© 2024 // How About Mom
Eveline Kerkhof (32) is de mama van James (1 jaar en 3 maanden) en eigenaresse van Kenkô, een natuurlijke en duurzame verzorgingslijn voor moeders en baby’s. “Achteraf denk ik: waarom belde ik mijn man niet even dat ik met weeën onderweg was naar het ziekenhuis?”
“Ik was niet zozeer bezig met het moeder worden, maar het leek me wel geweldig om mee te maken. Ik zag het als iets moois wat me nog te wachten stond. Mijn man is vijf jaar ouder en op een gegeven moment stelde hij voor om niet te lang meer te wachten: hij wilde liever niet al te oud papa worden.”
“Vanaf het moment dat ik stopte met de pil tot en met de positieve zwangerschapstest zat ongeveer één jaar. Voor sommige vrouwen is dat – begrijpelijk – een lange tijd, maar ik was er eigenlijk niet zoveel mee bezig. Ik wilde het gewoon op z’n beloop laten en geen rekening houden met mijn vruchtbare dagen. Als het zou gebeuren, dan gebeurde het.”
“Ik kreeg ineens een onzuivere huid, iets wat ik nooit eerder had. Via Google kwam ik erachter dat dit een zwangerschapskwaal kon zijn, dus ik besloot voor de zekerheid een test te doen. Er verscheen een heel licht streepje, blijkbaar was het nog heel vroeg. Een paar dagen later deed ik weer een test, toen verschenen er twee donkere strepen. Ik ben snel in de auto gesprongen om zo’n test te halen waarop je kan zien hoeveel weken je zwanger bent. Ik had allemaal leuke ideeën om het nieuws aan mijn man bekend te maken, maar ik kon het natuurlijk helemaal niet voor me houden. Ik ben hem direct uit bed gaan halen. Hoewel we super blij waren, stond ook hij even perplex. ‘Okay, het gaat nu dus echt gebeuren’, haha.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ik kijk terug op een hele fijne zwangerschap met weinig kwaaltjes. Dat was fijn, want op werk gebied waren het intensieve maanden. Mijn vriendin en compagnon, waarmee ik Kenkô was opgestart en runde, liet me weten te willen stoppen. Er was op dat moment van alles aan de gang: we waren bezig met een eigen lijn en stonden in de top drie van de Marie Claire Starters Award. Mijn zwangerschap haalde een oerkracht in me naar boven: ik was vastberaden om van Kenkô een succes te maken, ook als ik dat in mijn eentje moest doen.”
“Dit betekende wel dat ik tijdens mijn zwangerschap veel gewerkt hebt, ik wilde namelijk niets liever dan een relaxte kraamtijd. Ik denk dat het voor mij goed was, zo actief blijven tijdens mijn zwangerschap. Mijn lijf liet het toe. Tot een dag voor mijn bevalling stond ik nog op een set voor een fotoshoot.”
“Ik kwam thuis van die shoot (een week voor de uitgerekende datum), met haren vers van de kapper en gelakte nagels, en voelde aan alles: ik moet me gaan voorbereiden op de bevalling. Ik had mijn tas voor het ziekenhuis nog niet klaar staan, maar die heb ik ’s avonds ingepakt. Die nacht begon de bevalling, al besefte ik dat destijds nog niet helemaal. Ik vond het heel bijzonder om te merken hoe mijn lijf zich – achteraf gezien – klaar maakte voor de bevalling.”
“Ik had de dag erna nog een lunch gepland staan, maar besloot die toch af te zeggen. Mijn man ging wel gewoon naar werk. Hij was destijds veel aan het werk, om zijn tweede horecazaak te verbouwen. Ik ging in bad in de hoop dat de kramp wat zou afzakken, maar dat gebeurde niet. Omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde, belde ik de gynaecoloog. Die stelde voor dat ik even langs zou komen in het ziekenhuis. Mijn schoonouders wonen vlakbij, dus mijn schoonvader wilde me wel eventjes brengen. Ik vond de reis naar het ziekenhuis erg vervelend: het idee dat ik straks weer terug zou moeten rijden stond me onwijs tegen. In het ziekenhuis werd ik aan een monitor gelegd. Ik bleek al lichte weeën te hebben, maar de gynaecoloog stelde voor me naar huis te sturen. Toch werd nog even gekeken of ik al ontsluiting had. Gelukkig maar, want ik bleek al vijf centimeter ontsluiting te hebben! Ik heb toen snel mijn man gebeld, die wist op dat moment nog van niets… Achteraf denk ik: waarom heb ik hem niet eens laten weten dat ik naar het ziekenhuis ging?! Maar ik wilde dat hij zo lang mogelijk door kon gaan met de verbouwing en rekende erop dat het ook best vals alarm kon zijn. Niet veel later was hij in het ziekenhuis aanwezig en nog geen twee uur later werd James geboren.”
“Ik kijk terug op een hele fijne bevalling. Ja, het deed veel pijn, vooral die laatste centimeters, maar ik vond het geweldig om te zien wat je lichaam aan kan. Ik vind het jammer voor mannen dat zij die kracht nooit zullen ervaren. Ik weet nog goed dat ik tijdens de bevalling dacht aan alle vrouwen die wereldwijd – op datzelfde moment – ook aan het bevallen waren. Ik dacht ook aan mijn kindje, aan hoe we dit samen aan het doen waren. Mijn man barstte in huilen uit toen James geboren werd, ik was vooral in shock. Ineens was de baby, die ik negen maanden in mijn buik had gedragen, hier. Ik was niet direct stapelverliefd, maar voelde wel: dit is mijn zoon.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ik werkte door tot aan mijn bevalling, zodat ik in de kraamtijd even niets zou hoeven doen. In de praktijk vond ik het ongelofelijk moeilijk om ineens terug te schakelen. Iedereen drukte me op hart: doe nou rustig aan, ga slapen als de baby slaapt. Maar zodra de baby sliep, ging ik werken. Ik zat mezelf totaal in de weg met al mijn ambities en plannen. Ik heb daar een paar maanden ontzettend tegenaan gelopen, tot ik me er uiteindelijk bij neer kon leggen dat het allemaal wat langer mocht duren. Toen ik die knop eenmaal had omgezet, sloeg het ook helemaal de andere kant op. Toen had ik ineens totaal geen energie meer om iets anders te doen naast het moederschap, ik werkte alleen de hoognodige mailtjes uit mijn mailbox weg. Pas toen James 1 jaar was, merkte ik dat er weer ruimte kwam voor andere dingen. Ik was mentaal gezien weer klaar om op mijn werk te gaan focussen.”
“Achteraf gezien kan ik zeggen dat ik wel van mijn kraamtijd heb genoten, maar dat ik veel moeite moest doen om me daar aan over te geven. Vroeger had ik zo’n beeld voor me dat ik tijdens mijn verlof taarten zou gaan bakken, maar daar is niets van gekomen. Ik heb die ontspannen tijd uiteindelijk wel ingehaald, maar als het me nog een keer gegund is moeder te worden, dan zou ik die kraamperiode toch anders aanpakken.”
“Twee dagen voor de bevalling deed ik een borstvoeding cursus. Ik kende veel verhalen van vriendinnen die er vol goede moed mee begonnen, maar bij wie het borstvoeden uiteindelijk niet lukte. Ik wilde me dus graag goed voorbereiden. Ik heb veel goede tips gehad tijdens die cursus en ben heel erg blij dat het borstvoeding is gelukt. Ik heb het echt als een groot cadeau beschouwd dat het gelukt is. Ik heb grote bewondering voor vrouwen die stug vol blijven houden en proberen te voeden, ook al zit alles tegen.”
“Ik heb een jaar borstvoeding gegeven. Op het laatste moment alleen in de ochtenden, maar uiteindelijk was die voeding niet voldoende meer voor James. Hoewel het heel geleidelijk is gegaan, was ik toch verdrietig om dit hoofdstuk af te sluiten. Dat had ik trouwens ook toen James voor het eerst in zijn eigen kamertje ging slapen. Hij was inmiddels zeven maanden oud en was zich veel te bewust van ons in de kamer. Hij bleef rechtop staan in bed en naar ons wijzen. Toen was het echt tijd…”
“Dat ‘moedergevoel’ heeft bij mij moeten groeien, maar is inmiddels zo sterk. Dat vind ik het mooiste aan het moederschap: die onvoorwaardelijke liefde. Het is een ander soort liefde dan die je voelt voor je man. Het is ook eng, zoveel liefde voelen. De eerste periode dacht ik vaak: als er iets met James gebeurt, dan komt het niet meer goed met mij. Inmiddels is dat angstige gevoel wel minder, maar als hij – zoals vandaag nog – pijnlijk valt, dan moet ik vervolgens zelf even gaan zitten. Ook al staat hij direct weer lachend op, ik moet daar van bijkomen. Dit is pas het begin, uiteindelijk moet je steeds meer gaan loslaten. Je groeit er gelukkig wel in, maar daar moet ik nu echt nog niet aan denken.”
“Ik vind kinderen een ongelofelijke verrijking van je leven. Ook voor je relatie trouwens. Het geeft een extra dimensie, samen ouders worden, hoe zwaar het ook is. Ik herken veel van mijn partner in mijn zoontje, dat maakt me alleen nog maar verliefder op hen allebei.”
“Het moederschap is een achtbaan van emoties. Het ene moment barst je van geluk, dan is het weer loodzwaar. De eerste weken had James veel last van krampjes. Nu weet ik: dat is een fase waar je doorheen moet. Destijds waren er genoeg momenten waarop ik dacht: hoe ga ik dit overleven? Maar dan lachte hij weer naar me, en was alles goed.”
“Ik herinner me ook die gebroken nachten. Dat je net in bed ligt en weet dat je er over een paar uur alweer uit moet… James is in de winter geboren, dus het was heel koud in huis. Dat hielp ook niet mee.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Pas na een jaar dacht ik weer: he, ik ben weer de oude Eveline. Of eigenlijk, de nieuwe Eveline. Je bent niet meer de persoon die je was voordat je moeder werd. Lichamelijk gezien, ik moest bijvoorbeeld wennen aan mijn nieuwe borsten, maar ook geestelijk gezien.”
“Ik vond James zijn eerste verjaardag heel bijzonder. Mijn eigen verjaardag vind ik niet belangrijk, maar toen James 1 werd wilde ik daar een moment van maken. Ik kan me mijn eigen verjaardagen als kind nog zo goed herinneren: hoe je de avond van tevoren niet kan slapen van de spanning. Nu is hij daar nog te jong voor, maar ik wens dat mijn zoontje ook zulke herinneringen krijgt.”
“De hele week voor zijn verjaardag vond ik bijzonder. Ik heb veel teruggedacht aan het afgelopen jaar. Dat eerste jaar als moeder gaat zo snel voorbij. Het is een grote rollercoaster, alles is nieuw.”
“Tegenwoordig lukt dat me goed. We wonen middenin de natuur, naast het bos, dus ik ga graag wandelen. Ik ga ook regelmatig in bad. Ik vind het heerlijk om dat samen met James te doen, maar geniet er ook van om alleen in bad te gaan, met een boek, een glaasje wijn en chocolade.”
“Deze afgelopen dagen geniet ik nog meer dan ooit van alle kleine momenten. ’s Avonds uitpakken met koken, lekker samen eten, een filmpje kijken. Nog steeds vind ik mijn werk heel belangrijk, bezig zijn met Kenkô is ontzettend leuk, maar het allerbelangrijkste is dat mijn gezin gelukkig is.”
Fotocredits: Iris Dorine
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom