Josine’s baby overleed met 22 weken in de ambulance naar het ziekenhuis

Als Josine 22 weken zwanger is, dreigt haar kindje te vroeg geboren te worden. Hoewel er wordt gehoopt dat de baby nog veilig blijft zitten, slaat helaas het noodlot toe. Josine vertelt aan How About Mom over de geboorte en het overlijden van haar eerste zoontje, de bevalling van hun tweede kindje Vincent (‘21) én haar huidige zwangerschap. ‘Genieten van je zwangerschap? Als we de eindstreep hebben gehaald en ons kindje er veilig en wel is, dan ga ik genieten.’

‘Tot vijftien weken ging eigenlijk alles goed. Totdat we een pretecho hadden en daarop iets afwijkends te zien was. Zo begon het circus. Van een gewoon ziekenhuis werden we doorgestuurd naar het universitaire ziekenhuis voor onder andere DNA-GEN onderzoek. Ik was net tweeëntwintig weken zwanger toen we de uitslag kregen dat er een gen-afwijking te zien was. Een afwijking die zou zorgen dat ons kindje altijd klein zou blijven, maar wel eentje waar ze mee zou kunnen leven. Het is een heel onbekende afwijking, die slechts bij één op de zoveel duizenden voorkomt. 

Ik had al een paar dagen ontzettende rugpijn en dat werd steeds erger. Er werd een echo gemaakt en daaruit bleek dat ik uitzonderlijk veel vruchtwater had. De druk daarvan zorgde ervoor dat een nier bekneld raakte. Tijdens deze echo werd echter ook opgemerkt dat ik al een paar millimeter ontsluiting had. Waarschijnlijk zorgde de nier-pijn ervoor dat ik de lichte weeën niet voelde, maar ik weet nog steeds niet of ze er überhaupt wel geweest zijn. Ik kreeg direct bedrust, want het risico op een eventuele vroeggeboorte was groot. 

Met gillende sirenes naar het ziekenhuis

We gingen naar huis en ik besloot even in bad te gaan om tot rust te komen. Ik probeerde nog wat te slapen, maar al snel werd de rugpijn erger en erger. Ik kon niet liggen, of zitten. Het bleken achteraf rugweeën in combinatie met die pijn in mijn nieren te zijn. We besloten de verloskundige te bellen, die hoorde dat het menes was en direct een ambulance stuurde. Wij hadden toen nog niet het idee dat het foute boel was, maar het ambulancepersoneel wel. Zij zagen direct dat mijn bevalling begonnen was… 

We wonen relatief ver weg van het ziekenhuis, dus ik moest mee met de ambulance. Mijn man zat voorin. We reden bijna de snelweg op, toen ik het ineens voelde aankomen. De ambulance werd acuut gestopt. Ik hoefde niet mee te persen, het kindje kwam er zo uit. 

Op dat moment kon ik niet helder nadenken over wat ons overkwam. Ik leefde in een roes, puur op adrenaline. Ik weet nog wel dat ik besefte dat mijn placenta nog geboren moest worden, dat ik nog even door moest. Ik kreeg oxytocine toegediend en we reden met gillende sirenes naar het ziekenhuis.

Een onwerkelijke film

Het was middenin de nacht toen we in het ziekenhuis aankwamen. Onze zoon was in een dekentje gewikkeld. Er werd een voetafdruk gemaakt en ‘s ochtends vroeg werd hij in het water gelegd. Mijn man belde de familie. Ik heb niemand gesproken, hij deed het woord. Ik zat verdoofd in mijn bed, het voelde als een onwerkelijke film. We hadden niet eens een naam. Onze ouders kwamen langs en ineens moesten we nadenken over dingen waar we nooit over na hadden gedacht of gesproken. Wat willen we doen, nemen we de baby mee naar huis, gaat hij naar een mortuarium? Willen we hem begraven of cremeren?

We hebben uiteindelijk besloten om hem een dag later te cremeren. Met z’n tweeën, zonder andere mensen erbij. Het klinkt misschien stom, maar snel de pleister van de wond trekken voelde voor ons op dat moment het beste. We hadden hem nog een week thuis kunnen houden, maar dat had de pijn niet dragelijker gemaakt. 

Zo kwamen we thuis in een huis waar we ons langzaam aan het klaarmaken waren voor een baby. Maar dan zonder baby. Onze naasten stuurden we een geboorte- en overlijdenskaartje voor onze zoon Janus in één.

Hoe ga je verder?

Onze kinderwens was nog steeds zo groot. Voorafgaand aan deze eerste zwangerschap hadden we vijf jaar geprobeerd en waren we uiteindelijk via een fertiliteitstraject, door middel van IUI, zwanger geraakt. We gingen er niet vanuit dat het snel zou lukken om opnieuw zwanger te raken.

Vanuit het ziekenhuis werd het afgeraden om het direct opnieuw te proberen, maar de verloskundige gaf aan: ga op jullie eigen gevoel af. Als jij het idee hebt dat je er klaar voor bent, dan mag je daar naar luisteren. 

Zes maanden later was ik zwanger. Natuurlijk waren we daar heel gelukkig mee, maar de zorgeloosheid was eraf. Tot en met 22 weken zat ik continu in spanning. Het voelde als een gigantische mijlpaal toen die datum eenmaal gepasseerd was. Maar toen ik net 24 zwanger was, bleek ineens dat mijn baarmoedermond verstreken was. Een vroeggeboorte dreigde weer. Ik moest direct aan de longrijpers en complete bedrust houden. Zo hoopten we het zo lang mogelijk te kunnen rekken. Uiteindelijk is dat gelukt tot en met 35 weken. 

‘Wat is hij klein!’

Middenin de nacht werd ik wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. Toen begonnen de weeën. Mijn man belde het ziekenhuis en we moesten daar direct naartoe komen. We reden zo hard als we konden. ‘We kletsen ons wel onder de boete uit’, grapten we naar elkaar. Nog geen vijfenveertig minuten later was Vincent geboren. Er moest wel een knip gezet worden, maar het verliep verder heel voorspoedig. Ik weet nog dat we Vincent voor het eerst zagen en allebei zeiden: wat ben je groot! Zo groot was hij helemaal niet, met 45 centimeter en 2695 gram, maar in verhouding tot Janus, die 27 centimeter en 430 gram was toen hij werd geboren, wel. 

We hebben twee weken met Vincent op de medium care gelegen, daarna mochten we naar huis. Hoewel ik in feite van een veel grotere baby beviel de tweede keer, vond ik mijn herstel deze tweede keer veel fijner. Natuurlijk had ik ook wel lichamelijke klachten, maar we waren gezond en wel thuis met onze baby. Het mentale aspect was compleet anders. 

We tellen de weken op

Ik merk dat ik ook af en toe last heb van angst momenten. Gaat alles wel goed daar binnen? Ik leef wel een beetje van echo naar echo, die twee weken daar tussenin duren soms erg lang. Ik kan niet wachten tot ik mijn kindje weer kan voelen, dat zal vast geruststelling bieden. Als mensen zeggen: geniet maar van je zwangerschap, dan denk ik ‘genieten, ik vind hier niks leuks aan!’. Als mijn kindje er veilig en wel is en we de eindstreep hebben gehaald, dan ga ik genieten. 

Ik heb inmiddels weer rust voorgeschreven gekregen vanwege mijn afgelopen twee zwangerschappen. Natuurlijk is dat lastig, zeker met een dreumes thuis, maar het is niet anders. In plaats van dat wij de weken aftellen tot de geboorte, tellen wij de weken op. Iedere week die we ‘halen’, mag Vincent een sticker plakken. Ik hoop dat hij voorlopig nog even aan het plakken is.’

Meer lezen?
Susan over haar stilgeboren baby: ‘Daar stond ik op de kraamafdeling, met een lege buik én een lege maxicosi’
Neeltje verloor haar dochter Loa vijf dagen na de bevalling: ‘Ze was perfect en klaar voor het leven’