© 2024 // How About Mom
Michelle woont met haar verloofde Wybren in een prachtig gerenoveerd huis in Amsterdam. Over zo’n 2,5 maand verwachten ze hun eerste kindje, een dochtertje. Michelle heeft een eigen interieuradvies bureau. “De liefde van m’n leven vinden bleek de kinderwens in mij los te maken.”
“Goede eerste vraag, want: nee. Ik ben nooit een vrouw geweest die veel met kinderen bezig was. Anders dan mijn vriendinnen vond ik baby’s bijna nooit schattig en hield ik me niet bezig met het moederschap. De enige optie waar ik vaker over nadacht was een kindje adopteren. Toen ik halverwege de twintig was begon ik echt weleens aan mezelf te twijfelen: moet die kinderwens niet zo onderhand eens komen? Pas toen mijn vriend en ik een relatie kregen, we kenden elkaar al wel langer, ontstond de behoefte aan een kindje. Met name vanwege het idee dat wij met z’n tweeën een mensje zouden creëren met delen van hem en delen van mij. De liefde van m’n leven vinden bleek de kinderwens in mij los te maken.”
“Op het moment dat we besloten ‘ervoor te gaan’, werd de kinderwens heel sterk. We zijn allebei gestopt met drinken, ik beperkte mijn koffie, mijn vriend ging niet meer naar de sauna en ik paste mijn voeding aan. Ik wist ook dat het niet vanzelfsprekend was om zwanger te raken. Om ons heen zagen we veel mensen die al lang aan het wachten waren op een positieve zwangerschapstest. Ik heb van dichtbij meegemaakt dat het ook zomaar jaren kan duren, waarbij je over moet gaan op behandelingen of andere vruchtbaarheidstrajecten. Doordat we ons hier zo bewust van waren, hebben we het als een enorm geluk beschouwd dat ik binnen twee maanden in verwachting was.”
“Het mooiste is dat mijn beste vriendin me vlak voor onze positieve zwangerschapstest had verteld dat zij, eindelijk, zwanger was. Ik was zo opgelucht dat het bij haar gelukt was en ik niet eerder in verwachting was. En het is natuurlijk een droom die uitkomt: samen met je beste vriendin zwanger, onze uitgerekende data schelen nog geen twee weken van elkaar!”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Vreselijk! Direct na de positieve test begon de misselijkheid. Ik dacht eerst: dat zit in mijn hoofd, alles wat ik lees daar krijg ik last van. Maar het werd steeds erger! Toen ik zo’n zes of zeven weken zwanger was voelde ik me ontzettend grieperig en moe. Ik fietste iedere dag vanaf Oud-West naar de Houthavens voor mijn werk, een ritje van twintig minuten, met een plastic zakje in mijn jaszak. Tussendoor moest ik meermaals stoppen om te spugen… Omdat ik iedere dag rond een uur of vier al terug mijn bed in moest, stond ik ’s ochtends super vroeg op om toch mijn werkuren te maken. Ik voelde me zó belabberd die eerste paar weken!”
“Emotioneel gezien vond ik het lastig om me zo vervelend te voelen. Ik wist hoe bijzonder het was om zwanger te raken, zo snel of überhaupt eigenlijk, maar ik kon er in het begin echt niet van genieten. Daar baalde ik enorm van. Ik voelde me schuldig dat ik me niet zo euforisch voelde als ik had verwacht.”
“Gelukkig wel! Met zestien weken waren mijn klachten verdwenen en ging er een knop op. Juist omdat ik die weken daarvoor zo bij de pakken neer had gezeten, ben ik er vanaf dat moment dubbel en dwars van gaan genieten. Ik kreeg mijn energie in een dubbele dosis terug. Ik voelde me lekker, ben weer gaan sporten en was ontzettend vrolijk. Toen werd zwanger zijn eindelijk een feest.”
“Toevallig had ik gisteren voor het eerst in maanden weer een rotdag. Zo’n emo-dag dat je moet huilen om niets en het liefst gewoon de hele dag in bed ligt. Ik heb me daar ook maar gewoon aan overgegeven. Je merkt wel dat het lichamelijk zwaarder wordt. Ik was altijd heel gezond en in shape, maar nu dijt alles uit. Fietsen gaat niet meer, mijn buik zit in de weg als ik mijn schoenen aan wil doen.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ondertussen ben ik wel nog steeds druk aan het werk. Ik ben gestopt op de redactie waar ik werkte om fulltime voor mezelf te gaan werken als interieur adviseur. Voorheen fysiek, nu volledig online. Dat loopt als een gek. Daardoor vind ik het ook lastig om te bepalen waneer ik met verlof zal gaan. Ik zei de afgelopen maanden: ik werk lekker door tot aan mijn bevalling. Maar gisteren heeft daar wel ander licht op geschenen: het wordt gewoon langzaamaan zwaarder en vermoeiender en ik moet naar mijn lijf blijven luisteren. Ik gedraag me niet als iemand die zwanger is, maar dat moet ik misschien langzaamaan wel gaan doen.”
“In die eerste paar weken vond ik het moeilijk om te ervaren dat mijn lichaam niet deed wat ik wilde, ik voelde me zwak en beroerd, en dat ik nog geen contact met mijn dochter had. Je weet dat je je niet voor niets zo belabberd voelt, je lichaam is hard aan het werk om een mensje te maken, maar van dat mensje voel of merk je nog niets. Je weet alleen dat je het allerbelangrijkste in je leven in je buik hebt zitten. Dat maakte me soms bang: gaat alles goed met haar, doet mijn lichaam wat het moet doen?”
“Over de bevalling kon ik me ook veel zorgen maken. Vroeger heb ik last gehad van paniekaanvallen. Dat zorgde ervoor dat het vertrouwen in mijn lijf aan het wankelen is gebracht. Nu ik onze dochter inmiddels dagelijks volop voel en mijn buik en lichaam zie groeien, komt dat vertrouwen en daarmee de rust terug. Ze is in mij aan het groeien, het is mijn lichaam dat haar nu maakt, dat voel ik nu heel sterk. Als je als vrouw zo’n geweldige klus aankan, dan kun je alles aan.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“We doen een cursus hypnobirthing en gisteren tijdens de les lieten we de groep weten dat wij hebben besloten om, als het lukt, thuis te bevallen. Ik wilde eerst per se de zekerheid van het ziekenhuis om me heen, maar inmiddels is mijn vertrouwen in mijn lijf zo groot dat ik het heel graag thuis wil gaan proberen. We hebben een heerlijk huis, we kunnen kaarsjes en muziek aan zetten en een fijne sfeer creëren. Ik hoop dat het ons op die manier gegund is.”
“Haar zien, haar in mijn armen houden, voeden. Samen met mijn vriend voor haar zorgen. Haar kunnen delen met de mensen van wie wij zoveel houden. We hebben geen idee hoe de kraamperiode er tegen die tijd uit gaat zien, maar we zullen ongetwijfeld nog steeds voorzichtig moeten doen met bezoek. Dat betekent dat we nog meer in onze bubbel zullen blijven, dat is ook wel een heerlijk vooruitzicht.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom