Roxanne had meerdere miskramen: zeven keer ging het fout

“Moeder worden leek me heel bijzonder. De wens voor een groot gezin had ik niet, maar één kindje was heel welkom. Ik had alleen nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om zwanger te blijven.” Roxanne, een jonge vrouw die inmiddels zeven keer een miskraam heeft gehad. Inmiddels is ze na meer dan drie jaar proberen en meerdere miskramen eindelijk in verwachting. Ze vertelt aan How About Mom over haar miskramen, de emotionele impact hiervan en de onderzoeken die zij onderging.

“In 2017 wilde ik meedoen met een geneesmiddelen onderzoek voor een nieuwe anticonceptie-pil met minder hormonen. Ik studeerde destijds nog. Om mee te kunnen doen moest ik tijdelijk stoppen met mijn eigen pil. Op dat moment ben ik zwanger geraakt. Zeker niet gepland, maar ook niet ongewenst. We besloten samen dat het zo had moeten zijn en dachten er eigenlijk niet aan dat het ook fout zou kunnen gaan. 

Helaas gebeurde dat wel. Nog voordat we de eerste echo konden doen, begon ik bloed te verliezen en eindigde de zwangerschap in een miskraam. Hoewel we er bewust voor kozen om op dat moment niet direct door te gaan proberen opnieuw zwanger te raken, maakte ik me wel zorgen. Hoe zou het gaan als we straks wél een kindje proberen te maken? 

Meerdere miskramen

Na een paar jaar begon het te kriebelen en gaven we gehoor aan de groeiende kinderwens. Ik raakte snel in verwachting, maar opnieuw kreeg ik een miskraam. En daarna nog een. En daarna nog een. Ik wilde onderzoek, kijken wat er met mij of ons aan de hand is waarom mijn zwangerschappen steeds in een miskraam eindigde. 

In Nederland is onderzoek naar een herhaalde miskraam heel beperkt. Je kunt een chromosoom onderzoek doen, maar daar komt bijna nooit iets uit. Eigenlijk zeggen de meeste artsen: je moet maar blijven proberen tot het wel een keer lukt. Met medicatie is men hier heel terughoudend. 

Ik vond de weerstand die ik kreeg in het ziekenhuis erg lastig. Als je niet zwanger raakt staat het hele ziekenhuis voor je klaar en kun je allerlei onderzoeken en fertiliteitsbehandelingen ondergaan. Ik kreeg te hore ‘je bent vruchtbaar, want je bent al eens zwanger geraakt, dus kun je kinderen krijgen’. Maar dat laatste is gewoon niet waar. Er zijn genoeg vrouwen die prima zwanger kunnen raken, maar niet zwanger blijven. Alleen daar hoor je nu eenmaal heel veel minder van. 

Hulp in Duitsland

Ik vond een Facebook-groep voor vrouwen die meerdere miskramen hebben gehad. Dat is fijn voor steun en een luisterend oor, maar ook voor praktische tips en adviezen. Via deze groep kreeg ik het advies om naar het buitenland te gaan. Buiten Nederland wordt er namelijk veel uitgebreider onderzoek gedaan naar herhaalde miskramen. Zo kun je bijvoorbeeld veel sneller in aanmerking komen voor een IVF-traject als je meerdere keren een miskraam hebt gehad. 

We begonnen met oriënteren en zette voor onszelf op een rijtje wat we wilden laten onderzoeken. In Duitsland werd een biopt van mijn baarmoeder genomen. Dit wordt dan onderzocht op eventuele ontstekingen. Ook werd er een plasma onderzoek gedaan, omdat dit invloed kan hebben op de eventuele innesteling van een bevruchte eicel. Ik bleek hoge ontstekingswaarden in mijn baarmoeder te hebben en kreeg twee keer een zware antibiotica kuur om dit weg te halen. Daarnaast kreeg ik het advies om bij een volgende zwangerschap een lage dosering prednison te nemen om mijn immuunsysteem rustig te houden. De eerste twee pogingen eindigen in een miskraam.

Zware medicijnen

Ik zocht ook hulp in België, omdat ze daar weer andere soorten onderzoeken bieden. Zo onderging ik onder andere een eileider onderzoek om te bekijken of er eventuele blokkades te zien waren. Daar kwam niks uit. Ik onderging ook een uitgebreid bloedonderzoek naar imuunproblemen. 

In Gent kreeg ik naast prednison ook bloedverdunners en progesteron voorgeschreven om mijn lichaam te ondersteunen tijdens de zwangerschap. Dat zijn medicijnen die in Nederland nooit voorgeschreven zouden worden.

Hoewel prednison een zwaar medicijn is, heb ik weinig bijwerkingen gehad. Sterker nog, ik heb normaliter last van mijn darmen en dat had ik nu helemaal niet. Ik had alleen een erg opgezet gezicht, het leek alsof ik erg was aangekomen. De bloedverdunners moest ik injecteren. Iedere avond jezelf een injectie geven en de blauwe plekken die je ervan krijgt waren vervelend. Progesteron is een lichaamseigen stof die wordt aangemaakt tijdens de zwangerschap. Daar kreeg ik een extra booster van. Die moest ik vaginaal inbrengen. Dat vond ik bijna nog de vervelendste, omdat ik dit op specifieke tijden op werk moest doen. 

Laatste optie: IVF

Helaas mocht het niet baten, want er volgde nog twee miskramen. Bij het laatste bezoek aan onze arts in Gent gaf ze aan dat het tijd werd om na te denken over andere keuzes. Daarmee doelde hij op IVF. Dat gesprek was erg pittig en voelde heel definitief. De hoop op een natuurlijke zwangerschap vervlogen. De knoop was voor ons ook niet zomaar doorgehakt. We hebben bijna een jaar rondgelopen met de keuze voor IVF. Uiteindelijk maakten we een afspraak om in februari 2022 met de eerste ronde. 

In december besloten we onze kinderwens even volledig los te laten. We wisten dat we in het nieuwe jaar een zwaar traject in zouden gaan, dus wilden gewoon even samen ontspannen en genieten. Niet bezig zijn met baby’s. Omdat we allebei in aanraking geweest met iemand met corona, moesten we onze kerst in quarantaine doorbrengen. We belanden daardoor in de meest ontspannen, liefdevolle en gezellige kerstbubbel ooit. Eindelijk was er weer eens tijd en ruimte voor spontane seks versus alle ‘verplichte’ seks van de afgelopen maanden. 

Een positieve test na meerdere miskramen

Op twee januari had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Ik was nerveus, want de kinderwens even loslaten betekende ook dat ik was gestopt met alle medicatie. Ik startte snel mijn medicatie weer op en wonder boven wonder ging het dit keer goed goed. Ik was én bleef zwanger. 

De eerste weken leefde ik op automatische piloot. Ik keek van week tot week en ging er bij iedere echo vanuit dat we slecht nieuws zouden krijgen. Toen ik veertien weken zwanger was stortte ik in. Het leek wel alsof alle stress van de afgelopen jaren eruit kwam. Ik had drie jaar lang in een overlevingsstand gestaan. Miskraam na miskraam, steeds opnieuw herstellen, lichamelijk én mentaal. De ritjes naar het ziekenhuis, de telefoontjes en afspraken. Ik kreeg echt een klap: wat is er allemaal gebeurd?! 

Na twintig weken veranderde dit gevoel. De onzekerheid zal ik denk ik nooit kwijtraken, maar ik merk wel dat ik rustiger wordt. Ik kan iedere dag een beetje beter geloven dat het goed zal gaan. Ik ben blij dat ik iedere week een echo krijg, dat geeft me rust. Vanwege de bloedverdunners die ik injecteer mag ik niet onder controle bij de verloskundige, maar ben ik medisch. Ik had verwacht dat ze in het ziekenhuis erg zakelijk of afstandelijk zouden zijn, maar niks is minder waar. Ze nemen iedere afspraak veel tijd om te praten en als ik onzeker ben mag ik direct langskomen. Ik voel me enorm gesteund. 

Dichter naar elkaar gegroeid

Een onvervulde kinderwens, talloze pogingen om zwanger te raken en een herhaalde miskraam heeft natuurlijk impact op je relatie. Maar in ons geval voel ik dat het ons juist dichter naar elkaar toe heeft gebracht. We deden het met z’n tweeën, als een team. 

Natuurlijk legt het wel een zware deken op je seksleven. Als je weet wanneer je seks moet hebben omdat je dan je eisprong hebt, gaat alle spontaniteit en ontspanning er wel vanaf. Zeker als je dat bijna drie jaar doet. Wat ons onder andere heeft ‘gered’ is dat we bewust tussendoor pauzes hebben ingelast. Na een miskraam gingen we niet direct door, maar namen we echt de tijd om weer op adem te komen. Even niét ermee bezig zijn, mijn lichaam de tijd geven om te herstellen. 

Mannen en vrouwen verwerken dingen ook op een andere manier. Ik ging wijn drinken met vriendinnen en een hele week huilen. Mijn vriend ging in z’n eentje vissen. In het begin begreep ik dat niet: hij moet er toch ook met iemand over praten? Later begreep ik dat dit zijn coping mechanisme is en dat ik dat moet accepteren. We namen wel altijd de moeite om even bij elkaar in te checken: hoe gaat het met jou, trek jij het nog, hoe zit jij in dit traject?

Happy end

Er zijn momenten geweest waarop ik na de zoveelste teleurstelling dacht: ik zal nooit moeder worden. Sterker nog, vorig jaar hadden we zelfs al gesprekken over hoe we na drie IVF-pogingen zouden stoppen met proberen. Ik heb wekenlang gehuild en me zo moedeloos gevoeld. Door mijn verhaal te delen wil ik je laten weten dat er hoop is. Hoe zwaar, moeilijk en uitzichtloos het ook lijkt, het kan goed komen. 

Daarnaast wil ik je op het hart drukken om verder te kijken dan Nederland als je graag extra onderzoek wilt. Ik snap dat het niet voor iedereen is weggelegd en niet bij iedereen past, maar ik vind het belangrijk om te vertellen dat er meer mogelijk is.”

Meer lezen?
“Een miskraam is geen taboe, het mag er zijn”
Hoe ga je om met een miskraam? Andere vrouwen vertellen
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’