Mijn verhaal: ons stilgeboren zoontje

Manons zoontje wordt met ruim 16 weken zwangerschap stilgeboren. Omdat ze veel steun heeft gehad aan het platform van How About Mom, deelt ze vandaag ook haar persoonlijke en aangrijpende verhaal. “Ik hoop mijn steentje bij te kunnen dragen door mijn verhaal te delen. Zeker met Baby Loss Awareness Week in het vooruitzicht, waarin we extra stil staan bij elk kindje dat er niet meer is.”

‘Wat was het mooi en wat was ik gelukkig om weer zwanger te zijn. Tegelijkertijd was het ook spannend om weer zwanger te zijn. Na de geboorte van onze eerste zoon had ik geen ruimte om iets voor hem te voelen in de eerste periode. Een grote blauwe wolk? Niks daarvan. Dat moest langzaam groeien, maar helaas groeiden er tegelijkertijd allerlei angsten mee. Zo erg, dat ik niet meer normaal kon functioneren en ik hulp nodig had. Eenmaal daar bovenop gekomen, volgde de wens voor nog een kindje.

De eerste acht weken van mijn zwangerschap was ik rustig en voelde ik veel vertrouwen. Ik voelde me gelukkig, dat wij weer een kindje mochten krijgen. Dat gaf mij vertrouwen, omdat ik nu al sterk voelde dat alles anders zou zijn dit keer. Tegelijkertijd vroeg ik me af, kan het echt nog een keer? Nog een keer een gezond kind krijgen? Na die acht weken bekroop me al vrij snel een onbehaaglijk gevoel. Niet te vergelijken met de onzekerheid die je altijd wel voelt in die eerste weken. Nee, echt in elk deel van mijn lijf en mijn hele zijn voelde ik onrust. Ik voelde dat er iets was. Niemand kreeg het uit mijn hoofd gepraat en de extra echo’s stelde mij eigenlijk maar voor heel eventjes gerust.

Bij de termijnecho bleek ons kindje iets kleiner te zijn dan verwacht, maar het waren maar drie dagen verschil, en daarbij was er ook niks geks te zien. We werden gefeliciteerd na de echo en kregen een tas vol leuke babyspulletjes mee. Maar ik voelde allesbehalve opluchting en dacht alleen maar ‘juich maar niet te vroeg’. Er komt straks vast iets uit de NIPT of een andere echo. Ik dacht alleen maar ‘er klopt iets niet. Ook de NIPT kwam anderhalve week later met een goede uitslag terug.  Uiteindelijk bedacht ik: misschien zit het dan toch wel tussen mijn oren en moet ik nu gewoon gaan genieten.

13-weken echo

Met 14 weken zwangerschap hadden we de 13 weken echo. Die 13 weken echo, die ik nog niet had tijdens mijn eerste zwangerschap, is een medische echo die als prenatale screening dient. Tijdens de echo had ik al snel door dat het helemaal mis was. Bij alle metingen zag ik niet 14 weken zwangerschap staan, maar 11 of 12 weken op de monitor. Dit kon niet goed zijn. We moesten maar even plaatsnemen op de stoelen. De echoscopist kon haar zin nog niet afmaken of ik zei al: ‘het is niet goed he?’. Helaas bevestigde zij alles wat ik dacht en zo sterk had gevoeld: ‘Nee, het spijt me, maar het is inderdaad niet goed en ik ga jullie doorverwijzen naar het ziekenhuis’. Hoe erg was het dan? Antwoorden krijg je niet. Je wordt naar huis gestuurd en weet eigenlijk niks. Behalve dat je wereld instort, zo veel weet je wel. Ik was zo bang geweest dat er iets ‘mis’ was met ons kindje en nu bleek het ineens waarheid geworden. Ik wilde helemaal geen gelijk hebben.

Van onderzoeken naar uitslagen

Er volgde een aantal bizarre weken waarin je van onderzoek naar uitslag leeft. We werden geïnformeerd over hoe het zou gaan als je de zwangerschap zou afbreken en welke ‘opties’ je dan hebt. Informatie die je eigenlijk helemaal niet wilt horen, maar tegelijkertijd ook weer wel, want je wilt wel de juiste beslissingen nemen. In de tussentijd gingen wij ons dus maar voorbereiden. Als het niet levensvatbaar is, willen we deze zwangerschap afbreken. Wil ik dan bevallen? Willen we het kindje zien? Hoe willen we afscheid gaan nemen? Allemaal vragen waar we over na moesten denken.

In deze zelfde weken voelde ik ook ons kindje bewegen in mijn buik. Wat was dit bijzonder en wat ben ik tot op de dag van vandaag dankbaar dat we dit hebben mogen delen samen. Uiteindelijk volgde de uitslag: ‘We hebben helaas slecht nieuws voor u mevrouw. Uw kind heeft triploïdie.’ Een chromosomale afwijking die niet met het leven verenigbaar is en bovendien gevaarlijk kan zijn later in de zwangerschap voor de moeder. Er zat voor ons niks anders op. Ons kindje zou veel te vroeg en veel te stil ter wereld gaan komen. Inmiddels was ik al bijna 16 weken zwanger.

Bevallen met 16 weken

Hoewel er een dag was ingepland om ingeleid te worden voor de bevalling, begon het lijf toch iets eerder tegen te stribbelen. Na een extra controle bleek dat onze baby al een wat onregelmatigere hartslag had en zodoende kozen wij ervoor om eerder dan de geplande datum de inleiding te starten. We hadden het gevoel dat onze zoon zelf koos wanneer het tijd was, en dat gaf ons rust. Want hoewel je niet echt een keuze hebt, voelde het toch heel tegenstrijdig en verschrikkelijk om te beslissen wanneer hij dan niet meer in mijn buik mocht blijven en zijn leven te beëindigen. Achteraf waren onze baby en mijn lijf er ook klaar voor. Mijn lijf reageerde eigenlijk direct op de medicatie. Na pijnlijke weeën en een onrustige nacht, werd daar in de ochtend onze prachtige zoon met ruim 16 weken zwangerschap geboren. Veel te klein, veel te stil, maar wel helemaal af. Alles erop en eraan. Hoe wonderlijk. En alles wat we konden voelen op dat moment was trots. Trots dat onze zoon was geboren. Dankbaar dat we nog een zoon hadden gekregen. Verdrietig dat we hem nooit zouden zien opgroeien.

Afscheid nemen

We gingen naar huis met onze kleine jongen. En thuis lag hij in het water. Op deze manier bleef hij mooi en lag hij in de foetushouding, zoals hij ook in mijn buik had gelegen. Onze oudste zoon maakte kennis met ‘de baby’. Zelf zei hij ‘baby’ of ‘mijn broer’ en zwaaide hij naar hem als hij bijvoorbeeld naar bed ging. We voelden ons compleet in deze dagen tot aan het afscheid. Met zijn viertjes thuis, precies zoals het hoorde te zijn. Trots lieten we hem zien aan onze ouders en broers en zussen. En na vier dagen was de dag daar. Afscheid nemen. Wat was het moeilijk om afscheid te nemen en te weten dat we hem nooit meer zouden zien. Maar gelukkig was het ook heel waardig en mooi en wisten we dat dit moest gebeuren.

De herinneringen en de liefde blijven

In de aanloop naar de bevalling toe en ook daarna, hebben we alles gedaan om te zorgen dat we herinneringen zouden hebben. Het voelde ook goed om dit te doen. Zo hebben we nog een zwangerschapsshoot gedaan van tevoren en na de bevalling is Stichting Still bij ons thuis geweest om foto’s van ons en onze kleine man te maken. Wat is dit allemaal waardevol nu. Elke dag kijken we hiernaar en voelen we ons dankbaar hiervoor. We komen nu graag op de begraafplaats om bij hem te zijn. Wat ik dan voel is een totale en complete rust. In alles voel ik dat hij op een veilige en fijne plek is. Een plek die hij op aarde nooit had kunnen hebben. En de dankbaarheid dat we hem hebben gekregen en de liefde voor hem blijft. Voor altijd zal hij onze tweede zoon zijn en onderdeel zijn van ons leven en ons gezin.

Delen en over hem praten

Het voelt fijn om over hem te praten, want daarmee blijft hij bestaan en erken ik ook zijn bestaan. Het aantal mensen dat al naar mij toe is gekomen om te delen dat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt, is niet op twee handen te tellen. Het laat me minder alleen voelen.

Tegelijkertijd realiseer ik mij ook dat er dus nog zo weinig over gesproken wordt. Vandaar de keuze om mijn verhaal ook hier te delen in deze speciale week, Baby Loss Awareness Week. Om onze zoon, maar eigenlijk elk sterrenkindje, te eren. Want deze kindjes bestaan en zijn een onderdeel van een gezin. Ik steek elke dag al een kaarsje voor onze mooie Lucas aan, maar deze week steek ik het aan voor elk kindje dat gemist wordt. Want geen enkel kind wordt zo gemist als een kindje dat er niet meer is.’

Het is het meest verdrietige en hartverscheurende wat je als ouder kan meemaken: het verliezen van je zoon of dochter. Een stilgeboorte is een doodgeboren kindje. Om ouders een liefdevolle herinnering te geven, biedt de Stichting Still kosteloos een fotoreportage aan, aan ouders wiens kind stervende of overleden is.

Meer lezen?

Neeltje verloor haar dochter Loa vijf dagen na de bevalling: ‘Ze was perfect en klaar voor het leven’
Mijn verhaal: mijn zwangerschap moest worden afgebroken
Tweede Kamer onderzoekt recht op rouwverlof na miskraam of doodgeboorte