© 2024 // How About Mom
Een postpartum depressie of postnatale depressie is een steeds bekender fenomeen. Maar een postpartum psychose is vaak nog onbekend. Deze week deelt Lotte Maarseveen haar ingrijpende verhaal. Ze maakte een postpartum psychose mee, gevolgd door een depressie en een maandenlange opname in een psychiatrische kliniek.
‘In september 2019 werden wij verblijd met de komst van ons eerste kindje. Wij waren ongelofelijk blij en ik zat op een roze wolk. Ik gaf borstvoeding en alles liep soepel.’
‘Eind januari 2020 moest ik weer werken. Er ontstonden spanningen op het werk en daardoor kreeg ik veel stress, wat tot een steeds groter wordend slaaptekort leidde. Absoluut geen goede combinatie met de postpartum hormonen.’
Lotte raakte in een postpartum psychose in de weken na de bevalling. Ze vertelt hoe dat ging: ‘Ik kreeg waan ideëen: ik dacht dat mijn dochter dood zou gaan en belde 112. Er kwam een ambulance en mijn dochter werd onderzocht. Blijkbaar had ik zo’n grote overtuigingskracht, ondanks mijn psychose. Ze konden niets vinden, maar ze stuurden ons door naar de spoedeisende hulp voor verder onderzoek. Ook hier konden ze niets bij haar vinden, maar ze maakten zich wel zorgen om mijn gezondheid. Ik snapte niet waarom.’
‘Daarna dacht ik dat ik weer zwanger was, maar dit was natuurlijk helemaal niet zo. Op de terugweg vanuit het ziekenhuis werd mijn stoel nat. Ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken en mijn man belde de verloskundige, want ik stond erop. Ze kwamen met 2 vrouw sterk, omdat ze het nogal een bijzonder verhaal vonden. Het bleek dat ik in mijn broek had geplast… De verloskundigen gingen weer weg, maar niet voordat ze contact opnamen met de huisartsenpost. Daar zijn wij toen nog midden in de nacht heen gegaan.’
Meer lezen: Deze 10 vrouwen tonen de vele gezichten van een postnatale depressie
‘Door de psychose werd ik steeds ontoerekeningsvatbaarder: ik sloot volgende dag mijn man en onze dochter op in de slaapkamer. Dat was het moment waarop de crisisdienst werd gebeld via de huisartsenpost. Er kwamen twee mannen langs. Zij stelden voor het eerst een diagnose: ik had een postpartum psychose. Ze lieten medicatie achter en zouden later nog terugkomen. Als het niet ging moest mijn man nog eens bellen. Ik nam de medicatie niet in, want ik ‘was helemaal niet ziek’, dacht ik. Zodoende ging de psychose van kwaad tot erger. De crisisdienst kwam de volgende dag weer om te beoordelen en ik wilde nog steeds geen medicatie innemen. Later kwamen ze eind van de dag nog eens langs.’
‘Toen werd ik nogmaals beoordeeld en uiteindelijk gedwongen opgenomen en met een ambulance afgevoerd naar een psychiatrische inrichting. Ik wist van voren niet meer dat ik van achteren leefde. De verdere psychose is voor mij één grote waas. Ik weet dat ik na een aantal dagen en injecties ‘wakker werd’ uit de psychose. En ik dacht: wat is er gebeurd? Waar ben ik?’
‘Helaas moest ik stoppen met borstvoeding geven, omdat ik te lang gescheiden was van mijn dochtertje en niet kolfde. Dat deed me veel verdriet. Uiteindelijk werd ik ontslagen uit de kliniek, mede door een goed supportsysteem – mijn familie – die me thuis konden opvangen. Ook kreeg ik intensieve begeleiding thuis (IHT), psychiatrische zorg en ondersteuning aan huis. Wat ik wel lastig vond aan het IBT-team, is dat er steeds verschillende mensen langskwamen.’
‘Ook kreeg ik medicatie: ik slikte haldol, een klassiek anti-psychotica medicijn. Ik reageerde alleen heftig op de haldol en kreeg er parkinsonisme van. Ik kon zelf amper nog iets doen. Mijn man was mantelzorger samen met onze ouders. Ze waren om en om bij ons thuis om zorg te dragen voor ons. Uiteindelijk mocht ik de haldol heel rustig aan afbouwen. Wel kreeg ik nog een aantal terugvallen met waanbeelden. Toch was ik een tijdje stabiel. Ik moest wel erg bijkomen van alles en kon amper prikkels verdragen.’
‘Tijdens mijn herstel van de psychose kwam er een nieuwe mentale ziekte de hoek om kijken: een depressie. Heel langzaamaan gleed ik erin, maar het werd steeds erger. Ik begon minder te genieten van dingen, werd erg somber en apathisch. Ik deed alles gewoon nog – behalve mijn werk – waardoor mensen om me heen niet door hadden hoe diep ik in mijn depressie zat. Uiteindelijk ging eten ook niet meer en moest ik veel overgeven. Alleen mijn man had enigszins door hoe diep ik in de put zat.’
‘Ik was een soort zombie geworden die alles op de automatische piloot deed. Ik wilde eerst geen antidepressiva proberen, omdat het mij het gevoel gaf dat ik faalde. Ik wilde het op eigen kracht doen. Uiteindelijk heb ik er toch aan toegegeven. Ik had al het een en ander aan medicatie in huis, door de eerdere psychose. Ik kon niet genieten van mijn dochter en dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik had altijd al moeder willen zijn. En nu was ik het en voelde ik mij zó diep ongelukkig. Ik voelde mij enorm schuldig om dat gevoel en mijn suïcidale gedachten.’
‘De dag dat ik aan mijn nieuwe antidepressiva moest beginnen besloot ik om er een eind aan te maken. Ik weet het nog precies: het was 14 juli 2020, een mooie zonnige dag. Mijn man ging werken en onze dochter werd opgehaald door oma, omdat ze naar het kinderdagverblijf ging. Ik zou eigenlijk baantjes gaan zwemmen en had afgesproken met vriendinnen. Beide afspraken had ik gecanceld. Ik wilde zo niet meer verder en schreef een afscheidsbrief voor mijn man.’
‘Ik liep naar zolder en nam alle medicatie in die ik in huis had. Langzaamaan viel ik weg. Niemand wist wat ik aan het doen was. Mijn moeder kreeg een soort beeld – ik geloof dat het van God was – van mijn begrafenis en is toen naar ons huis gesneld. Ze had gelukkig een sleutel. Ze kwam ons huis binnen en zag de brief liggen. Toen vond ze mij op zolder buiten bewustzijn. Ze belde meteen 112 en met alle toeters en bellen kwamen ze naar ons huis. Ook belde ze mijn man, hij was zich natuurlijk rot geschrokken. Het lukte hem nog net aan om naar het ziekenhuis te komen waar ik heen werd gebracht. Hij was zo overstuur en geschrokken dat hij bijna moest overgeven.’
‘De brandweer heeft me uit huis moeten takelen. Van dit alles heb ik niets meegemaakt. Ik belandde op de intensive care en daar werd de medicatie uit mijn lijf gepompt. Op een gegeven moment kwam ik bij en dat was heel onwerkelijk. Ik weet ook niet zo goed of ik daar wel blij mee was, aangezien ik zulke donkere en suïcidale gedachten had.’
‘Na de intensive care kwam ik op de Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis (PAAZ), een afdeling van een ziekenhuis voor psychiatrische patiënten. Daar werkte een oude bekende van mij en die vond het te confronterend om mij te begeleiden. Dat betekende dat ik naar een andere ziekenhuis moest: ik belandde uiteindelijk in Purmerend. Daar volgden verschillende medicatie, héél veel praten en therapieën, maar niets hielp. Door mijn depressie heen kreeg ik ook nog psychotische verschijnselen. Dus daar kreeg ik ook medicatie voor.’
‘Uiteindelijk heb ik toch voor ECT (elektro convulsie therapie) gekozen en ik vond dat echt dood- en doodeng. Elektro convulsie therapie is een soort reset voor je brein, waarbij er onder narcose een epilepeptische aanval wordt opgewekt. Ik was nog nooit onder narcose geweest en nu opeens twee per week door de ECT. Mijn man mocht de eerste keer mee, omdat ik het zo eng vond. Na een aantal behandelingen merkte ik effect. Het is echt wonderlijk hoe dat in zijn werk gaat. De donkere wolk in mijn hoofd verdween en ik kreeg weer lucht.’
‘Na een verblijf van vier maanden in het ziekenhuis mocht ik ein-de-lijk naar huis. Inmiddels was onze dochter al één jaar. Ik was tussendoor wel thuis of zij kwam op bezoek bij mij in de kliniek, maar dat is natuurlijk absoluut niet zoals het ‘normaal’ gaat.’
‘Na de therapie kon ik het leven thuis weer rustig aan oppakken met behulp van mijn fantastische man, mijn familie en uiteraard God. Ik kreeg nu andere begeleiding. Ik werd aangemeld via het FACT team van Parnassia. Dat is echt onwijs fijne zorg. Er zitten psychiaters, psychologen, en psychiatrisch verpleegkundigen onder één dak. Ik kreeg een psychiatrisch verpleegkundige toegewezen en zij heeft mij al die tijd, tot op de dag van vandaag, begeleid.’
‘Ik kon ook weer reïntegreren op het werk. Toen alles een langere tijd goed ging kwam onze wens voor een tweede kindje toch erg naar boven. In overleg met mijn psychiatrisch verpleegkundige zijn we er toen voor gegaan. Ik wilde wel graag stoppen met mijn medicatie en dat mocht. Ik slikte toen citalopram en olanzapine, die ik om de beurt ging afbouwen. De citalopram had ik afgebouwd en ik was de olanzapine aan het afbouwen, maar toen werd ik al zwanger. Dus tijdens de zwangerschap verder afgebouwd en ik bleef stabiel. Op een gegeven moment kreeg ik insomnia (ernstige slapeloosheid) Dat is een grote trigger voor mij, gezien de eerdere psychose. Daarom ben ik toen gestart met de anti-psychotica, want dat maakt ook wat suffig. Hierdoor sliep ik Godzijdank weer goed. Door goede zorg en ondersteuning van het FACT-team en mijn eigen verloskundige kwam ik de zwangerschap goed door. De bevalling van onze zoon ging soepel. Ook de borstvoeding verliep weer goed. Wat voelden we ons ontzettend blij en gezegend als gezin van vier.’
‘Alles verliep goed, ik had af en toe contact met het FACT-team en we spraken af wanneer het nodig was. Tot ik 5-6 maanden na de bevalling weer ging werken en tegelijk mijn medicatie af ging bouwen, in overleg met de psychiater. Het is mij onduidelijk wat nu precies de reden was, maar ik raakte weer depressief. Die depressieve gevoelens verergerden snel. We hadden een signaleringsplan gemaakt en daarin zijn drie fases: groen, oranje en rood. Ik zat al snel in donker oranje. Ik moest weer overgeven en kreeg suïcidale gedachten.’
‘Weer volgde een opname op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Ik was er kapot van, want dit was waar ik bang voor was. Onze dochter was inmiddels al drie, dus kreeg er veel van mee dit keer.’
‘Opnieuw volgden de elektro convulsie therapie en andere medicatie. De ECT sloeg gelukkig snel aan. Ik ben erg blij en dankbaar met de hulp die ik kreeg en met de andere patiënten die ik daar heb ontmoet. Ik heb af en toe nog steeds contact met ze.’
‘Na zes weken op de psychiatrische afdeling mocht ik weer naar huis. Met ondersteuning van onze fantastische families: zij zijn er altijd voor ons geweest. Het advies is om deze medicatie tenminste drie jaar te gebruiken. Ik worstel er soms nog mee om hier oké mee te zijn. De bijwerkingen vallen gelukkig, maar een kenmerk is vlakheid en dat vind ik wel erg lastig.’
‘Na de gedwongen opname was ik blij dat ik er nog was. Maar het duurde wel even voordat ik dat ook zo voelde. Nu kan ik zéker zeggen dat ik ontzettend blij en dankbaar ben dat ik er nog ben. Dat is echt een wonder.’
‘Ik vind het nog steeds wel onwerkelijk wat zich allemaal heeft afgespeeld na de geboorte van mijn kinderen. Zeker omdat ik in het verleden nooit psychisch ziek ben geweest. Het voelt ook alsof ik niet zelf de hoofdpersoon in mijn verhaal ben geweest, maar in feite was ik dat ook niet. Ik was ziek.’
‘Ik ben onwijs dankbaar voor mijn lieve man, die al die tijd als een rots naast mij is blijven staan en er altijd voor zijn kinderen is geweest. Ik ben ook heel dankbaar voor de steun van onze familie. Zij hebben namelijk samen met mijn man de kids opgevangen en zorgden ervoor dat ik ze zo vaak mogelijk zag toen ik in de kliniek zat. Ook ben ik dankbaar voor mijn geloof, mijn psychiatrisch verpleegkundige Linda die mij al die jaren zo goed heeft begeleid en uiteraard voor de hulpdiensten die mijn leven hebben gered, mede dankzij mijn geweldige moeder.’
‘Het heeft een tijd geduurd, maar ik durf inmiddels te zeggen dat ik geheeld ben.’
Lotte wil met haar Instagram-kanaal postpartum.psychosis.support er zijn voor vrouwen die met postpartum worstelen én postpartum psychose meer bekendheid geven. Ze is ook te vinden als postpartum coach via @lottemaarseveen. ‘Ik weet nu dat er weer een mooi leven voor je mag bestaan na zo’n helse ervaring.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom