Blog: we moeten positief blijven, maar ook realistisch

Daar gaan we weer, it’s gonna be a hell of a ride. Ik voel het. Nu ik dit schrijf zit ik op dag 6 van de hormonen. 6 hele spuiten in m’n pens. Wat voor velen al zal klinken als een hele hoop, maar voor ons is dit nog maar het begin. Morgen zet ik nog een spuit, en dan heb ik zaterdagochtend de eerste echo. Vaak vooral om te kijken of het ièts doet, of gewoon helemaal niks. Dat laatste geval is aannemelijker en dan worden de hormonen opgehoogd. Vanaf dan heb ik om de dag een echo.

Dat het niet makkelijk was, dat wist ik natuurlijk echt wel. Onze dochter is pas 1.5 dus het traject van haar is nog aardig vers. Maar juist omdat ik het al eens heb gedaan, dacht ik dat het nu peanuts zou zijn. En oh boy wat had ik dat mis zeg. Eerder het tegenovergestelde! Ik ben pas 6 dagen aan het spuiten, maar ons traject begon ruim 4 maanden geleden al. En ik vind het vanaf dag één al een stuk zwaarder dan ons traject voor Chloë.

In de meeste gevallen trek ik het nog wel. De dagen zijn vol en druk, een ondernemende en bovenal temperamentvolle dreumes zet mijn gedachtes wel ergens anders… Maar zodra die wervelwind op bed ligt, heb ik alle tijd om mij druk te maken om alles wat misschien nooit zal zijn. Nooit meer zwanger. Nooit meer het leven voelen. Nooit meer baren. Nooit meer borstvoeding. Nooit meer slapeloze nachten door een mini hummeltje. Geen broertje of zusje voor Chloë. Geen gezinsuitbreiding. Geen vervulde kinderwens. De angst sluipt er dan langzaam in en houdt mij de hele avond bezig.

We moeten positief blijven, ik weet het. Maar het is ook goed om realistisch te blijven. En gelukkig zijn onze artsen dat ook. Voordat wij überhaupt begonnen hebben ze duidelijk gezegd dat de kans groter is dat het nièt gaat lukken. En met dat in mijn achterhoofd geeft me dat ook wel een beetje rust. We gaan het gewoon proberen. Als het niet lukt, dan is het ook goed. We zijn namelijk al rijk, rijker dan ooit met ons wonder Chloë Isabel. Ongeacht of er een broertje of zusje bij komt. Zij heeft ons leven in alles aangevuld. Zij heeft van ons een geheel gemaakt. En dat, dat pakt niemand meer van ons af. Ook een onvervulde (tweede) kinderwens niet.