01/09/2019

Momtalk: Ilse

Ilse (31) is de moeder van Annabel. Ze werkt als quality assurance medewerker bij een groente en fruitbedrijf in Barendrecht en schrijft op haar blog Mamabel.nl over moederschap. 

Wilde jij altijd al moeder worden?

Toen ik een jaar of vijf was, dus zelf zo’n beetje net uit de luiers, besloot ik dat ik moeder wilde worden. Het is mijn enige toekomstdroom geweest die nooit is veranderd. Mijn beroepsvoorkeur wisselde sneller dan mijn ondergoed, maar mijn kinderwens groeide alleen maar. Na een aantal stukgelopen relaties heb ik wel de droom om jong moeder te worden moeten laten varen. Maar nu ik een poosje meedraai als mama, ben ik tot de conclusie gekomen dat het helemaal zo erg niet is, om op je dertigste moeder te worden.

Mijn huidige partner en de vader van onze dochter leerde ik kennen toen ik 26 was en mijn kinderwens gooide ik al tijdens onze tweede date op tafel. Ik was niet van plan om jaren te ‘verspillen’ aan iemand die niet dezelfde toekomst voor zich zag als ik deed. Hij had tijd nodig om erover na te denken en na een aantal maanden liet hij weten hetzelfde te willen

Het duurde uiteindelijk nog even. We kochten een huis waaraan we veel moesten verbouwen en ik had nog een tijdelijk contract. Toen het huis af was en ik een vaste aanstelling kreeg, vonden we het een mooi moment om het te gaan proberen. Dat het bij de tweede poging raak zou zijn, had ik nooit durven dromen. Huilend van geluk heb ik op de badkamervloer gezeten met een positieve test. Naar dat moment had ik mijn hele leven uitgekeken. Wat volgde was een zwangerschap en bevalling volgens het boekje. Natuurlijk heb ik mijn kwaaltjes gehad, maar bovenal heb ik genoten van de zwangerschap. Het wonder van nieuw leven in je buik, ik heb me nog nooit zo mooi en dankbaar gevoeld als tijdens die periode. (De dankbaarheid bleef uiteraard, maar als het over m’n looks gaat, heb ik liever die zwangerschapsgloed dan de gebroken nacht wallen.).

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Ilse Willemstein (@mamabel__) op

Op het einde werd het wel zwaar. De hele zwangerschap heb ik gezegd dat ik de 25e zou bevallen, dus onbewust was ik aan het aftellen naar die datum (ik was 28 augustus uitgerekend). Het was een hele hete zomer en ik hield op een gegeven moment zó veel vocht vast. De laatste weken kreeg ik er nog een carpaletunnelsyndroom bij en de voorweeën begonnen een week of 2 voor de uitgerekende datum al, die was ik op een gegeven moment wel zat. Vooraf hadden we besproken of ik thuis of in het ziekenhuis zou bevallen. Ik wilde graag thuis, maar mijn vriend vond het ziekenhuis toch fijner, voor als het niet goed zou gaan. Dus had ik mijn zinnen gezet op het bevalbad in het Ikazia.

En, hoe verliep de bevalling uiteindelijk?

Omdat de voorweeën al weken duurden, had ik geen idee dat het écht begonnen was toen de weeën op 24 augustus steeds regelmatiger kwamen. Tegen het einde van de middag volgden ze elkaar steeds sneller op en was ik blij dat mijn vriend niet hoefde te werken. Na een paar uur was ik ervan overtuigd dat het ging gebeuren. Je kunt je mijn teleurstelling voorstellen toen de verloskundige kwam checken en niet eens een beetje ontsluiting constateerde. Ik kon wel janken. 

Ze adviseerde me nog wat te slapen nu het nog lukte, maar de weeën volgden elkaar in rap tempo op en ik kon mijn draai niet vinden. Een pijnlijke avond en nacht en uur of vijf later kwam ze opnieuw, nadat mijn vliezen waren gebroken. Voor mijn gevoel was ik écht een flink eind op weg en opnieuw volgde teleurstelling toen ze me vertelde dat ik slechts één centimeter ontsluiting had. Eén centimeter? Hoe lang moest dit wel niet gaan duren, als zoveel pijnlijke uren slechts één centimeter hadden opgeleverd? Ze rekende dat ik zo tegen 07:00 op een centimeter op 4 moest zitten. Haar collega, die de weekenddienst had, zou dan komen controleren. Terloops had ze mijn vriend al ingefluisterd dat de kamer met het bevallingsbad gesloten was voor onderhoud. Ergens heb ik die boodschap wel gehoord, maar ik was te druk. Te druk met pff, pff, pffff en douche in, douche uit. Waarom dúúrde dit zo lang? 

Vanaf een uur of 04:00 ging het los. Ik kwam in een weeënstorm van rug- en buikweeën terecht en ik stormde van slaapkamer naar badkamer en weer terug. Zitten, liggen, staan, hangen. Mijn vriend op gepaste afstand en de douche die overuren draaide. Om 06:30 hield ik het niet meer en vroeg ik mijn vriend de verloskundige te bellen of ze alsjeblieft eerder kon komen. Rond zevenen arriveerde ze en deed me de schokkende mededeling dat ik 9 centimeter ontsluiting had en dat nu nog naar het ziekenhuis gaan heel onhandig zou zijn. Ik was in shock en tegelijk snapte ik waarom de pijn zo heftig was. Onze dochter kwam eraan!

Onze slaapkamer werd omgetoverd tot operatiekamer en de kraamzorg gebeld. Voor de geboortefotograaf was het helaas te laat. Na een intens uur persen werd, na een flinke knip, op 25 augustus om 09:04 het allermooiste meisje ter wereld geboren.

Hoe kijk jij terug op de postpartum periode?

De weken die volgden vond ik intens. Zo veel liefde voor dat kleine meisje. Een lichaam dat zo’n wereldprestatie had geleverd en mijn lief die ineens niet meer alleen mijn lief was, maar ook de papa van onze dochter. Op wat last van de hechtingen na heb ik fysiek weinig te klagen gehad. De kraamweek heb ik vooral genoten. De maanden die volgden vond ik veel heftiger. Onze dochter bleek koemelkallergie en reflux te hebben. Het duurde maanden van veel huilen, spugen en slecht groeien (uiteindelijk zelfs afvallen) tot iemand opmerkte dat er sprake van een allergie zou kunnen zijn. Ik ging op dieet en onze dochter ging groeien en lachen. Ze is zo’n zonneschijn. Maar die eerste drie maanden hebben erin gehakt. Als je alles doet wat jij denkt dat goed is voor je kindje en ze huilt alleen maar. Je geeft borstvoeding omdat je denkt dat dat het beste is en ze spuugt alleen maar. Je voedt bij iedere kik en ze groeit niet. Dat is pittig. Zeker voor een nieuwe mama.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Ilse Willemstein (@mamabel__) op

Die tijd ligt gelukkig achter ons. We leerden ervan, leerden onszelf en de mensen om ons heen kennen en ik ontdekte de grootste superpower die er is: moederliefde. Wat een intense emotie is dat! En instinct! Wat ben ik blij dat ik naar mijn gevoel luisterde en niet mee ging in de adviezen van overstappen naar kunstvoeding of bijvoeden met pap, toen Annabel niet wilde groeien. 

Wat voor moeder ben jij?

Ik ben erachter gekomen dat ik een hele andere moeder ben dan ik dacht. Ik wist van mezelf dat ik veel liefde te geven heb, maar dat krijg wel een nieuwe lading als je een kindje krijgt. Annabel is mijn wereld. We spelen samen, zingen en knuffelen hele dagen. Ook in praktisch opzicht had ik nooit kunnen verwachten dat ik zou worden als ik nu ben. Onze dochter wordt veelal in draagdoeken en -zakken vervoerd, krijgt met haar elf maanden nog borstvoeding op verzoek en uitsluitend suikervrij eten en slaapt regelmatig bij ons in bed. Allemaal dingen waar ik me vroeger niets bij kon voorstellen. Daarnaast ben ik zelf veel relaxter geworden in dingen waar ik me vroeger enorm over kon opwinden. Annabel heeft alles in perspectief geplaatst. Al maak ik me soms wel zorgen hoor. Over de wereld waarin we leven en wat haar allemaal te wachten staat als ze groter is. 

Regelmatig vind ik via Facebook, Instagram en ‘in het dorp’ andere moeders om dat soort gedachten mee te delen. Maar ook om mee te sparren over de andere dingen waar we tegenaan lopen. Moeders die het altijd beter weten, de pochende ouder, de veroordelende ouder. Wat je ook doet, er is altijd wel ergens een moeder die vindt dat je het anders had moeten doen. Jammer, want we kunnen juist zo veel van elkaar leren.

Gelukkig heb ik een hele relaxte, nuchtere partner. Die maakt zich nergens druk om en weet dat wij het hartstikke goed doen als ouders. En daar heeft hij ook gelijk in. We hebben een pittige start gehad, maar ik ben zó trots als ik zie waar we nu staan.
Op maandag heeft mijn lief zijn vaste vrije dag en zijn ze dus lekker heel de dag samen. Op dinsdag is Annabel bij mijn moeder en op woensdag bij mijn schoonzus. Die op haar beurt op donderdag hun dochter bij mij brengt. Allebei twee dagen twee kinderen dus. Annabel wordt dus altijd omringd door familie en ik hoop dat ze de rest van haar leven zal weten hoe ongelooflijk gewenst en geliefd ze was en is.

Eigenlijk gaat alles dus heel erg goed bij ons en ben ik super dankbaar voor al die dingen waar ik ooit om wenste, die ik nu heb. Natuurlijk hakken de slapeloze nachten erin. In die dromen van vroeger kwam geen kindje voor dat met elf maanden nog iedere drie uur wakker wordt. Maar die grote, blauwe ogen die me aankijken als ik haar uit bed haal, die armpjes om mijn nek en die ongelooflijk brede lach, die maken alles goed. 

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Ilse Willemstein (@mamabel__) op

Hoe zorg jij voor tijd voor jezelf?

Zo nu en dan krijg ik op m’n kop van m’n lief dat ik wat meer dingen voor mezelf moet doen. Dus probeer ik wat vaker op de bank te kruipen met een tijdschrift of een bezoek te brengen aan de zonnebank of schoonheidsspecialiste. Ook de bank op met m’n laptop om wat te schrijven of foto’s uit te zoeken vind ik heerlijk ontspannend. Ik ben nog een oldschool fotoplakker, dus van het maken van de foto tot het uitzoeken en plakken, ben ik wel even bezig. Heerlijk vind ik dat.

Welk advies zou jij een andere (aanstaande) mama wille geven?

Ik hoop dat iedere aanstaande of kersverse moeder zich realiseert dat het gros van de moeders ook maar wat doet. Zo lang je uit liefde handelt (oke, en je verstand een beetje gebruikt) kan het haast niet mis gaan. En dat de één haar kind appelsap geeft en de ander kiest voor suikervrij: let it go! Jouw kind, jouw keuze. Het is al pittig genoeg zonder je alles van de hele wereld aan te trekken. Vertrouw op je oerinstinct, de natuur heeft dat zó mooi bedacht.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen