Mijn bevallingsverhaal: ‘Kraamtranen heb ik niet gehad, ik moest mijn bevalling eerst verwerken’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Vandaag deelt Aimee Noah, moeder van Don & Faé haar verhaal. “Het kostte met moeite mijn bevalling te verwerken. Ik heb het zo heftig ervaren, de bevalling heeft me echt overvallen. Lag het aan mij? Lag het aan de weeënopwekkers?”

‘Ik zit in de wachtkamer bij de gynaecoloog, 37.4 weken zwanger. Dat is al één dag langer dan ik bij Don was. Wat valt me dat tegen, ik had verwacht dat de kleine meid toch echt wel ook vanzelf zou komen. Ik ben al twee keer gestript door de verloskundige, loop met drie centimeter ontsluiting en harde buiken maar verder gebeurt er nog weinig.

De gynaecoloog roept me naar binnen, ik mag gelijk op de behandeltafel gaan liggen. “Je bent het goed zat hè”, zegt ze. Ik antwoord ‘Ja echt wel, ik kan niet meer!’ Door mijn bekkeninstabiliteit was ik de afgelopen weken erg beperkt in alles, zelfs het verschonen van Don ging me moeilijk af. Ik was dus echt klaar met mijn zwangerschap. Op de echo is te zien dat het allemaal goed gaat met de kleine meid, ze is wel aan de grote kant en dat is ook de reden dat we een inleiding gaan bespreken. De gynaecoloog vertelt me dat ik inmiddels vier centimeter ontsluiting heb. Gelukkig, zijn die harde buiken toch nog ergens goed voor, denk ik. De gynaecoloog stript me nog een keer en we spreken af dat als ze er met 38 weken nog niet is, we gaan inleiden.

Dat wordt een inleiding

Zo gezegd zo gedaan. Ik ga naar huis met de hoop dat ze zich meld voordat het weekend voorbij is, maar helaas is er op zondagavond nog steeds geen baby. We doen nog één laatste poging met strippen. Als ze vannacht niet geboren is worden we morgenochtend verwacht in het ziekenhuis.

Maandagochtend is er nog steeds geen baby, dus ik bel om acht uur ‘s ochtends het ziekenhuis. Het is een drukke nacht geweest, dus er zijn op dat moment geen verlosbedden vrij. Ik mag over een uurtje terugbellen. Om kwart voor negen wordt ik gebeld door het ziekenhuis dat we welkom zijn. Ik vind het ineens zo’n raar idee dat ik Don achterlaat bij mijn moeder en wij niet meer thuis komen zonder baby.

Waar blijven de weeën?

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis mogen we nog even wachten. Om kwart over tien worden mijn vliezen gebroken en krijg ik ook gelijk de weeënopwekkers toegediend. Het wordt 11 uur en ik heb nog geen weeën. Het wordt twaalf uur en ik heb nog steeds geen weeën. Inmiddels zijn de weeënopwekkers al twee keer omhoog gezet en heb ik nog steeds maar vier centimeter ontsluiting. Ik heb wel wat krampen, maar om nou te zeggen dat het echte weeën zijn…

De verpleegkundige komt de kamer op en ziet mij en Jordy heel rustig tv kijken. “Hee, zo horen jullie er niet bij te zitten, ik gooi de opwekkers weer iets omhoog”, zegt ze, waarop ik moet lachen. Ik heb wel wat krampen, maar mijn pijngrens is hoog, dus het blijft rustig in onze kamer.

Om één uur ‘s middags vraag in aan de verloskundige of ze wilt kijken hoeveel ontsluiting ik heb, zodat ik daarna kan douchen. Ik blijk zes centimeter ontsluiting te hebben. Verdomme, denk ik bij mezelf, ik had gehoopt dat het inmiddels wel iets meer zou zijn…

Ik kan amper op mijn benen staan

Ik stap onder de douche en op dat moment gebeurt er iets in mijn lichaam wat ik moeilijk vind om te omschrijven. Het lijkt wel of die warme straal ineens alles op gang helpt. Ik kan amper nog op mijn benen staan. Ik word overvallen door zo’n weeënstorm dat ik vergeet om überhaupt te ademen. Zo hevig had ik ze bij Don niet gehad! Het leek alsof ik dubbele weeën had, want het hield niet op.

De nacht voordat we naar het ziekenhuis gingen heb ik met Jordy besproken wat we zouden doen als ik de pijn niet vol zo houden. We waren het er over eens dat we liever voor een ruggenprik zouden gaan. Dus deze vroeg ik aan bij de gynaecoloog, niet wetende dat deze niet meer gezet wordt na 6 centimeter.

Daar stond ik dan, ik kon wel huilen, zoveel pijn had ik. Ik kijk Jordy aan en zeg dat ik toch wel pijnbestrijding wil, ik red dit niet nog 4 centimeter. Inmiddels is het kwart over twee en wordt er een sterkere pijnstiller, remifentanil, aangesloten. Mijn hoofd gaat door deze morfine weg van de pijn, maar ik voel de weeën nog wel. Omdat ik niet goed kon nadenken over de pijn, haalde de remifentanil wel de scherpe randje van de weeën af.

Ineens zit ik op 9 centimeter

De verloskundige blijft een half uur bij mij zitten om te kijken of ik wel adem blijf halen. Veel vrouwen vergeten dit door de morfine. Little did she know dat ze niet meer weg zou gaan, want om 14:45 merk ik dat ik persweeën heb. Ze toucheert me en ineens zit ik op negen centimeter ontsluiting. De verpleegkundige wordt erbij geroepen en om 14:52 uur mag ik beginnen met persen.

Dit was het onderdeel van de bevalling waar ik tegenop keek, omdat ik bij Don wel vijftig minuten met moeite heb geperst voordat ik hem op mijn borst had liggen. Die ervaring wilde ik absoluut niet nog een keer, dus ik besloot met alles wat ik in me had te persen. Dat werd beloond, want twee weeën en drie minuten later werd Faé geboren. Heerlijk dat ze er zo snel was, maar helaas scheurde ik wel bijna volledig uit. Niet dat ik daar iets van voelde op dat moment, maar toch.

Daar was ze dan, ons kleine meisje! Toch voelde ik me niet zo blij als dat ik verwacht had te zijn. Ik voelde me niet op de wereld, alles klonk heel wazig en ik snapte er nog vrij weinig van. Ondertussen werd ik gehecht, en daarna zijn we een uur alleen gelaten op de kamer. Dat voelde zo gek, ik weet nog steeds niet of dat wel normaal is. Faé lag nog op mijn borst, ik lag nog half naakt en er was niemand te bekennen, want de dienst werd gewisseld.

Bevalling verwerken

Ik heb uiteindelijk zelf maar op de knop gedrukt, want ik kreeg een houten kont van het bed. Ik ben gaan douchen, Faé werd onderzocht en om 18:00 uur mochten we naar huis. Eenmaal thuis merkte ik dat ik zelf echt nog niet oké was. Later hoorde ik ook dat ik erg bleek was en vaag uit mijn ogen keek.

Kraamtranen heb ik niet gehad, maar ik heb mijn bevalling goed moeten verwerken. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik een trauma heb overgehouden aan deze bevalling, want ik wil dit nooit meer. Wat heb ik deze bevalling heftig ervaren, hij heeft me echt overvallen. Lag het aan mij? Lag het aan de weeënopwekkers? Ik blijf praten over mijn ervaring want praten is het beste medicijn. Ik ben blij met mijn twee kleine schatten, mijn gezin is compleet. Dus mijn baarmoeder gaat heerlijk met pensioen.’