Momtalk: Jaimy

Het is een maand geleden dat Jaimy van Dijke beviel van haar tweede zoon: Eli. Daarmee vormt ze samen met haar man en zoon Noah (3 jaar) een gezin van vier. Zag ze zich altijd als moeder van twee kinderen? Hoe kijkt ze terug op haar bevalling? En hoe heeft ze haar trauma aan haar eerste borstvoedingsavontuur kunnen omzetten naar een positief verhaal? We vragen haar het hemd van het lijf.

Je bent een maand geleden bevallen van Eli. Gefeliciteerd! Hoe gaat het met je?

‘Het gaat echt onwijs goed. Hoewel de zwangerschap van Eli wel wat pittiger was dan die van Noah vanwege vervelende kwaaltjes als bloedarmoede en bekkenpijn, voel ik me heel goed. Ook deze bevalling was echt weer heel soepel waardoor ik denk ik heel sterk en kalm de kraamtijd in ben gestapt. Daar ben ik blij mee. Het is zó genieten met twee kinderen en ik vind het hebben van een baby’tje gewoon echt heerlijk.

Voordat je in verwachting raakte van Eli, heb je een miskraam gehad. Wil je daar wat over vertellen?

Klopt. Toen Noah 1,5 jaar oud was, raakte ik in verwachting. Dat was onverwachts, maar ontzettend welkom. Helaas kwamen we er bij de eerste echo achter dat het vruchtje gestopt was met groeien. Met een curettage is het vruchtje uiteindelijk weggehaald. Dat was moeilijk. Op het moment dat je zwanger bent, dan is het er en verheug je je op de komst van een kindje. Dus het was wel een klap.

Vervolgens duurde het weer een jaar voordat ik zwanger werd. Ik denk dat we ongeveer 14 á 15 pogingen – ik heb een korte cyclus – hebben gedaan. Dat maakte me heel onzeker, over m’n lijf en of ik het wel kon. We hadden namelijk een aantal keer wel het idee dat er een innesteling had plaatsgevonden, maar die mondde toch weer uit in ongesteldheid.

Het heeft dus meer dan een jaar geduurd voordat je weer in verwachting raakte. Hoe was dat voor je?

Onzeker. Al helemaal omdat artsen geen reden konden vinden voor het uitblijven van een zwangerschap. Uiteindelijk ben ik bij een fertiliteitsarts beland. Daar hadden ze het vermoeden dat het hormoon progesteron bij mij te laag was, waardoor een eitje niet ingenesteld kon blijven worden. Toen ik dat moest laten testen, zagen ze ineens twee eitjes. Daar ben ik uiteindelijk zwanger door geraakt. Waarschijnlijk omdat het progesterongehalte toen hoger was.

Het is dus op natuurlijke wijze gelukt. Dat ik uiteindelijk wel bij de fertiliteitsarts ben beland, heeft mentaal veel met me gedaan. Ik besef me nu nog meer hoe bijzonder het is dat ik nu twee gezonde kindjes heb. Ik heb sindsdien des te meer meer empathie en medeleven voor mannen en vrouwen die maar al te graag een kindje willen.

Fotograaf: Mama en Wonder

Zag je jezelf altijd als moeder van twee kinderen?

Ik dacht altijd dat ik een meisje zou krijgen. Maar toen ook Eli een jongen was, was ik heel blij. Ik wist hoe gezellig het was met Noah, dus nog een jongetje erbij leek me ontzettend leuk. Wel zag ik mezelf altijd als moeder van twee kinderen, maar ik moet nu zeggen dat er af en toe een stemmetje in m’n hoofd is die zegt: ‘Een derde is ook welkom’. Maar goed haha, ik ben net een maand geleden bevallen, dus voorlopig even niet. 

Je geeft aan dat de bevallingen van Noah en Eli beide heel soepel verliepen. Vertel!

Klopt helemaal. En ik weet dat ik daar ontzettend geluk mee heb gehad. Toch vind ik het ook belangrijk om mijn verhaal te delen. Niet zozeer omdat het mijn verhaal is, maar wel omdat het denk ik ook goed is om positieve bevallingsverhalen de wereld in te brengen. Beide bevallingen zijn namelijk ontzettend soepel en snel verlopen. Noah werd na vijf uur geboren, Eli na drie uur. Beide thuis in een hele fijne omgeving.

Wat de reden is dat beide bevallingen zo goed zijn gegaan, weet ik niet echt. Wat ik wel weet is dat ik ontzettend rustig was en heel goed de kalmte kon bewaren. Ik focuste me alle twee de keer heel erg op m’n ademhaling. Ook zag ik visueel een soort berg voor me. Als er dan een wee kwam, dacht ik: ‘We gaan nu de berg op, maar zometeen is de piek voorbij en kunnen we er weer af’. Ook de verloskundigen van beide bevallingen wisten mij te vertellen dat ze niet vaak een bevalling zoals die van mij meemaakten. En dat de reden waarschijnlijk ergens tussen een hoge pijngrens en een sterke mindset zit.

Je kon dus heel goed de kalmte bewaren tijdens je bevallingen. Heb je dat gevoel ook tijdens je kraamtijd kunnen behouden?

Dit keer absoluut wel. Bij Noah minder. Achteraf gezien heb ik namelijk best een trauma opgelopen van het borstvoedingsavontuur. Noah was twee weken te vroeg geboren en dus vrij klein met zijn 2940 gram. Hij hapte daardoor niet goed aan waardoor ik gelijk van alles ben gaan proberen. Tepelhoedjes, kolven, noem het maar op. Toch kwam hij nog steeds niet aan en kreeg ik op een gegeven moment het advies om hem te gaan bijvoeden. Oftewel; voeden aan de borst, nakolven en het gekolfde navoeden.

