gevoelens moeder
03/05/2022

Blog: de ongefilterde gevoelens van een moeder

Ik doe mijn ogen dicht. Vier muren trekken zich op, aan mijn rechterkant een groot raam met gordijnen ervoor. Aan mijn linkerkant de deur om binnen te komen. Voor mij staat een dressoir waar spullen op liggen. Romans en een enkel schoolboek, antieke toilet spullen van wit en lichtroze marmer, een pakje sigaretten, een aansteker en een asbak, make-up, sieraden die na het douchen groen zijn in plaats van goud en een laptop.

Achter mij staat een tweepersoonsbed met gouden metalen spijlen. Links naast het bed hangt een grote spiegel. Ik loop rond, ik steek een sigaret op en ik kijk op de klok. De klok leest 02.00. Ik pak een notitieboekje en begin erin te schrijven. Korte zinnen, enkele woorden, langere passages. Ik neem een hijs van mijn sigaret en blaas de rook uit het raam dat op een kier staat. De nacht is stil en de ruimte huist mij alleen. 

Mijn leven, mijn gedachten, mijn handelingen, mijn moment. 

Ik doe mijn ogen open en ik hoor geschreeuw, huilende kinderen. Een peuter die minimaal vijf keer per dag een woedeuitbarsting heeft en zijn baby broertje aan het huilen maakt. De romantiek is ver te zoeken. De tropenjaren doen je twijfelen aan of je ooit wel een team bent geweest voordat je überhaupt samen kinderen kreeg. Was het echt zoveel beter toen? Ja, blijf je hardop tegen jezelf zeggen. Want als je geen ja meer zegt dan moet je je pas echt zorgen gaan maken toch?

Het beste advies dat ik heb gekregen? Maak geen drastische besluiten over je relatie in het eerste jaar na de geboorte van je kind. Nog twee weken en dan is dat eerste jaar tot een einde gekomen. Mag ik dan weer een drastisch besluit nemen? De relatietherapeut staat namelijk al op speeddial. 

Slaapgebrek, fulltime werken en niet fulltime opvang hebben voor de kinderen zorgt ervoor dat ik af en toe niet meer weet wat voor en wat achter is.

Want hey hallo, ik ben een geëmancipeerde vrouw en ik mag het allemaal doen. Mijn eigen boontjes doppen, carrière maken, kinderen groeien, baren en ze ook nog zien opgroeien. Boekjes voorlezen, poepluiers verschonen, babybuikjes kriebelen en natte kwijl kusjes ontvangen. Peutertranen opdrogen, mijn geduld verliezen, meer peutertranen opdrogen.

Oppassen die op vakantie gaan, ziek zijn of überhaupt een eigen leven hebben. Zullen we unaniem besluiten dat dat niet mag? Dan zakt mijn aan een zijden draadje hangende leven namelijk compleet in elkaar. Ik ben al niet zo’n planner. Laat staan dat ik mijn eigen leven goed kan plannen. Maar met kinderen ontkom je er niet aan. Dus hoewel ik mijn eigen leven met geen mogelijkheid gepland krijg ben ik plotsklaps verantwoordelijk om het leven van twee mini mensen wel tot in de puntjes te plannen en te verzorgen. Want de drie heilige R’en schreeuwen hoog boven alles uit dat dat is wat mijn kinderen nodig hebben. 

Het is niet alsof ik het niet probeer. Ik probeer het echt. Iedere dag opnieuw zeg ik hardop: vandaag is de dag dat alles volgens schema gaat. Maar niks gaat volgens schema, sterker nog, waar is dat schema eigenlijk? Wie bedenkt dat schema? Mijn zoveelste boek over baby’s die doorslapen en peuters die liefdevol vastgehouden moeten worden terwijl ze voor de tiende keer niet luisteren en tegen je schenen aanschoppen. 

Ik sis pissig onder mijn adem naar de vader van mijn kinderen toe dat ik de moeder ga zijn die haar kinderen emotioneel volwassen laat opgroeien. Veiligheid en geborgenheid staan met verve op nummer één, daarbij mogen alle emoties er zijn en moeten ze die kunnen uiten. Maar niet één boek heeft mij verteld dat je daar eigenlijk best een behoorlijke k*t peuter van krijgt. Of ik doe het niet goed. Dat zou ook nog zomaar een optie kunnen zijn. 

Ook ben ik een grote wandelende tegenstelling. Want hoewel veiligheid en geborgenheid met verve op nummer één sta kan ik behoorlijk link uit de hoek komen en roep ik meermaals door het huis dat ik iemand – ik noem geen namen – echt een klootzak vind. Ook heb ik er een handje van om mijn geduld te verliezen, doods voor mij uit te staren als het zoveelste kind maar blijft schreeuwen en ontroostbaar is en ben ik echt totaal niet aanspreekbaar als ik slecht heb geslapen. En lieve lezer, je kunt je voorstellen dat ik regelmatig niet goed slaap. 

Dus hoewel ik in mijn perfecte wereld in wit Egyptisch katoen door een met madeliefjes gevuld grasveld huppel en mijn halfnaakte engelen kindjes vasthoudt die lachend (en vooral goed luisterend) zonder honger en zonder verkoudheid nummer 1000000 van het kinderdagverblijf om mijn nek hangen, is dat verre van de werkelijkheid. 

Mijn werkelijkheid? Ik kus de vader van mijn kinderen voordat ik ga slapen en één uur later kruip ik vloekend met mijn kussen onder mijn arm naar de kamer van onze kinderen. Samen met de baby kruip ik in het bed van mijn peuter en lig ik een half uur later met twee kleine warme lijfjes tegen mij aan. Een babyhandje kriebelt mijn rechter bovenarm en een peuterneusje ademt in mijn nek. Het is warm, het is oncomfortabel en in dat precieze moment is er niets op deze hele wereld meer perfect dan dit. Zelfs niet die sigaret om 02.00 ’s nachts in mijn stille meisjeskamer.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen