Sofie van Daalen Buissant des Amorie (’91) runt al acht jaar samen met haar partner Jorrit de succesvolle kookblog Lekker en Simpel. Het duo heeft inmiddels vijf kookboeken op hun naam staan. Ze zijn de ouders van dochter Evi (’18) en zoon Melle (’21).
Hoe kijk jij terug op het eerste jaar moederschap?
Als ik terugdenk aan die allereerste dagen, dan herinner ik me vooral hoe bijzonder het is dat je ineens je kindje in je handen hebt. Alle pijn die je tijdens de bevalling voelt, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar daarnaast herinner ik mij ook nog erg goed hoe ik daarna in de kreukels lag, dat lees je namelijk meestal niet.
Gelukkig verliep mijn herstel voorspoedig en was ik weer snel op de been. Los van je eigen herstel is het leven met een pasgeborene een uitdaging. Je hebt echt nog geen flauw idee hoe alles werkt en moet leren wat je baby wanneer wil.
Jorrit werkte destijds nog op kantoor en ging op een gegeven moment weer aan het werk voor vier dagen in de week. Ik herinner me hoe ik me in die eerste paar weken aan huis gekluisterd voelde. Ik was een van de eersten van mijn vriendinnengroep die een baby kreeg, het voelde soms echt eenzaam.
Toen ik na vierenhalve maand stopte met borstvoeding geven, kwam voor mijn gevoel mijn vrijheid weer een beetje terug. Ik kon weer even ergens heen, een paar uurtjes weg van huis. Heerlijk was dat.
Niemand had mij van tevoren verteld dat borstvoeding geven moeilijk kan zijn en dat het niet vanzelfsprekend leuk of fijn is. Borstvoeding geven vond ik persoonlijk namelijk niets, ik beleefde er zelf geen plezier aan. Ik deed het puur omdat ik het de beste keuze voor mijn kindje vond. Ik was opgelucht toen Evi hapjes ging eten en uit de fles begon te drinken. Dat was voor mij het moment om te stoppen met borstvoeding geven. Ik vond dat heel fijn: mijn lichaam weer van mij, het gevoel weer ergens heen te kunnen.
Naarmate Evi ouder werd, merkte ik ook dat we als gezin weer flexibeler en vrijer werden. In het begin is het best spannend allemaal en moet je zo veel spullen meenemen als je even met je baby op pad wilt. Na dat eerste jaar werd dat makkelijker. Laatst zeiden we nog tegen elkaar: wij zijn niet echte kleine-baby-ouders. We kijken ontzettend uit naar de fases daarna: de eerste hapjes, lachjes en woordjes.
Bij een tweede weet je in elk geval een beetje wat je te wachten staat. Bij alles weet je: het is een fase. Hij wordt straks ook groter.
Hoe combineer jij werk en gezinsleven?
Jorrit en ik werken allebei vanuit huis. Tot Evi anderhalf jaar oud was, zorgden we om en om voor haar en werkten we tussendoor. Met een baby die nog veel slaapt gaat dat wel, maar met een dreumes om je heen is thuiswerken eigenlijk geen optie. Evi gaat niet even rustig zitten spelen, zodat ik wat voor werk kan doen. Een kindje thuis is dus niet altijd makkelijk te combineren met een volle werkagenda. Jorrit had er meer moeite mee om Evi naar de opvang te laten gaan, maar ziet ook hoe leuk ze het daar vindt en hoe goed het voor haar is.
Het grootste deel van de week is ze wel thuis bij ons en dat voelt goed. Als we in de keuken staan, kunnen we haar er heel goed bij hebben. Evi is nu nog zo klein, daar willen we ook van genieten. Straks heeft ze vijf dagen in de week school. Als het betekent dat we nu wat vaker in de avonden of in het weekend nog wat moeten werken, dan is dat maar zo.
Hoe vind je de overgang van één naar twee kids?
Ik denk er natuurlijk wel over na. We hebben een fijn leven met z’n drieën, een ritme waar we ons allemaal in kunnen vinden. Als ik even weg moet, kan Jorrit op Evi letten, en andersom. Praktisch gezien loopt het allemaal en ik kan er soms wel over in zitten dat we daar straks weer opnieuw onze weg in moeten vinden. Als ik nu de trap op loop naar boven, dan bedenk ik hoe we straks weer door het huis aan het sluipen zijn als er een baby’tje ligt te slapen. Of als we op pad zijn, dan herinner ik me hoe we straks weer een tijdje meer aan huis gebonden zullen zijn.
Emotioneel gezien ben ik er ook mee bezig hoe het straks voor Evi zal zijn. Zal ze het leuk vinden of er ook moeite mee hebben om de aandacht te delen? Ik heb er veel vertrouwen in dat het allemaal goed komt, maar het is natuurlijk wel spannend, van één naar twee.
Wat is de beste tip die jij ooit kreeg?
Heb niet te hoge verwachtingen en laat het allemaal een beetje op je af komen. Een baby slaapt niet direct door, borstvoeding geven verloopt niet altijd gemakkelijk. Je krijgt door Instagram soms het beeld dat het bij andere moeders allemaal perfect gaat waardoor je aan jezelf gaat twijfelen. Dat is zo zonde. Ik ben blij dat er steeds meer openheid komt en er ook een ander beeld wordt getoond. Moeder worden is prachtig, maar het verloopt nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Daarnaast is het zo belangrijk om te doen waar jij je goed bij voelt. Probeer je niet te druk te maken over wat andere ouders doen of je helemaal suf te googelen. Als jij geen borstvoeding wilt geven, dan mag dat. Als jij twee jaar borstvoeding wilt geven, mag dat ook. Het is jammer als mensen een oordeel over je hebben, maar jij kiest waar je je prettig bij voelt. Als je kindje eentijdje alleen maar in slaap valt in jouw armen, dan is dat gewoon zo. Ze zijn maar zo kort zo klein en veranderen ook zo snel. Volg gewoon je hart. Als moeder of vader weet je het uiteindelijk altijd het beste.
Wat voor moeder ben jij?
Ik denk dat ik best een strenge moeder ben. Ik hou van regels, haha! Aan de andere kant ben ik makkelijk met leuke dingen doen, gezelligheid en spontaniteit. Ik wil vooral dat Evi voelt dat ze alles kan zeggen en aangeven, dat ik naar haar luister en naar haar kijk als ze dingen wil laten zien. Jorrit is heel erg van het spelen, die doet alle gekke dingen. Ik ben meer van het verzorgen en gewoon er zijn.
Hoe zorg je voor tijd voor jezelf?
Werk, huishouden, het moederschap en tijd voor mezelf lopen hier wel een beetje door elkaar, maar ik vind dat oké. Voor mijn gevoel heb ik wel genoeg momenten voor mezelf. Jorrit en ik kunnen elkaar makkelijk even aflossen als dat nodig is. Ik vind het ook fijn om dingen samen te blijven doen, ondanks of juist vanwege het feit dat we samen werken. Even onder werktijd samen lunchen bijvoorbeeld, en het dan vooral niet over werk hebben.
Wat is het mooiste aan het moederschap?
Een stevige knuffel van je kindje krijgen, terwijl ze zegt: ‘Ik hou van jou’. Dat is toch geweldig, dan smelt ik helemaal. De liefde die je krijgt van zo’n klein mensje is onbeschrijfelijk fijn. Het is ook zo bijzonder om getuige te mogen zijn van alle ontwikkelingen die ze doormaakt.