Annemee dochter ziek
10/06/2023

Mijn verhaal: ‘Ik hoop zo dat ze eindelijk met een goed plan komen’

Annemee is de moeder van Luca en Jasmijn. Ze is samen met Edwin. Op How About Mom deelt ze haar verhaal over de ziekte van haar dochter en de onzekerheid en emoties die dit met zich meebrengt als ouders. ‘Eenmaal op de snelweg gaat de telefoon. Mijn moeder neemt op en ik voel aan alles dat het geen goed nieuws is.’

‘Inmiddels zijn we in Nijmegen geweest en daar ging een wereld voor mij open. Toen we de brief kregen en zagen dat het twee afspraken waren met meten, wegen en een bloeddruk meten, dachten we even ‘ah nee, daar gaan we weer, zo ver rijden voor alleen dat.’ We besloten meteen te bellen en dit te checken met Nijmegen. Ze begrepen ons en er werd duidelijk uitgelegd hoe en wat.

Dinsdag is het zo ver. Mijn moeder gaat mee die dag en we rijden op tijd weg. Vanaf Arnhem komen we al in de file, maar gelukkig hebben we tijd zat. Ik voel me gespannen en merk de onrust bij mezelf. Deze onrust zit er omdat ik zó hoop dat ze echt wat gaan doen en ons hopelijk serieus nemen. Jasmijn doet het top en slaapt de gehele heenreis.

Zoektocht in het ziekenhuis

Eenmaal daar is het al een zoektocht naar de parkeergarage. Wat is het groot!! Ik ben onder de indruk hoe alles eruit ziet. Eenmaal geparkeerd hebben we nog 15 min voor de eerste afspraak. Binnen melden we ons en blijkt dat Jasmijn zonder een ID kaart niet ver komt hier. We moeten ons eerst melden bij een andere balie en dan krijgen we een formulier mee dat Jasmijn nog geen ID heeft.

De eerste afspraak is bij de apotheek over het medicatie gebruik van Jasmijn. Hier zijn we vrij snel klaar en dan mogen we door naar de Prinses Amalia kinderafdeling. Eenmaal daar is het even zoeken hoe dit werkt en gaat, maar al vrij snel krijgen we door dat we een oproep code hebben en als die wordt opgeroepen via de schermen kan je zien in welke kamer je wordt verwacht.

We hebben eerst een afspraak voor wat metingen bij Jasmijn. Dit gaat allemaal prima en al vrij snel neemt haar onrust toe en voelt ze ook erg warm aan. Er wordt een plaszakje geplakt bij haar en dan is het wachten op afspraak met de arts.

Bloedprikken

Deze afspraak vind ik het spannendst. Ik hoop zo dat alles wat ik vertel serieus genomen wordt en dat ze Jasmijn goed checkt. Maar vooral dat ze met een goed plan komen. De arts stelt verschillende vragen en ik kan merken dat ze de casus rondom Jasmijn goed heeft doorgelezen. Jasmijn huilt behoorlijk en voelt weer mega warm aan. De arts wil temperaturen en als dat piepje af gaat zie ik al snel weer 40 graden staan. Dit is hoger dan we gewend zijn. Het plaszakje wordt gecheckt en gelukkig zit daar urine in. Ook wil de arts bloedprikken. Ze vraagt dit aan voor ons en beloofd ons diezelfde dag nog te bellen over hoe en wat.

Ik zie op tegen het bloedprikken. Ik vind dat Jasmijn al zo vaak is geprikt is en dat het zo vaak niet goed is gegaan, dat ik er echt een hekel aan heb gekregen. Het belletje gaat weer en we mogen naar een andere gang. Dit zijn prikkamers. Er staan drie lieve zusters klaar en er wordt gezegd dat ze het toch via het handje gaan doen omdat er meer bloed nodig is. Ik voel de tranen al opkomen, omdat ik dacht aan een hielprik. Mijn moeder heeft dit gelukkig door en komt meteen naar me toe. Er wordt een muziekje en filmpje aangezet en op de muur afgespeeld. Het suikerwater lag al klaar en er werd in alle rust geprikt. Wat een verschil en wat een verademing. Jasmijn viel tijdens het aftappen van het bloed zelfs in slaap!

Ik voel aan alles dat het geen goed nieuws is

Daarna mogen we gaan. Het is een lange dag die een rare wending kreeg doordat Jasmijn hoge koorts had. De terugweg verloopt goed en er is gelukkig weinig tot geen file. Eenmaal op de snelweg gaat de telefoon. Mijn moeder neemt op en ik voel aan alles dat het geen goed nieuws is.

De urine is niet schoon. Jasmijn heeft weer een nierbekkenontsteking. De arts zegt dat er een kuur wordt klaargelegd in Zwolle die we vanavond kunnen ophalen. Ik voel me boos. Boos dat Jasmijn dagelijks een onderhoudskuur krijgt en alsnog een nierbekkenontsteking heeft.

Thuis wordt Jasmijn zieker en warmer. Ik geef haar snel paracetamol en na het eten halen mijn vader en ik snel de kuur op. Ik zie al vrij snel dat dit de kuur is die Jasmijn nooit binnen houdt. Dan is het even klaar, ik ben het zo zat. Ik merk de onrust en paniek in mijn lijf. Ik geef het aan bij het meisje van de apotheek, maar zij kan er helaas weinig mee. Eenmaal thuis besluit ik het te proberen en het even aan te kijken.

De alarmbellen gaan af

Een dag en drie pogingen later bel ik naar Nijmegen. Dit komt niet goed. Ze overleggen en willen toch dat Jasmijn wordt gezien in Zwolle. We worden aangemeld en mogen naar de spoedeisende hulp. Eenmaal daar wordt Jasmijn gecheckt en wordt er besproken dat er dan toch weer een sonde moet komen. Deze wordt geplaatst en het liefst nemen ze ons op. Maar hierin trek ik even een halt! Het enige wat er vervolgens zou gebeuren is observeren. Dat kunnen we thuis ook doen. Er wordt gebeld met de kinderthuiszorg en die staan garant mocht de sonde eruit gaan.

Die avond en de dag erna gaat het prima. Totdat ik ‘s avonds met beide kindjes in het grote bed lig en even thee ga halen. Luca roept me en ik hoor aan zijn stemmetje dat er iets aan de hand is. Eenmaal boven zie ik dat Jasmijn in paniek is en de sonde opgekruld in haar mond ligt. Ze heeft hem uitgebraakt, maar nog niet helemaal. Op dit soort momenten ben ik blij dat ik in de zorg werk en toch hier een en ander vanaf weet. Ik trek de sonde er voorzichtig uit en dan zie ik bloed aan het uiteinde. Jasmijn spuugt ook wat bloed uit. Bij mij gaan direct de alarmbellen af. Ik bel naar Nijmegen, maar ze geven aan dat ze op afstand niks kunnen doen. Ik bel de kinderthuiszorg en gelukkig werkt er iemand die continu betrokken was bij Jasmijn. Ze komt er zo spoedig mogelijk aan en ik bel mijn moeder zodat zij Luca even kan opvangen.

Infuus verkeerd geprikt

Als de kinderthuiszorg er is bespreken we wat we nu gaan doen en wat ik het liefst zou willen. Ik geef aan dat we als gezin zo moe zijn en het niet goed meer volhouden. Ik heb een burn out, Edwin werkt door, maar is ook zo moe. Luca die het mega goed doet allemaal, maar ik voel me toch schuldig en heb het gevoel er niet voldoende voor hem te zijn. Ze besluit met Nijmegen om te overleggen wat handig is. We komen tot het plan dat we naar Zwolle moeten om te kijken hoe we de antibiotica kuur toe kunnen dienen.

Mijn moeder neemt Luca mee om te logeren en wij gaan samen naar het ziekenhuis. Ik voel meteen paniek, omdat ik me totaal niet fijn voel op die plek. We besluiten dat we beiden blijven slapen. Eenmaal daar komt er vrij snel een arts op de afdeling en geeft aan dat we een infuus gaan proberen. Hij wil één keer prikken en als dat niet lukt zullen ze de injecties in haar been moeten geven. Er wordt een zalfje gesmeerd die wat verdoofd en dit moet een uur intrekken. Na dit uur wordt er een infuus geprikt, maar dit lukt niet. Vervolgens komen er twee verpleegster van de nacht die de injecties gaan zetten. Het komt niet helemaal fijn over omdat ze met elkaar overleggen hoe te moeten prikken. De een heeft de beveiliging van de naald al ingedrukt en begrijpt niet dat je zo niet kan prikken. Dan zie ik dat de een mega aan het trillen is en vraag ik of dit wel goed komt. Er wordt aangegeven dat het zeker goed komt. Ik vertrouw hier dan maar op. Ze tellen af en Jasmijn krijst het uit. Ik zie meteen al dat één been niet goed is geprikt en Edwin heeft vloeistof op zijn broek waardoor niet alles is geïnjecteerd. Eenmaal terug op de kamer ben ik zo kwaad! Ik zie Jasmijn’s been behoorlijk dik worden en ik zie dat ze niet hebben geprikt op de plekken waar de verdovende zalf is gesmeerd!

Hoe nu verder?

Jasmijn huilt en Edwin loopt met haar de gang op om te vragen hoe dit kan. We krijgen een washandje en paracetamol. Het is inmiddels half twee ‘s nachts. Er wordt ‘wel thuis gewenst’ voor degene van ons die naar huis gaat, maar we blijven bij elkaar. Edwin moet er over vier uur alweer uit, maar ik trek dit niet alleen. We gaan liggen en proberen wat slaap te pakken. De zuster die verkeerd heeft geprikt komt om het uur wel binnen lopen om te checken hoe het gaat met Jasmijn.

De dag erna komt de vaste kinderarts van Jasmijn langs. Weer geeft ze aan te willen overleggen met Nijmegen hoe nu verder. Ze besluiten over te gaan op weer een andere kuur en te kijken of ze die wel binnen houdt. We testen dit in het ziekenhuis en gelukkig lijkt deze goed te gaan. Maar helaas… Eenmaal thuis komt alles eruit en bellen we opnieuw. Er wordt anti braak medicatie voorgeschreven en dit gaat goed.

De dagen daarna worden we bijna elke dag wel gebeld door of Nijmegen of Zwolle. We wachten op wat ze nu verder gaan doen. Ondertussen ga ik zelf heel erg op en af. Je wordt geleefd en kan niks plannen! Het ene uur kan je lekker thuis zijn met je kids en volgende uur weer als een gek naar het ziekenhuis moeten. Dit is zo ontzettend zwaar en onzeker. Ik krijg er mega onrust van! Ondertussen voel ik me schuldig naar Luca. Ben ik er wel voor hem? Geef ik hem nu wel genoeg? Ik probeer zoveel mogelijk momenten met hem te pakken als Jasmijn even stil is of slaapt. Daar geniet ik dan zo van.’

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘En dan stort alles in… We hebben een ziek kindje’
Mijn verhaal: ‘We eisen een second opinion voor onze zieke dochter’

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen