De newborn fase: het meest rauwe, pure en hormonale wat ik ooit mee heb gemaakt

“Niet zo negatief!” Jawel, even wel! Op social media zie je bijna alleen maar insta-waardige plaatjes. Prachtige positiekleding en dito make-up, mooie zwangerschapsaankondigingen voorzien van dromerig filter, uitbundige gender reveals… Niets mis mee natuurlijk, maar voor veel vrouwen is dat dus niet de realiteit.

Ik weet nog dat ik een zwangerschap enigszins rooskleurig voor mij zag. Dat mooie buikje, een kindje dragen… Dat is toch het mooiste dat er is? Dat ís het ook hoor, begrijp mij niet verkeerd. Er groeit een nieuw leventje in je buik, hoe bijzonder! Maar er is ook een andere kant aan het verhaal. Een kant die je niet zo vaak ziet of hoort.

Zwanger zijn is niet leuk

Drie van de vier schoonzussen hadden mij al gewaarschuwd: ‘Wacht nou maar… Zwanger zijn is echt niets aan. Je wordt misselijk en dik en het is gewoon k*t!’ Ik vond dat eerst echt een beetje negatief. Één van mijn schoonzussen was zwanger van haar vierde kindje toen ik ook zwanger werd. Ze gaf aan dat je het zwanger zijn gewoon moet uitzitten. Het zijn ‘maar’ 9 maanden. Daarna heb je je kind en heb je dat achter de rug.

Misselijkheid en bekkenpijn

Van mijn zwangerschap heb ik in totaal twee hele weken van genoten. Na de zwangerschapstest waren de eerste twee weken geweldig. Het nieuws, besef en de liefde die je voelt. Daarna nam mijn stiefzoon de griep mee van de basisschool. Waar ik normaal gesproken binnen drie dagen weer hersteld ben, was dit nu na twee weken pas. Toen de griep begon, begon ook de misselijkheid. AMAZING. Tot en met week 18 was ik misselijk, de hele dag door.

Twee weken voelde ik me goed, toen startte de bekkenpijn. Tussendoor werd ik ook heel bewust van mijn lijf en dacht ik met elk nieuw kwaaltje dat er iets mis was met de baby of met mijn lijf en dacht ik dat ik dood ging. “Nee joh, je bent gewoon zwanger.” Met dat ‘gewoon zwanger zijn’, was ik al heel snel klaar en vond ik bij 28 weken wel dat mijn baby’tje mocht komen. Puur voor mezelf. Een hele egoïstische gedachte. Ik weet namelijk dat het voor de baby beter is om zo lang mogelijk in de buik te zitten. En vrouwen die een vroeggeboorte mee hebben gemaakt zijn door een hel gegaan.

Newborn fase is ook niet leuk

Uiteindelijk is onze dochter met 39 weken geboren. Met een knip! (Daarover in een andere blog wat meer). We wilden op een woensdag de ballon plaatsen en inleiden, maar uiteindelijk kwam ze zelf in de ochtend. “Nou, die ballon hoeft niet meer, hè?” zei de verloskundige terwijl ik onze dochter in mijn armen had. Yes, de baby is er! De bevalling hebben we overleefd. Dit is het!

Nee. Nu begint het pas. De newbornfase. Het meest rauwe, pure en hormonale wat ik ooit mee heb gemaakt. Voor mij geldt het volgende: zwanger zijn is niet leuk, bevallen is niet leuk en de newbornfase is óók niet leuk. Wél héél bijzonder.

Hierover gaan mijn blogs. Er staat al een aantal op mijn Insta, mocht je een voorproefje willen hebben. Oh, en natuurlijk was en ben ik héél erg bij met onze dochter. Ook toen ze al in mijn buik zat. Was en is het zwaar? Ja, zeker! “Hoort er allemaal bij.” Nou, gelukkig dan maar.