Mijn verhaal: zwanger na jarenlange anorexia athletica

Sinds haar zestiende lijdt Bo aan anorexia athletica. Als gevolg daarvan is ze al jaren niet meer ongesteld. Doordat ze ook aan de pil is, merkt ze daar niet veel van. Maar wanneer ze zwanger probeert te raken, lijkt dit ineens lastiger dan gehoopt.

‘Als jong meisje zei ik altijd: ik wil eerst carrière maken en als ik dat heb gedaan komen er pas kinderen. Naarmate ik ouder werd en de relatie met mijn man steeds stabieler werd, begonnen mijn eierstokken toch wel een beetje te rammelen. Er was alleen één ‘maar’: ik was al een tijd niet meer ongesteld geweest. Dat leek me wel nodig als je graag zwanger wilt worden…

Eerst dacht ik dat het uitblijven van mijn menstruatie kwam door de stress. Ik had een baan als internationaal accountmanager, maakte lange dagen en was veel onderweg. Toen ik stopte met de baan en verder ging met mijn eigen onderneming kwam de rust terug. Maar mijn ongesteldheid niet…

Anorexia athletica

De echte reden is dat ik al sinds mijn 16de lijdt aan anorexia athletica. Veel mensen in mijn omgeving weten niet eens wat het betekent, maar om kort te zijn is het gewoon heel veel sporten en daarnaast weinig eten. Met als gevolg dat je jezelf aan het vermageren bent. Voor mij was het niet meer dan normaal om drie keer op een dag te sporten. Ik was tenslotte ex-wielrenner en trainde in mijn meest actieve jaren zeker twintig uur in de week. Ik voelde mezelf sterk en lekker in mijn vel, maar de mensen om mij heen zagen toch wat anders. Een meisje – vel over been – van amper vijftig kilo.

Doordat ik voorheen altijd aan de pil was geweest, had ik nooit wat gemerkt van mijn menstruatie. Die werd onderdrukt door hormonen, dacht ik. Ik wist dat ik oud wilde worden met mijn man, dus het leek me prima om alle voorbehoedsmiddelen de deur uit te doen en gewoon te kijken hoe het zou gaan.

Ik legde de link niet…

De eerste paar maanden geloofde ik er echt in dat ik zo zwanger zou worden, ondanks dat ik niet ongesteld werd. Ik denk dat ik in die tijd wel tien testen heb gehaald, allemaal negatief. Achteraf was dat heel naïef en het had me ook heel wat geld kunnen besparen. Vooral omdat ik mijn lichaam ook toen gewoon bleef uithongeren, maar ik legde die link gewoon niet.

Tot ik in contact kwam met iemand die mij vertelde over acupunctuur. Dit zou mij kunnen helpen om de menstruatie weer opgang te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Wonder boven wonder werd ik na vier behandelingen weer ongesteld. Mijn cyclus kwam weer op gang en nog geen drie maand later had ik echt een positieve test in mijn handen. Ik was dolblij, maar iets in me zei dat het niet klopte. Ook omdat ik mijn levensstijl nog steeds niet had veranderd. Ik at te gezond en ik sportte veel. Ik kreeg helaas met zeven weken een miskraam.

Nog nooit zoveel zien eten

Die miskraam was voor mij een enorme eye opener. Ik besloot het roer toen echt om te gooien en mijn leven aan te passen. Ik ben beter gaan eten, probeerde meer vetten binnen te krijgen en mijn sporten iets in te perken. Ik kwam wellicht niet echt aan, maar ging me wel steeds fitter voelen.

Na het halen van een corona vaccinatie – die ik eerst niet durfde te halen in verband met het weer op hol slaan van mijn hormonen – zei ik tegen mijn moeder: wedden dat ik nu zwanger wordt? Twee weken later stond ik, op de dag dat we gingen verhuizen, met een positieve test in mijn handen.

Het voelde gelijk anders. Er kwam een soort moederlijke oerkracht over me heen en mijn angst om niet te kunnen bewegen of ongezond te gaan eten, verdween. Ik weet nog dat ik bij mijn ouders ging eten en mijn vader helemaal verbaasd was. Hij vroeg wat er met me aan de hand was: hij had me nog nooit zoveel zien eten!

Mijn hele zwangerschap heb ik gezien als een cadeautje. Ik heb het geen moment moeilijk gevonden om aan te komen. Ik at waar ik zin in had – soms gezond, soms wat ongezond – en sportte drie tot vier keer in de week.

Op 8 Augustus 2022, binnen vier uur, werd onze klein meid geboren. Wat vind ik het bijzonder om moeder te zijn. Het maakt me soms onzeker en angstig, maar ook zo blij en liefdevol te gelijk. Uiteraard heb ik het sporten weer opgepakt – ik heb er tenslotte gewoon echt plezier in – maar zo gek als ik gedaan heb, doe ik nooit meer.

Besef

Ik heb wellicht mazzel gehad dat mijn lichaam ondanks al het uithongeren toch nog zo functioneert, maar ik besef dat het ook heel anders had kunnen lopen. Jezelf jaren uithongeren en overmatig sporten kan echt lijden tot onvruchtbaarheid. Tegenwoordig wordt er een ideaal beeld gecreëerd op social media. Dit vind ik best beangstigend, omdat dit vaak nep beelden zijn of deze doelen op een ongezonde manier behaald zijn.

Ik hoop dat ik nu een voorbeeld mag zijn voor mijn dochter en wellicht voor meer jonge vrouwen met een kinderwens. Ik wil je meegeven dat een ideaalbeeld niet bestaan en dat gezond eten en bewegen goed is, maar dat genieten van het leven en goed in je vel zitten nog veel belangrijker is.’

Meer lezen?
Susan moest vanwege anorexia een fertiliteitstraject in: “Mijn kinderwens won gelukkig van mijn eetstoornis”
Mijn verhaal: Britt ontwikkelde anorexia tijdens haar zwangerschap