Mijn verhaal: ‘Kunnen we nu dan eindelijk normaal gaan leven?’

Annemee, moeder van Luca en Jasmijn, deelt op How About Mom haar verhaal over de ziekte van haar dochter. En vooral de onzekerheid en emoties die dit met zich meebrengt voor Edwin en Annemee als ouders. Deze week: ‘Wat heb ik eigenlijk een stressvolle zwangerschap gehad en wat ben ik veel bang geweest’

In mijn vorige blog vertelde ik over de Nijmegen waarbij Jasmijn verschillende onderzoeken kreeg. Inmiddels hebben we daarvan gelukkig een uitslag gekregen en deze is positief! Jasmijn haar nieren werken 100% samen en zagen er op dat moment goed uit. Ze zagen wat kleine beschadigingen, maar voor nu niet om ons zorgen over te maken. Een mega opluchting, want ik was bang dat al die ontstekingen en al die antibiotica kuren de nodige schade had aangericht. 

De uroloog vertelde dat het protocol bij beschadigingen wel is dat we om de zoveel tijd een dag komen om Jasmijn goed in de gaten te houden. Dit houdt in dat we opgeroepen worden om een dag lang allerlei onderzoeken te herhalen. Zo zijn we goed onder controle en zijn we er op tijd bij mocht er wel iets mis zijn. 

Eindelijk normaal leven?

Met dit fijne nieuws hoopte we ook meteen dat er rust zou komen en we eindelijk gewoon normaal konden gaan leven. Ja, dit klinkt misschien vrij heftig, maar nu ik het typ voelt die wel helemaal zo. Ik merk dat ik nu steeds vaker terug denk aan alles en je er dan met een andere blik en gevoel naar kijkt. Wat heb ik eigenlijk een stressvolle zwangerschap gehad en wat ben ik eigenlijk mega bang geweest. Toen was ze daar eindelijk en na een maand kwamen we in deze rollercoaster. Eigenlijk voelt het net of je nu pas je emoties en gedachtes erover verwerkt en vooral dat ik nú pas inzie hoe heftig dit is geweest. 

We zijn nog wel enkele keren bij de huisarts geweest om toch de urine te checken, Jasmijn kreeg een paar keer hoge koorts en ja dan sta je dus meteen weer aan. Ik merk dat ik me eigenlijk meteen zorgen maak en het hele circus in me hoofd alweer af speel. Gelukkig kwam er elke keer niks uit qua een nierbekkenontsteking en heeft ze net zoals half Nederland ‘gewoon’ de griep gehad. Plus een oorontsteking en continue last van doorkomende kiezen. Geen fijne combinatie.

De rust zorgde juist voor paniekaanvallen

Verder heb ik zelf grote stappen gezet om aan de slag te gaan met mijn angsten, maar ook met mijn eetproblematiek. In december had ik bewust ruimte genomen om dingen op een rij te zetten en om me te gaan bedenken wat ik precies wil en hoe ik dit wil en om even mega tot rust te komen. Ik kan je vertellen dat die rust meteen zorgde voor de nodige paniekaanvallen en een soort stilstand die mij niet meteen beviel.

Toch is deze erg nodig geweest. Ik kreeg ineens door dat het zo niet langer door kan gaan. Ik maak me zorgen om mijzelf en om mijn gezondheid. Ik ben door de hele situatie eigenlijk mezelf vergeten en ben in de vecht modus gegaan voor mijn kinderen. Ik denk dat iedere moeder dit zou doen maar toch.. Ik ben zoveel afgevallen en bang geworden voor steeds gekkere dingen en mijn gedachtes… Daar hoef je niet eens over te beginnen!

Zorgen voor mezelf

Daarom grijp ik nu alle kansen aan om dit te veranderen. Want als je niet voor jezelf zorgt, hoe kan je dan voor andere goed zorgen?! Ik heb besloten om me vooral te richte op mijn eigen PGB bedrijf en daarnaast iets te gaan doen wat ik al zolang wil en dat is een cursus voor het zetten van hair extensions. Ik draag deze nu zelf al een tijdje en via daar kon ik een cursus gaan volgen. Deze heb ik inmiddels gehaald en heb besloten om door te gaan leren hiervoor. Het geeft me echt weer een boost en krijg er zoveel inspiratie van. 

Zo zijn we hier thuis bezig met een mini verbouwing, Luca had een hele grote slaapkamer en die hebben we door midden gedaan. Hier komt nu zowel een kantoor als ooit een salon. Tenminste dat is mijn droom!’