit. Laten we ondertussen proberen te accepteren dat dit nu het nieuwe normaal is. Waar heel veel nare kanten aan zitten, maar gelukkig ook mooie kanten. Laten we proberen om in deze coronacrisis er samen het beste van te maken, en – ook al zijn het kleine momenten – te kijken naar dat wat er wél is.