Momtalk: Debbie

Dat er in bijna drie jaar tijd veel kan veranderen, weet Debbie Dhillon als geen ander. Toen we haar begin 2021 spraken was ze gelukkig in de liefde, moeder van dochter Jenaira (’17) en in verwachting van haar zoon. Nu ziet haar leven er anders uit. Als alleenstaande moeder van haar 6-jarige dochter en inmiddels 2-jarige zoon Jayden is ze hartstikke gelukkig.

De afgelopen jaren is er veel in je leven veranderd. Van de komst van je tweede kindje tot het einde van je relatie. Hoe kijk je terug op 2023?

‘Het is bizar wat er binnen een relatief korte tijd kan gebeuren. Dit is ook niet iets wat ik ooit had verwacht natuurlijk. Lange tijd heb ik gevochten voor een compleet gezin. Dat is nou eenmaal het beeld wat ik in m’n hoofd had. En waarvan ik dacht dat die het beste was voor iedereen. Nu ik ruim een halfjaar alleenstaand ben, weet ik: dat is niet zo. Ik ervaar zelf veel meer rust dan toen ik nog samen was met de vader van m’n kinderen.

Dat betekent natuurlijk niet dat het nu op deze manier perfect is. Af en toe doet het nog steeds pijn dat we niet ‘compleet’ zijn. Maar in het leven heb je nou eenmaal niet alles in de hand en gebeuren er dingen die je van tevoren nooit had verwacht. Toch ben ik trots en blij met waar ik nu sta.

Hoe vind je het om een alleenstaande moeder te zijn?

Tsja, dat is pittig en anders dan dat het is als je het ouderschap samen met iemand doet. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik twee handen tekortkom. En in principe is dat natuurlijk ook zo. Gelukkig heb ik mijn moeder. Zij woont dichtbij ons en is echt onze reddende engel. Aan de andere kant zei ik net ook al: ik ervaar veel meer rust. En die rust zorgt er ook weer voor dat ik meer energie overhoud voor tijd met m’n kinderen. Iets waar ik juist heel dankbaar voor ben.

Die bewuste tijd met m’n kinderen gaat natuurlijk wel ten koste van tijd voor mezelf. Ik kan niet meer zomaar zeggen: ‘Ik ga vanavond even een theetje bij die of die drinken.’ Want wie past er dan op de kinderen? Er zijn dan ook echt wel momenten dat ik heb gedacht: ‘Hoe ga ik ooit nog wat voor mezelf kunnen doen?’ Nu probeer ik die momenten voor mezelf dichterbij huis te trekken. Dan nodig ik een vriendin hier uit of ga ik ‘s avonds lekker languit op de bank een serie kijken.

Wat is de allergrootste les die je het afgelopen jaar als alleenstaande moeder hebt geleerd?

Wellicht cliché, maar toch wel dat het uiteindelijk allemaal op z’n pootjes terechtkomt. Ik had best wel angst voor de toekomst toen het net uit was met de vader van m’n kinderen. Kan ik het wel? Hoe ga ik dit en dat doen? En vooral: gaan onze kinderen er niet onder lijden? Maar zoals ik net al aangaf, gaat het boven verwachting goed. Dat doet me dan ook inderdaad ook beseffen dat je vaak veel meer kan dan je van tevoren denkt.

Een andere les die ik heb geleerd is om meer los te laten. Als moeder van twee kan ik nou eenmaal niet alle ballen hooghouden. Vorige week nog was het een grote puinhoop in huis. Er stond veel vaat op het aanrecht en de woonkamer was ontploft met speelgoed, maar ik had zó geen puf om het op te ruimen. Gelukkig kan ik dan denken: ‘Laat maar even liggen, het komt morgen wel weer.’

De vorige keer dat we je spraken, hadden we het over hoe je de overgang van één naar twee kinderen zou vinden? Inmiddels heb je dat echt ervaren. Hoe vond je die overgang?

Eigenlijk heel fijn! Ik denk dat het leeftijdsverschil tussen de kids daarbij heel erg heeft geholpen. De week dat Jayden werd geboren, startte Jenaira namelijk op de basisschool. Daardoor had ik gelijk wel het gevoel dat ik de aandacht tussen beiden goed kon verdelen. Ik vond de overgang van geen naar één kindje denk ik pittiger. Dan verlies je bepaalde vrijheden waar je aan gewend bent. Met de komst van een tweede doe je in principe alles gewoon een keer extra: wassen, verzorgen, eten en noem maar op.

Daarbij moet ik ook wel echt zeggen dat Jenaira vanaf dag één een hele lieve en zorgzame zus is geweest voor Jayden. Ze was helemaal niet jaloers en betrok hem al heel gauw bij wat ze allemaal deed. Dat doet ze nu nog steeds. Dus dat is heel mooi om te zien.

Je zoon is blond en heeft blauwe ogen. Jij en je dochter zijn donkerder. Daar krijg je vaak reacties op. Wat doet dat met jou als moeder?

Dat heb ik heel lang getrokken, maar nu ben ik er wel echt klaar mee. Hoe vaak ik wel niet de vraag heb gekregen of Jayden van de melkboer is. Of als grap of ik wel zeker weet wie de vader is. Pfff, heel vermoeiend. Ik merk dat mensen het interessant vinden dat ze zo anders zijn qua uiterlijk. Dan hoor ik anderen over ons praten en vragen ze zich af hoe het precies zit. Ik kan het heel goed uitleggen: zowel mijn moeder als de vader van m’n ex zijn gewoon Nederlands en hebben blauwe ogen. Maar elke keer het gevoel hebben dat ik me moet verdedigen, is vervelend.

Overigens vind ik het voor mezelf nog een stuk minder erg dan voor Jayden. Nu is hij jong, maar hij wordt zich natuurlijk op een gegeven moment ook meer bewust van hoe hij eruitziet. Het maakt me verdrietig als ik daarover nadenk. Ik zou heel goed begrijpen als hij vragen heeft hoe het kan dat zijn zusje op papa en mama lijkt qua kleur en hij een stuk minder. Maar ik hoop dat hij zich daardoor nooit een vreemde eend in de bijt voelt. Hij hoort bij ons en is net zoveel kind van ons als dat Jenaira is.

Nog even terug naar het begin van ons gesprek. Je toekomstbeeld viel een aantal maanden geleden eigenlijk in duigen. Hoe kijk je nu naar de toekomst?

Eigenlijk steeds rooskleuriger. Ik zou heel graag een huis willen kopen. Een veilige plek waarvan ik weet dat ik er heel gelukkig kan wonen samen met de kids. Daten zie ik echt nog niet zitten. Ik geniet van het moment dat het gewoon de kids en mij is. En ik zie wel wat er op mijn pad komt. ben zo gelukkig met alleen de kindjes bij mij en wil heel graag op en top genieten van de bijzondere tijd die ik met hen heb. De tijd gaat zo belachelijk snel, voor je het weet gaan ze de deur uit. Ik durf ook echt wel te zeggen dat ik nu niks in mijn leven mis. En dat is een heel fijn gevoel.

Als laatste vraag… Welk advies heb je voor alleenstaande moeders?

Vraag om hulp. Je kan het niet alleen en dat hoeft ook helemaal niet. In het begin vond ik het ingewikkeld om hulp te vragen. Dan had ik het idee dat ik pas een goede moeder zou zijn als ik alles zelf zou doen. Maar dat is nou eenmaal niet haalbaar en daarbij ook helemaal niet waar. Je bent echt niet minder waard als moeder als je af en toe de hulp van anderen inschakelt. Integendeel. Die hulp zorgt er juist voor dat je ook aan jezelf denkt en dat kan je alleen maar een nog betere moeder maken.’

Fotograaf: Celine Moniot

Meer lezen?
Momtalk: Lynn
Momtalk: Annette
Momtalk: Carmen