Die worsteling bracht veel moeilijke momenten met zich mee. Vooral omdat ik me zorgen maakte om Noah. Ik twijfelde of hij wel voldoende voeding binnenkreeg en dus wel goed zou groeien. Die periode heeft zo’n indruk gemaakt, dat ik in de jaren erna nog steeds wel eens onzeker ben of Noah wel voldoende eet. In gesprek met mijn huidige verloskundige en kraamverzorgster, constateerden ze ook dat ik een er een trauma aan heb overgehouden. Juist omdat die onzekerheden toen, nog steeds wel eens om de hoek komen kijken.

Zag je er tegenop om het hele borstvoedingsavontuur weer opnieuw aan te gaan met Eli?

Ik wilde het proberen en gaf mezelf de kraamtijd om door te zetten. Maar in datzelfde gesprek met de verloskundige, zei ze: ‘Als je het nu niet aangaat, dan blijft het een trauma.’ Daar kon ik me zeker in vinden en dus besloot ik er wel met goede moed weer aan te beginnen. Met succes. De eerste twee weken waren echt heel pittig. Ik had veel pijn en wilde echt stoppen. Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet, want het gaat nu hartstikke goed. Ik hoop dan ook dat deze ervaring het trauma doet vervagen.

Hoe vind je de overgang van één naar twee kinderen?

Nou die vind ik om heel eerlijk te zijn heel soepel verlopen. Toen Noah werd geboren zat ik al gauw weer in de actiestand. Nu heb ik iets meer de tijd genomen om een beetje bij te komen. Ook vanwege Noah hoor. Voor hem is het natuurlijk ook een hevige verandering, ineens nog een kindje in huis. 

Van tevoren was ik wel benieuwd hoe Noah zou reageren op zijn broertje, maar eigenlijk gaat dat boven verwachting goed. We hebben hem gedurende de zwangerschap ook heel erg meegenomen in het proces. Hij is mee geweest naar echo’s, we lieten hem elke keer weten hoelang het nog zou duren voordat zijn broertje kwam en hij heeft de tweede naam van Eli bedacht. ‘Bobbie’ naar een autootje van Disney Cars. Daar is hij zó trots op. Elke keer als mensen vragen: ‘Hoe heet je broertje?’ antwoord hij: ‘Eli én Bobbie’.

Het klinkt alsof je het allemaal heel goed onder controle hebt. Ervaar je momenteel ook uitdagingen?

Dat klopt en dat krijg ik ook vaak terug van mensen. Dat ik zo relaxt ben en het lijkt alsof ik alles onder controle heb. En deels klopt dat ook echt. Ik geniet gewoon onwijs van de babyfase. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het altijd van een leien dakje gaat. Zo vond ik borstvoeding geven natuurlijk ontzettend zwaar en is me dat niet in de koude kleren gaan zitten.

Wat ik nu vooral een uitdaging vind is consequent zijn. Ik ben niet zo van de regels en kijk vaak wel hoe het loopt en speel dan in op de situatie. Maar ik merk dat Noah veel meer gebaat is bij kaders en structuur. Dat vraagt van mij dus om een aanpassing. Namelijk dat ik toch minder dingen op z’n beloop moet laten en me wat meer moet houden aan regels. Dat vind ik lastig.

Je kan dus goed loslaten. Had je verwacht dat je zo’n moeder zou zijn?

Hmm, eigenlijk niet. Ik kan namelijk best wel een control freak zijn, maar op de een of andere manier heeft het moederschap me geleerd veel meer los te laten. Dat gaat denk ik ook gepaard met zachter worden. Ik hoor dat van veel moeders om me heen: dat het moederschap je heel soft maakt. En dat is prachtig.

Je runt een succesvolle foodblog en bent veel met eten bezig. Iets wat voor kinderen best lastig kan zijn. Wat is jouw gouden tip?

Dat is toch best een zoektocht geweest. Nu Noah drie jaar is, heb ik het idee dat we een goede balans hebben gevonden. En met die balans bedoel ik dus ook balans in het eten. Ik ben er groot voorstander van om geen onderscheid te maken tussen bijvoorbeeld snoep en groente. Beide horen er namelijk bij en ik merk dat Noah daardoor ook net zo goed groenten eet als een snoepje.

Wat trouwens ook werkt is om gedurende de dag al groenten te geven. Vaak is Noah tijdens het avondeten moe en kan hij nog weleens geen zin hebben om te eten. Dat vind ik prima. Als hij daar geen behoefte aan heeft, hoeft hij dat niet te doen. Maar ik vind het wel belangrijk dat hij voldoende vitaminen binnenkrijgt. Dus vaak verwerk ik wat groenten in zijn ontbijt en lunch. Denk aan pannenkoekjes met gemalen biet of pompoenpuree, rauwkost bij z’n broodje of groentesoep als lunch. Er zijn ook dagen dat ik hem komkommers geef bij het ontbijt. Dat is misschien wat gek, maar hij vindt het heerlijk. Dus waarom niet?

De laatste tip die ik wil meegeven is dat het ook goed kan werken om te praten over eten. Zo noemen wij hier thuis broccoli boompjes. Als Noah bietenpasta eet, vindt hij dat geweldig want het is dezelfde kleur als Spiderman. Dat soort gesprekken en ervoor zorgen dat hij een positieve associatie krijgt met het eten, werken ontzettend.’

Meer lezen?
Momtalk: Rosanne
Momtalk: Lisa
Momtalk: Laura

Fotograaf uitgelichte foto: Mama en Wonder