21/08/2021

Mijn bevallingsverhaal: bij de woorden “de conditie van uw zoon gaat achteruit” gaat er een knop om en wil ik geen minuut verspillen

Dan prikken we nu een datum en dan staat het vast.” De woorden klinken door mijn oor. Ik kijk mijn vriend aan en we lachen naar elkaar. Het kan nog steeds elk moment gebeuren, maar als dat niet het geval is dan zijn we over 2 weken sowieso papa en mama. 

Het waren de spannendste weken van ons leven, maar onze mini man heeft het veel te goed in mijn buik. Zaterdag 20 februari gaat in de boeken als de dag dat wij stapte in een rollercoaster. Ballonnetje geplaatst, nog wat uitleg van de verpleegkundige en we kunnen weer naar huis. 

Here we go! 

Rond 12.00 uur beginnen de voorweeën. Dit gaat prima en heb ik helemaal onder controle. We brengen wat mensen op de hoogte en ik probeer nog veel te slapen. Rond 01.00 uur word ik toch onrustig. Ik voel onze mini man niet meer regelmatig en we bellen het ziekenhuis. We mogen komen. Koffertjes dicht, comfortabele kleding aan en we zeggen nog één keer gedag tegen het huis wat straks gevuld zal worden met baby geluiden. 

In het ziekenhuis aangekomen word ik gecheckt. Alles is goed met de baby en het ballonnetje heeft zijn werk gedaan, want ik heb 3 cm ontsluiting. “Jullie mogen hier blijven en morgenochtend breken we je vliezen. Daarna begint het echte werk dus probeer goed te slapen.” We lachen naar elkaar, knijpen nogmaals in elkaars hand en vallen in slaap. Morgen begint het echt.

Het duurt lang 

Mijn vliezen zijn gebroken en voor ik het weet beginnen de échte weeën. Ik sta, ik loop, ik zit, ik lig in foetus houding, ik douche en ik word gemasseerd. Alle hoeken van de kamer heb ik gezien. Ik zit in mijn eigen cocon met mijn eigen mantra. Op de achtergrond heeft mijn vriend onze favoriete playlist opgezet. 

7 uur en 4,5 cm ontsluiting verder. Ik zak door mijn knieën en mijn vriend vangt me nog net op. Op dat moment oppert hij voorzichtig of het nu niet tijd is voor een pijnstilling. Ik word emotioneel en na een goed gesprek met de verloskundige besluit ik toch om de ruggenprik te nemen. Een half uur later zit de ruggenprik erin en voel ik me helemaal top. Het waterijsje dat wordt aangeboden is de kers op de taart.

Niet volgens plan

De uren vorderen, maar de ontsluiting niet. De verloskundige en ik begrijpen er niks van. Onze baby had er al toch moeten zijn? Gaat alles wel goed met hem? 

Als ik voor een lange tijd op 7cm blijf hangen gaat de verloskundige toch op onderzoek uit. Bij een echo word alles duidelijk “Jullie zoon ligt in een halve sterre kijker. Hierdoor vordert de ontsluiting niet.” vertelde de verloskundige ons. 

 “Ik moet u vertellen dat u rekening moet houden met een mogelijke keizersnede.” Ik wil er in eerste instantie niks van weten, want hoe kan dit? Ik zou dit toch moet kunnen? Ik ben hier toch voor gemaakt? De verloskundige verlaat de kamer en ik barst in tranen uit. Waarom lukt mij dit niet?

Na een aantal uur komt de verloskundige terug en gaat ze nogmaals het gesprek met mij aan. De condititie van onze mini man gaat achteruit en het is een noodzaak dat we nu overstappen op een spoedkeizersnede. Bij de woorden “de conditie van uw zoon gaat achteruit” gaat er een knop om en wil ik geen minuut verspillen. Mijn enige doel is zorgen dat mijn zoon gezond op de wereld komt.

Binnen een half uur lig ik in de wachtruimte van de OK. Ik word geprept en het team stelt zich voor. Een vriendelijke man begeleid mij door het hele proces, erg fijn. “We rijden u nu naar de OK” vertelt de vriendelijke man. 

Bent u er klaar voor mevrouw?” vraagt de vriendelijke man na 20 minuten. “Waarvoor?” vraag ik verbaasd “Binnen enkele seconde ontmoet u uw zoon.” “Nu al? Maar..” “Mevrouw daar komt ie..” voor ik het weet hoor ik het gehuil en zie ik hem. Daar ben je dan eindelijk! 

23 februari 2021

Na 22 uur hard ploeteren alles tegen te hebben gehad, is hij daar dan. “Het is 07.49 uur, gefeliciteerd met jullie zoon! En hoe heet hij?” “Otis!” roep ik vol trots en tegelijkertijd ook verward. Ik kan nog niet echt bevatten wat er is gebeurd. “Mevrouw u mag trots zijn op uzelf. Een flink aantal uren achter de rug en u heeft het mega goed gedaan.” geeft de gynaecoloog mij nog mee. 

Met z’n drietjes rijden we naar de uitslaapkamer. Ik krijg Otis op mijn borst en op dat moment staat voor ons de tijd stil. Er is rust en er is alleen hij en ik. Een ongekend gevoel stroomt door me lijf en het enige wat ik kan denken is hoeveel ik nu al houd van dit mini mensje. 

Maandag 22 februari 2021 is de dag dat we van twee naar drie gingen.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen