Momtalk: Jamey

Jamey Herben (29) is de moeder van Noé (2) en momenteel 38 weken zwanger van de tweede. Ze werkt als fotograaf en schrijft voor haar platform jamey.nl over moederschap, mode en lifestyle. “Ik ben niet de moeder die ik verwacht had te zijn.”

‘Je kan me maandag bellen, als ik niet al lig te puffen’, mailt Jamey. Herkenbaar, hoe in die laatste weken van je zwangerschap alle afspraken onder voorbehoud worden gemaakt.

Hoe gaat het met je?

“Eerlijk gezegd ben ik er helemaal klaar mee. Ik kan niet wachten tot de baby er is. Ik heb veel last van pijntjes, voel me ontzettend moe en heb eigenlijk helemaal nergens meer zin in. Enerzijds een baby in je buik groeien en anderzijds zorgen voor een drukke dreumes thuis is pittig. Ik ben op!

Is deze zwangerschap heel anders dan de eerste keer?

Met beide zwangerschappen was ik in het begin erg misselijk, maar in mijn hoofd waren de laatste loodjes van mijn zwangerschap van Noé lang niet zo zwaar als de laatste loodjes van deze zwangerschap. Ook een verschil: destijds keek ik met een positieve spanning mijn bevalling tegemoet, nu weet ik hoe het lopen kan. Ik zie er ontzettend tegenop.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Jamey.nl (@jamey.nl) op 15 Jan 2020 om 11:03 (PST)

Kun je wat vertellen over de bevalling van Noé?

Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger toen ik dacht vruchtwater te verliezen. Het leek alsof de bevalling was begonnen. Dat bleek in het ziekenhuis niet zo te zijn, maar ze vonden mijn bloeddruk wel te hoog. De gynaecoloog stelde voor dat ze me zouden gaan inleiden, ik mocht direct blijven. Ik raakte in paniek, ik moest nog van alles doen. Nog opvang voor onze hond regelen en mijn spullen uitpakken. Uiteraard had ik alles voorbereid, maar ik was er in mijn hoofd nog niet klaar voor. Gelukkig mochten we naar huis en moesten we ons de dag erna melden.

Er werd een ballonnetje geplaatst en toen dat goed ging, werden mijn vliezen gebroken. Ik kreeg weeënopwekkers toegediend maar reageerde hier zo heftig op, dat ik direct in een weeënstorm terecht kwam. Ik had nauwelijks tijd om even op adem te komen en rationeel na te denken. Bram probeerde me met een nat doekje te verkoelen, maar ik kon alleen maar gillen van de pijn. “EN NU HOU JE OP!”, brulde de de verloskundige naar me. Ik heb haar vervolgens voor van alles uitgemaakt. Gelukkig heeft ze later mijn excuses aanvaard, ik voelde me achteraf zo lullig.

Ik wilde graag een ruggenprik, want ik kan helemaal niet goed tegen pijn. Tot drie keer toe mislukte het prikken. Ik heb nog even een morfine pompje gehad, dat werkte wel. Ik viel er zelfs een paar keer van in slaap, maar toen was het al bijna tijd om te gaan persen. Ik heb twee uur geperst, uiteindelijk is Noé met een knip en vacuümpomp gehaald. Ik herinner me onze gynaecoloog als een lief, maar klein vrouwtje. Ze moest met beide benen tegen het bed kracht zetten om met die pomp onze dochter eruit te krijgen. Dat beeld zie ik nog steeds voor me.

Wanneer dacht jij: ik ben klaar voor een tweede kindje?

We waren het nog niet van plan, een tweede kindje. Na de bevalling van Noé zei ik: ik doe dit nooit meer. Ik ben ongepland zwanger geraakt. Natuurlijk ontzettend gewenst en welkom, maar ik was er nog niet klaar voor. Ik heb mijn vorige bevalling nog niet verwerkt. Ik heb af en toe nog steeds flashbacks.

Het voelt ook niet alsof het is afgesloten, ik zit nog steeds met vragen. Ik heb wel een paar gesprekken gehad in het ziekenhuis, onder andere met de gynaecoloog en anesthesist, maar het is nog steeds niet duidelijk waarom die ruggenprikken niet lukten. ‘Je hebt een keer goed pech gehad, dat wil niets zeggen over een volgende bevalling’, werd me wel op het hart gedrukt. Mijn verloskundige heeft me ook gezegd: jouw bevalling was heel veel, heel snel en heel heftig. Dat is ongebruikelijk voor een eerste kindje. Dan houden ze rekening met 1 centimeter ontsluiting per uur, ik had binnen no time tien centimeter ontsluiting.

Het idee dat een tweede bevalling waarschijnlijk sneller verloopt, vind ik nu nog geen geruststelling. Ik ben in mijn hoofd al weken bezig met deze bevalling. Ik heb met de verloskundige afgesproken dat ik bel zodra ik denk dat het begint, zodat we zeker op tijd zijn voor een ruggenprik dit keer. In het ziekenhuis weten ze van mijn verleden en angst, hopelijk helpt dat mee.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Jamey.nl (@jamey.nl) op 31 Jan 2018 om 11:41 (PST)

Hoe was je kraamperiode? En kijk je uit naar de aankomende kraamweek?

In tegenstelling tot de bevalling was de kraamweek fantastisch. We hadden een geweldige kraamverzorgster en we genoten van het bezoek over de vloer. Bram en ik hebben het echt samen gedaan die eerste weken. Hij genoot ook zo van alles. Laatst zag ik een foto van ons in die tijd. We zien grijs en grauw en hebben enorme wallen, maar we waren zielsgelukkig.

Tijdens de kraamweek van Noé voelde ik me heel opgelaten toen kraamverzorgster in ons huis bezig was, ik liet haar bijna niets doen. Ik hoop dat ik het dit keer wat meer toelaat, want het is ontzettend fijn om in die eerste dagen wat extra hulp te krijgen terwijl wij onze draai vinden als gezin van vier.

Bram neemt twee weken vrij en daarna sta ik er, als alles goed gaat met ons, in mijn eentje voor. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. Gelukkig kan Bram zijn werkuren zelf plannen, dus kunnen we samen kijken welke momenten het fijn is als hij (eerder) thuis is. Ik stel me voor dat kinderspitsuur rond 17.00 zo’n moment is…

Hoe combineer jij werk en moederschap?

Noé gaat een dag in de week naar de opvang. Ik vind de kosten voor opvang zo hoog en werk zelf toch grotendeels vanuit huis, dan kan ik haar net zo goed bij me hebben. Ik kon het heel lang niet over mijn hart verkrijgen om haar weg te brengen, ik vond het zo’n moeilijke stap. We waren altijd samen, ik nam haar altijd overal mee naartoe. Ze ontwikkelt zich vlot, maar op haar eerste verjaardag besloten we dat het ook belangrijk is dat ze met leeftijdgenootjes in contact komt. We vonden een hele lieve gastouder waar Noé het ontzettend naar haar zin heeft.

Ik werk zodra Noé bij de gastouder is, maar ook als zij tussen de middag of ’s avonds slaapt. Mijn laptop openslaan terwijl zij bij me op schoot wilt springen werkt niet. Het combineren van werk en moeder zijn is nooit een issue voor mij geweest, maar dat zal er grotendeels mee te maken hebben dat Noé zo’n relaxt kind is dat zich goed vermaakt.

En hoe zit het met tijd voor jezelf? En voor jullie twee?

’s Avonds op de bank een serie kijken, dat is voor mij me-time. Maar zelfs dan zeg ik weleens tegen Bram: ik heb zo’n zin om Noé wakker te maken om even met haar te knuffelen. We zijn eigenlijk altijd met z’n drieën. Dat vinden we niet erg, het is heel gezellig met haar. Ze kletst de oren van je hoofd. We nemen haar regelmatig met ons mee uit eten, maar een etentje met z’n tweeën heeft al heel lang niet meer plaatsgevonden. Ik vraag weleens aan Bram wanneer hij me weer eens op date vraagt…

Als de baby er is, wil ik ook heel graag één op één tijd met Noé blijven houden, maar ook dat soort momenten met de nieuwe baby hebben. We zullen ons af en toe opsplitsen, zodat we onze kinderen allebei die tijd met één van ons kunnen geven.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Jamey.nl (@jamey.nl) op 16 Mei 2019 om 11:28 (PDT)

Wat voor moeder ben jij?

Ik ben niet de moeder die ik had verwacht te zijn. Ik had verwacht dat ik geen geduld zou hebben, maar dat heb ik juist wel. Ik neem heel veel tijd voor mijn dochter. Ik had altijd behoefte aan controle, tegenwoordig ben ik veel relaxter. Ik ben heel consequent, als Noé iets niet mag dan hoort ze dat wel, maar ik ga niet tegen mijn kind tekeer. Ik neem altijd de tijd om met haar in gesprek te gaan, haar uit te leggen waarom het niet mag. Ik ben dan wel niet de natuurlijke en sportieve moeder, dat is niet aan mij besteed, maar ik kan wel uren binnen met haar rommelen, tekenen en knutselen. Heerlijk vind ik dat.”