Blog: strijdlustig zwanger

Mijn taak is het veilig grootbrengen van mijn kinderen. In principe is dat evolutionair mijn enige taak als vrouw. Het baren van kinderen, hen veilig laten opgroeien zodat zij op hun beurt een nageslacht kunnen produceren. Dat voelde ik op zijn sterkst in de eerste uren en dagen na mijn bevalling. Ik leek ineens compleet te begrijpen waar het leven om draait: voortplanting en overleven. 

Dat zijn natuurlijk gevaarlijke woorden. Maar ook opvallende woorden uit de mond van een – ideologisch gezien – echte feminist. Met trots kondig ik aan dat ik van het nageslacht van Aletta Jacobs afstam. Het feminisme vloeit door mijn aderen. Als kind van een feministische baby-boomer en een voor-oorlogse Joodse vader zit er veel opstandige energie in mijn karakter. Vechten voor mijn rechten. Gebruik maken van die rechten en opkomen voor die van anderen. Mijn moeder was degene die brood op de plank bracht thuis. Vrouwen hebben het recht om te stemmen verworven en ik ben baas in eigen buik. Ik ben de baas over mijn lichaam en ik mag en kan zoveel werken als ik zelf wil. Maar doe ik dat allemaal wel? Kom ik op voor die gezegde rechten?

Het is inmiddels bekend dat werkgevers jou als zwangere vrouw of nieuwe moeder niet altijd geven waar je recht op hebt. Zo heb je tijdens je zwangerschap wettelijk gezien recht op meer pauzes en moet er een beschikbare ruimte zijn met een bed of een bank om te rusten. Dit is slechts één van je rechten als zwangere vrouw. Geef je na bevalling borstvoeding dan moet er een afsluitbare ruimte beschikbaar gesteld worden voor jou waar lopend water, een koelkast en een comfortabele stoel of bank aanwezig zijn. Dit betekent dus dat een veredelde bezemkast of een leegstaand kantoor niet afdoende is. Ik zal heus niet de enige vrouw zijn die verontschuldigend heeft gevraagd om privacy-plastic op het raam van de vergaderruimte waar ik op gezette tijden mocht kolven. Het eerste aanbod dat ik kreeg was een stoel achter de deur.

Waarschijnlijk zijn er ook genoeg vrouwen die in een koud magazijn zaten en het erger hadden of hebben dan dat ik dat had. 

Als ik mijzelf als werkende moeder en als zwangere vrouw serieus wil nemen, hoor ik dan niet beter op te komen voor mijn rechten? Zeker als ik zo goed weet waar ik allemaal recht op heb. In de praktijk is dat soms moeilijk. Vaak heb ik het gevoel alsof ik juist harder moet werken tijdens een zwangerschap. Zodat ik mijn baan kan behouden. Zodat ik kan laten zien dat ik niet zeur of lastig ben, ook al loopt mijn lichaam 24/7 een marathon doordat er een kind groeit. Toen ik drie keer per dag kolfde en twee keer per nacht mijn kind voedde en daarbij dus al ruim een jaar gebroken nachten had, wilde ik nog steeds de best mogelijke prestatie neerzetten op werk. Want vrouwen hebben hard gewerkt voor vrouwenemancipatie en het is mijn taak om die beweging voort te zetten en om een voorbeeld te zijn. Wanneer dat niet lukt voelt dat alsof ik enorm faal. Hoezo kan ik het niet allemaal? Is het überhaupt realistisch dat ik een goede werkprestatie neerzet terwijl ik gelijktijdig de beste moeder prestatie neerzet. Waar ben ik dan als moeder? 

Ik vind het moederschap prachtig overweldigend en magisch. Aan de ene kant ben ik soms bereid mijn compleet werkende leven op te geven voor mijn kinderen. Juist omdat mijn moeder dat niet deed. Iets wat ik haar als kind meermaals kwalijk heb genomen, maar waar ik haar nu om prijs. Aan de ene kant wil ik een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Het voorbeeld dat vrouwen alles kunnen wat ze willen. Aan de andere kant wil ik de moeder zijn die er altijd is. Die weet wat er speelt en kan luisteren wanneer dat nodig is. Ik wil die warme veilige deken zijn, de deken die ik zelf heb gemist.

Het moederschap brengt naast schoonheid een ontdekkingstocht met zich mee. Wie ben ik als vrouw en wie ben ik als moeder? Eigenlijk is het een weg naar complete acceptatie dat deze twee dingen vanaf de eerste adem van mijn eerste kind onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Nee, ik ben niet alleen moeder maar het maakt wel onderdeel uit van wie ik ben en wie ik ben geworden. En wie ik ben geworden is ook een vrouw die vaker en beter opkomt voor haar rechten. Zelfs als dat werkgevers voor het hoofd stoot. Want als ik mijzelf niet serieus kan nemen, wie gaat dat dan wel doen?

Dus hoewel dit leven vergankelijk is en het opgroeien van mijn kinderen mij daar meermaals aan herinnert, is het ook zo mooi en laat een zwangerschap en een geboorte mij dingen zien waar ik voorheen geen oog voor had. In de ontdekkingstocht genaamd het moederschap zal ik niet alleen mijn kinderen beter leren kennen, maar maak ik iedere dag opnieuw kennis met mijzelf. Ik kan je vertellen; dat is al die strijd dubbel en dwars waard.

Hannah Swart is naast schrijfster (stief)moeder van bijna 4 kinderen. Drie lopen er rond en een groeit in de buik. Meer lezen over Hannah?