Momtalk: Kimberly

Kimberly is de moeder van Sophia Olivia (‘21) en werkt als jurist en criminoloog. Ze heeft daarnaast een Instagram account waarop ze foto’s en verhalen deelt van door haar bezochte landen. We kletsen over taboe onderwerpen in het moederschap, haar lange maar fijne bevalling én ze deelt nog wat gouden tips over reizen met kinderen. “Op Instagram kun je soms zo’n vertekend beeld krijgen van de roze wolk waar je op zou horen te zitten. Dat hoeft echt niet zo te zijn.”

Heb jij altijd een sterke kinderwens gehad?

“Helemaal niet eigenlijk. Ik heb vriendinnen die niets liever wilden dan moeder worden, maar dat gevoel had ik niet zo. Sterker nog, kinderen krijgen benauwde me een beetje. Mijn focus lag op mijn carrière en reizen, daar paste de verantwoordelijkheid van een kindje niet per se bij. Mijn vriend had wel een sterke kinderwens, dus we hadden hier wel veel gesprekken over. Ondanks mijn persoonlijke twijfels, zag ik het starten van een gezin met hem wel voor me. Ongeveer drie jaar geleden besloten we om ervoor te gaan.”

Hoe heb je dat zwanger proberen te raken ervaren?

“Hoewel het achteraf heel naïef was, dacht ik destijds dat ik zo zwanger zou zijn. Ik had van niemand in mijn omgeving gehoord dat ze er een jaar of langer over deden om in verwachting te raken, laat staan dat ze in een fertiliteitstraject hadden gezeten. Nadat er bij ons zeven maanden voorbij gingen, begon ik me wel zorgen te maken. We besloten naar de huisarts te gaan en daar werden een aantal testen gedaan. Hoewel er niet direct duidelijk was wat er bij ons speelde, gaven de testen wel aan dat er iets niet goed zat. We werden doorverwezen naar een academisch ziekenhuis waar ze zijn gespecialiseerd in vruchtbaarheidszorg.

Van de eerste afspraak kwam het echter niet, want ik bleek onverwacht ineens zwanger te zijn. Helaas liep deze zwangerschap uit op een missed abortion bij tien weken. Ik herinner me nog hoe ik in die week ervoor opmerkte hoeveel helderder ik me ineens voelde, steeds meer mezelf. Het zullen wel de hormonen zijn die langzaam wat uitrazen, dacht ik. Toen ik erge rugpijn kreeg en donkerrood bloed begon te verliezen, wist ik dat het niet goed zat. Ik was op dat moment op vakantie en belde om half 11 ‘s avonds nog de verloskundige. Een paar dagen later bevestigde een echo mijn vermoeden. Het hartje was gestopt met kloppen. 

Ik wilde dat de miskraam natuurlijk op gang zou komen en pillen of een operatie vermijden. Dat is gelukt. Een week na de echo kwam ik op controle bij het ziekenhuis en was mijn baarmoeder weer leeg en helemaal schoon. We mochten direct doorgaan met proberen. Er stond ook een afspraak in het Erasmus MC gepland. Er werden nog meer testen gedaan en we kregen te horen dat we direct voor IVF-ICSI in aanmerking zouden komen. Het was zo verwarrend: de ene specialist zei dat we binnen een paar maanden vanzelf wel weer zwanger zouden raken, de andere specialist liet weten dat een natuurlijke zwangerschap praktisch uitgesloten was. We gingen van hoopvol naar hopeloos en weer terug. 

Twee weken na het gesprek over een fertiliteitstraject bleek ik zwanger van Sophia. Hoewel we op de echo’s een kloppend hartje zagen en de gynaecoloog me bevestigde dat alles er goed uit zag, bleef ik onzeker. Deze tweede zwangerschap was absoluut niet meer zo zorgeloos als de eerste keer. De eerste keer vertelden we iedereen bij zeven weken het nieuws, dit keer hebben we gewacht tot de NIPT-test achter de rug was en we de twintig weken echo waren gepasseerd. 

Pas na die twintig weken durfde ik ook dingetjes voor de baby te gaan kopen. Het vertrouwen in mijn lichaam moest echt groeien.”

Hoe was het om dit samen door te maken? 

“Een onvervulde kinderwens zet druk op je relatie, zo simpel is het. Ik ben blij dat we goed met elkaar kunnen praten en bij elkaar kunnen ventileren. We hadden ook een hele fijne verloskundigen praktijk die ons goed heeft geholpen. Een IVF-traject is ons bespaard gebleven, maar ik kan me voorstellen dat het in zo’n situatie helemaal een opgave is om je relatie in balans te houden. Ik ben trots op hoe we eruit zijn gekomen, het heeft ons uiteindelijk alleen maar sterker gemaakt.

Heb jij het gevoel dat vruchtbaarheid nog steeds een taboe onderwerp is?

“Absoluut. Er wordt veel te weinig gesproken over het wachten op een zwangerschap die maar niet komt, miskramen of fertiliteitstrajecten. Toen ik het zelf meemaakte en hier open over deelde, kwamen pas de verhalen van anderen. Blijkbaar voelt het tot die tijd toch te persoonlijk of beschamend om erover te praten. Ontzettend zonde en onnodig. Ik dacht regelmatig: waarom is mij dit nooit eerder verteld?! Als ik hier meer over had geweten, had ik me ook op dit scenario kunnen voorbereiden en meer nuance kunnen aanbrengen in mijn verwachtingen. Het is volkomen normaal om niet direct zwanger te raken, en een goede zwangerschap met een voldragen kindje is ook geen vanzelfsprekendheid. Het is pijnlijk en lastig, maar het is ook iets waar heel veel vrouwen en koppels mee te maken hebben.”

Hoe kijk je terug op jouw zwangerschap?

“Prima. Ik heb weinig klachten gehad, dus dat is heel fijn. Af en toe werd ik ‘s nachts wakker en was ik heel duizelig, dat vond ik wel spannend. Naar het einde toe was ik sneller buiten adem en dat beperkte me wel in mijn doen en laten. Maar verder mag ik absoluut niet klagen.”

En de bevalling?

“De dag voor mijn uitgerekende datum had ik lichte weeën. Er zat nog weinig regelmaat in, maar ik besloot toch de verloskundige te bellen. Ik bleek 1 centimeter ontsluiting te hebben. Ze zou de dag erna terugkomen. De weeën zakten weg en kwamen de dag erop weer terug. Mijn ontsluiting was drie centimeter, dus ik mocht naar het ziekenhuis. Ik wilde geen pijnbestrijding, maar wel graag lachgas. Dat was in één ziekenhuis beschikbaar. Daar kon ik wel naartoe, maar niet als ik medisch zou worden. We besloten dat risico niet te nemen, dus reden we naar een ander ziekenhuis.

Helaas vorderde mijn ontsluiting niet. Ik wilde nog steeds het liefst geen pijnbestrijding, maar na meer dan 12 uur bevallen was mijn lichaam toe aan een pauze. Toen ik mocht gaan persen, bleek Sophia’s hartslag te halen. De dienstdoende gynaecoloog gaf aan dat we twee opties hebben: haar nu halen met een vacuümpomp of een spoedkeizersnede. Ik zei: geef me nog één kans om alles te geven. Zo werd Sophia geboren. Ze had een wat lager zuurstofgehalte, maar verder was alles goed. 

De bevalling duurde in totaal negentien uur. Ik heb drie keer een wisseling van de dienst heb meegemaakt. De laatste gynaecoloog, die eigenlijk al klaar was met zijn dienst maar mijn bevalling toch af wilde maken, was heel fijn. Hij was realistisch, maar betrok me in alle keuzes en overwegingen. Dat maakte de bevalling heel ontspannen: ik had continu het gevoel zelf de regie te hebben. Ik kijk al met al terug op een bijzondere bevalling en zou het zo nog eens willen doen.”

En toen was je ineens moeder… Hoe was dat?

“Ik was heel gelukkig dat Sophia er was, ze was zo gewenst maar de directe vreugde ontbrak. De eerste week was ik volkomen rusteloos. Bij ieder huiltje sprong ik op en ging ik ‘aan’. Na een week begon ze te huilen. Meer dan acht uur op een dag. Ze begon om vier uur ‘s middags en was tot een uur ‘s nachts ontroostbaar. Ze bleek last te hebben van krampjes en verborgen reflux. Ik sliep weinig, had geen eetlust of energie. Zo had ik het moederschap niet voor me gezien. Gelukkig had mijn man vier weken vaderschapsverlof, maar daarna stond ik er alleen voor overdag. Ik weet nog dat ik mijn moeder een keer huilend opbelde: ik wil dit niet meer.

Bij het consultatiebureau durfde ik niet te praten over mijn ervaring. Ik was veel te bang dat ze me als “gek” zouden bestempelen of zouden zeggen dat ik een postpartum depressie had. Achteraf gezien had ik zeker symptomen van een PPD. Ik was zo neerslachtig en heb dagenlang gehuild. 

Gaandeweg ging het beter. Vanaf een maand of drie of vier werd Sophia rustiger. Ze ging beter slapen, huilde minder. Ze werd onderzocht door een kinderarts in het ziekenhuis en een osteopaat. Ze bleek een onrijp spijsverteeringssetels te hebben, waardoor ze pijn had. Door die diagnose kon ik het denk ik ook makkelijker accepteren. 

Ik vind het belangrijk om ook open te zijn over deze kant van het nieuwe moederschap. Op Instagram kun je soms zo’n vertekend beeld krijgen van de roze wolk waar je op zou horen te zitten. Dat hoeft echt niet zo te zijn.”

Wat vind jij het mooiste aan het moederschap?

“Inmiddels geniet ik met volle teugen van onze dochter. Ik vind het fantastisch om te zien hoe haar karakter ontwikkeld. Ze is een ontzettend lief persoontje dat echt naar ons toe trekt. Ik geniet van hoe vrolijk, ondernemend en sociaal ze is. 

Hoe heeft het moederschap jou veranderd?

“Wat ik mooi vind om te merken, is hoe mijn oude leven en mijn nieuwe leven steeds makkelijker te combineren zijn. Neem het reizen. Dat leek me van te voren ontzettend lastig met een kindje erbij, maar inmiddels hebben we met Sophia samen al een paar mooie reisjes gemaakt. Het moederschap heeft mij geleerd om me beter voor te bereiden én flexibeler te zijn. Vroeger maakten ik een waslijst met alles wat ik wilden zien, doen, eten, beleven op reis. Nu beperk ik me tot één of twee wensen en zien we verder wat de dag ons brengt. Daardoor kan ik misschien ook nog wel meer genieten van de dingen om me heen. Ik ben niet bezig met hup hup foto en weer door. Ik denk dat ik een stuk relaxter ben geworden.”

Nog een paar gouden tips voor reizen met (kleine) kinderen? 

“Het begint met een goede voorbereiding. Let bij het boeken van een vliegreis op welke maatschappij je kiest, vanaf welk vliegveld je vertrekt en op de vliegtijden. Maak het daarin jezelf zo makkelijk mogelijk. Een hotelkamer is misschien relaxt, maar een Airbnb waarbij je een aparte kamer voor je kids hebt is veel fijner. Kies je bestemmingen zorgvuldig uit. Wij hebben bepaalde bestemmingen achter de hand gehouden die we graag met een kindje willen bezoeken. Daarnaast: probeer je verwachtingen los te laten en zo flexibel mogelijk te zijn. Het loopt vaak anders dan verwacht, geef je daar maar gewoon aan over.”

Meer lezen
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’
Momtalk: Jessica