Mijn bevalverhaal: “Twee keer een keizersnede: twee compleet andere ervaringen”

Leonie’s eerste bevallig duurde twintig uur en eindigde in een spoed keizersnede. De heftige bevalling met een onverwacht einde had veel invloed op haar lichamelijke en mentale herstel. Bij haar tweede zwangerschap kiest Leonie bewust voor een geplande keizersnede, al heeft ze wel moeite met het maken van deze keuze vanwege haar omgeving. “Ik wil mijn verhaal graag vertellen om andere vrouwen te inspireren en gerust te stellen dat een keizersnede niet eng hoeft te zijn en dat het ook een hele mooie ervaring kan zijn.“

“Het was 5 augustus 2019 toen ik voorweeën voelde. De hele dag en nacht ging het door. De volgende dag begonnen ze meer voelbaar te worden. We reden naar het ziekenhuis, maar daar werd ik al snel weer naar huis gestuurd. Dit waren geen weeën. Toen wist ik dat dit nog best lang zou kunnen gaan duren…

Eenmaal thuis braken mijn vliezen vrij snel en werden de weeën heviger. We belden de verloskundige opnieuw en reden weer naar het ziekenhuis. Na al bijna 7 uur weeën weggepuft te hebben zonder pauzes tussendoor, vertelde een verpleegkundige mij dat ik aan pijnstilling moest gaan denken, anders zou ik het niet volhouden. Mijn ontsluiting was namelijk nog maar 5 cm. Ik koos voor een morfinepompje. Die heeft even gewerkt, maar werkte na een tijdje uit. De weeën kwamen weer in alle hevigheid terug.

Sterrenkijker

Ik had een weeënstorm, weeën die achter elkaar blijven komen waardoor je geen moment hebt om bij te komen van de pijn. Ik werd naar de anesthesist gereden voor een ruggenprik. Daardoor kreeg ik meer lucht en kon ik even op adem komen. Na een paar uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik had alleen geen persweeën. Ik voelde inmiddels ook pijn in mijn liezen, billen en bovenbenen. Blijkbaar kun je daar ook weeën krijgen en die had ik er ook nog even gratis en voor niets bij gekregen.

De verloskundige vroeg mij of ik die pijn kon gebruiken om te persen. Ik kon niet wachten totdat dit allemaal voorbij zou zijn dus ik ging ervoor. Ik heb zo hard als ik kon geperst, maar er gebeurde niets. Na een uur persen met alle energie die ik nog had, wilde de verloskundige een echo maken omdat het maar niet wilde vlotten. Ik was inmiddels zo vermoeid, had geen energie meer en ik voelde me hulpeloos en wanhopig.

Op de echo zagen we dat onze dochter als een sterrenkijker lag en ze zat al een tijd met haar hoofdje vast in mijn bekken. Ze zou er niet uit gaan komen op de natuurlijke manier. De verloskundige riep iets over een vacuümpomp of een spoedkeizersnede. Het werd een spoedkeizersnede en op de OK kon ik eindelijk ontspannen. Ik wist dat mijn dochter er nu snel zou zijn.

Niet veel later lag ik mét onze dochter en een buikwond in het ziekenhuis. Ik was zo uitgeput, mijn lijf had zo hard gewerkt en ik had niet eens mijn dochter op de natuurlijke manier op de wereld kunnen brengen. Na de tweede dag kwam de verpleegkundige mij uit bed halen zodat ik kon gaan douchen, maar ik was nog zo verzwakt en misselijk dat ik een dag langer in bed heb gelegen. Ik kon absoluut niet op mijn benen staan en heb eerste dagen weinig van mijn dochter kunnen genieten. Mijn borstvoeding wilde ook niet op gang komen. Het leek wel alsof alles wat ik van tevoren had bedacht niet wilde lukken.

Spoedkeizersnede verwerken

Tijdens de eindcontrole bij de gynaecoloog zei ze “Jouw bevalling was zo pittig en heftig, ik had zo met je te doen. Weet dat je er alles aan gedaan hebt om je dochter op de wereld te zetten en dat het niet jouw schuld is. Het kan zijn dat je nog last krijgt van het feit dat het zo abrupt geëindigd is in een spoedkeizersnede, al het werk wat je aan het verzetten was, en dat je dochter er ineens was.” Ik weet nog dat ik destijds dacht dat overkomt mij niet, ik ben ontzettend blij dat ik na twintig uur weeën uit mijn lijden was verlost en dat mijn dochter gezond op de wereld was gekomen. Toch kreeg ik hier na een half jaar wel last van en heb ik even de tijd nodig gehad om het allemaal te verwerken. Het is niet niets wat me overkomen is.

Opnieuw zwanger

Na bijna twee jaar was ik weer zwanger en ik wist dat ook dit kindje met een keizersnede geboren zou worden. Dat was ons namelijk door de gynaecoloog aangeraden bij de nacontrole van mijn eerste bevalling. Toen ik voor de eerste keer weer bij de verloskundige kwam werd ik hier wel over in twijfel gebracht. Zij zeiden; “Nee hoor, je kan net zo goed natuurlijk bevallen. Je hebt wel de keuze, maar denk wel heel goed na of je weer voor een keizersnede wilt gaan.” Volledig in de war zat ik in de auto naar huis. Ik werd er ook bang door. Straks moet ik weer door die hel, dacht ik. Dat wil ik niet. Alles kwam weer naar boven.

Heel lang heb ik getwijfeld. We wisten dat dit ons laatste kindje zou zijn, dus dat ik door de keuze ooit een vaginale bevalling zou doormaken. Hoe ga ik vertellen aan mijn omgeving dat ik zelf voor een keizersnede heb gekozen? De meningen van anderen wogen zo zwaar dat ik niet eens keek naar wat ik zelf wilde, waar ik rust bij kon vinden. De verloskundige zegt het vast met een reden dat ik hier goed over na moet denken, ik moet niet ‘zomaar’ voor een keizersnede kiezen.

Ik koos voor een geplande keizersnede

Uiteindelijk ben ik bij mijn gevoel gebleven en heb ik toch voor een keizersnede gekozen. Ik wilde niet weer door zo’n bevalling heen moeten, het idee alleen al maakte me bang en gestrest. Ik zou ook een redelijk groot kind krijgen dus dat maakte de beslissing ook iets gemakkelijker. De voorbereiding op de keizersnede deed ik door er veel over te lezen. Ik heb vooral gezocht naar de ervaringen van andere moeders die ook een tweede keizersnede hebben gehad. Al kon ik niet veel informatie vinden, datgene wat ik las sterkte mij in het nemen van de beslissing. Veel ervaringen waren positief.

Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik er geen seconde aan gedacht dat ik een keizersnede zou kunnen krijgen en was ik er dus niet op voorbereid. Nu ben ik er met een heel ander gevoel en instelling ingegaan. Ik zou de datum weten wanneer onze zoon geboren zou gaan worden, dit stelde al gerust. Ik wist natuurlijk al hoe een keizersnede in zijn werk gaat en dat het herstel best pittig kan zijn. Maar nu had ik een peuter van twee jaar rondlopen die ook aandacht vraagt en die ik zes weken niet mocht tillen. Dit had ik niet toen mijn dochter geboren werd natuurlijk. We hebben thuis alle voorbereidingen getroffen waardoor ik op dat vlak ook rust had. Mijn vriend heeft vier weken vrij genomen om voor mij en vooral voor onze dochter te zorgen zodat ik tijd had om te herstellen.

Grapjes in de OK

De dag van de geplande keizersnede brak aan. De dag ervoor heb ik nog een paar uur overdag geslapen zodat ik uitgerust de OK in zou gaan. Ik heb ook nog het hele huis gepoetst zodat we in een schoon huis thuis zouden komen. Ik was ontspannen en ik had er gewoon zin in. Het ziekenhuis heeft ook zeker geholpen door een fijne sfeer te creëren. Het team dat mijn keizersnede uit ging voeren stelde zich voor toen ik helemaal klaargemaakt was en toen was het tijd om de OK in te gaan.

Tijdens de keizersnede werden we bijgepraat door de anesthesist, die mij de ruggenprik had gegeven waar ik helemaal niets van had gevoeld. Hij vertelde precies wat er allemaal gebeurde. Er werden zelfs grapjes gemaakt. Na ruim een kwartier werd onze zoon geboren. Hij mocht direct bij mij komen liggen en het genieten kon beginnen. Zo’n half uur later werd ik weer van de OK naar de verkoeverkamer gebracht waar ik al gelijk de eerste borstvoeding heb gegeven.

Dit was al zo’n andere ervaring als de spoedkeizersnede van de eerste keer. Ik heb alles van begin tot eind heel bewust meegemaakt en in me opgenomen. Het moment van klaarmaken, het rijden naar de OK, de voorbereiding van het zorgpersoneel tot het moment dat mijn zoon geboren werd en bij mij op de borst lag. Mijn herstel verliep snel en goed. Na één dag kon ik uit bed om te douchen en naar de toilet te gaan. Ik voelde me goed. Natuurlijk had ik pijn, maar daar kon ik prima mee omgaan. Ik heb die dag samen met mijn vriend onze zoon voor het eerst in bad gedaan, wat was dat mooi. Dit kon ik absoluut nog niet doen met mijn dochter twee jaar geleden.

Na twee dagen konden we naar huis. Eenmaal thuis kon ik al prima traplopen en door het huis lopen. Ik voelde aan alles dat mijn herstel heel voorspoedig verliep. De verloskundige kwam langs voor een check en die keek verbaasd en zei; “Zo wat zit je er al fit bij! Ongelofelijk”. De zorg voor mijn zoon heb ik vrij snel opgepakt, ik wilde zo min mogelijk missen van zijn eerste dagen op deze wereld.

Luister goed naar je lijf tijdens het herstel

Nu zijn we ruim vier weken verder en ik voel me, los van de kwaaltjes die iedere nieuwe moeder heeft, goed. Ik heb veel energie voor wandelingetjes, kan goed zorgen voor onze zoon, spelen met mijn dochter, en doe zelfs al voorzichtig het huishouden. Wat ben ik blij met mijn beslissing om deze keer bewust voor een keizersnede te kiezen. Ik zie het niet als falen, alsof ik niets heb gedaan om mijn zoon op de wereld te zetten. Ik hoor nog te vaak dat moeders deze gevoelens wel hebben. Je hebt 9 maanden lang je baby gedragen en je ondergaat een zware buikoperatie, het is niet niets waar je doorheen moet! Toch hoeft het niet zwaar te voelen.

Het is belangrijk dat je je ontspant en je goed voorbereid op het herstel, zowel mentaal als fysiek. Er staat minimaal zes weken voor het herstel, maar loop niet aan jezelf voorbij zodra je je eerder beter begint te voelen. Dat gevaar ligt wel op de loer, zeg ik uit ervaring, het blijft belangrijk dat je goed naar je lichaam luistert en niet te snel van stapel loopt.

Mijn tweede keizersnede was een fijne en positieve ervaring omdat ik vooral mijn eigen gevoel heb gevolgd en me niet heb laten leiden door wat andere mensen vonden. Ik heb vertrouwen in mijn eigen lichaam gehouden en wist dat het deze keer helemaal anders zou gaan. Dit neemt niemand mij meer af.”