Mijn verhaal: “Wat zijn wij vrouwen toch oersterk en wat kunnen we veel aan”

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In de serie How About Mom’s bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt onze How About Mom blogger Annemee, moeder van Luca en Jasmijn, haar bevallingsverhalen. ‘Ik werd meerdere keren opgenomen, maar de reden voor het vochtverlies in mijn zwangerschap werd nooit gevonden.’

‘Ik merk dat er zo’n taboe ligt op hoe je moeder wordt en hoe je moeder bent. En laten we eerlijk zijn, dit komt ook door alles wat er gedeeld wordt op social media. Kijk naar de ‘ perfecte ‘ gezinnen die je ziet op instagram of die ene foto waarbij het lijkt alsof alles zo makkelijk gaat. Ik heb zelf respect voor alle moeders en voor überhaupt wij vrouwen.

Want hey, wat zijn wij oersterk en kunnen wij ongelofelijk veel aan. Dit wordt vaak niet gezien of gezegd. Het hele proces van zwanger worden en zwanger zijn vind ik iets bijzonders en ook iets engs om eerlijk te zijn.

Mijn eerste zwangerschap was onverwachts, maar na een schrik moment iets wat ik altijd wou. Moeder worden! De zwangerschap verliep rustig en toen het einde naderde was ik er heel erg aan toe om te gaan bevallen. In deze zwangerschap had ik al erg veel last van psychische problemen en voelde ik veel angst en snel paniek. Ik ben daardoor wel bang geweest voor de bevalling, vooral omdat je geen controle voelt en het gebeurt zoals het gebeurt.

Eerste bevalling

Met 38 weken braken ‘s avonds mijn vliezen en na een uur begonnen de weeën. We gingen naar het ziekenhuis en ik kon de weeën nog prima opvangen. De ontsluiting verliep erg snel en ik zat eigenlijk heel snel op 10 centimeter. Na zes uur werd Luca geboren. Wauw hoeveel pijn bevallen ook doet, het is niet normaal hoeveel oerkracht wij als vrouwen op dat moment hebben om dit te kunnen én mogen doen. Na 1,5 uur mochten we al naar huis en dat moment vergeet ik nooit meer. Je komt thuis na een nachtje ziekenhuis en je bent ineens moeder!

De adrenaline die door mijn lijf stroomde, zorgde ervoor dat ik niet kon slapen. Ik bleef maar kijken naar hoe mooi Luca is. Het was intenser dan geluk, een gevoel dat ik nooit eerder voelde. De kraamweek was fijn en we hadden een top kraamverzorgster. Luca deed het perfect en zo verstreken weken en maanden met hem.

Paniek- en angstaanvallen

Hoe goed het ook met Luca ging, ik had ook momenten dat ik maar moeilijk kon genieten. Het begon eigenlijk na de kraamweek, toen ik weer ‘alleen’ was. Voor het eerst moeder, de onzekerheid of je het wel goed doet, gebroken nachten en zorgen over griep of doorkomende tandjes.

De paniek- en angstaanvallen werden weer veel heftiger en deze uiten zich bij mij door angst voor ziek worden en vooral misselijkheid. De gedachte die mijn hoofd hier meteen bij koppelt is dat ik moet overgeven. Het is even zo heftig geweest dat ik startte met antidepressiva. Dit maakte dit mij zo afgevlakt, ik liet helemaal geen emoties meer toe, maar toch ben ik het blijven gebruiken.

Vochtverlies tijdens zwangerschap

Ik was nog niet zolang geleden gestopt met antidepressiva, toen ik voor de tweede keer zwanger raakte. Ik was op dat moment nog maar et samen met mijn huidige vriend en we waren eigenlijk nog een beetje aan het ontdekken of het echt wat zou gaan worden tussen ons. Ik deed een test en deze was positief. Ik schrok en kreeg meteen de gedachte ‘kan ik dit wel?!’. Maar ook nu was het gevoel zo sterk en wilde ik niks liever dan dit nog een keer ervaren en opnieuw moeder worden.’

Deze zwangerschap was helaas niet makkelijk en was erg zwaar. Ik ging mentaal eigenlijk heel slecht en was heel down. Daardoor kon ik er soms maar moeilijk van genieten. Bij 19 weken verloor ik ineens erg veel vocht en zijn we halsoverdekop naar het ziekenhuis gestuurd door de verloskundige. Daar bleek na onderzoek dat ze dachten dat het vruchtwater was en kregen we de min of meer de boodschap dat dit niet goed ging komen.

We waren daar samen met de gedachte en instelling dat ik ergens die nacht zou gaan bevallen… bevallen van een niet levend kindje. Ik heb nog nooit zoveel emotie gevoeld. Er gebeurde alleen niks die nacht en ik voelde aan alles dat het niet klopte en dat dit wel goed ging komen en dat ze zou blijven zitten. De dag erna werd ik opnieuw onderzocht en zag alles er eigenlijk goed uit. Maar dat vochtverlies, waar kwam dat dan vandaan?

Tabletjes om in slaap te vallen

Met grote onzekerheid en een heel gek gevoel liepen we de afdeling af. Ik ben de weken daarna helaas nog meerdere keren opgenomen vanwege vochtverlies, maar de reden hiervan hebben ze nooit gevonden.

Rond de 37 weken merkte ik eigenlijk dat ik er zo klaar mee was en zo moe was van alles wat er gebeurde. Ik sliep bijna niet en had heel vaak paniekaanvallen. Ik kreeg tabletjes om in slaap te vallen en die mocht ik af en toe gebruiken.

Met 39+5 had ik in de middag ineens veel krampen, maar die had ik al vaker gevoeld en toen gebeurde er ook niks. Dit keer werden vrij regelmatig, dus besloten we om te bellen. De verloskundige zou langskomen en omdat ik al een paar weken met 1 centimeter ontsluiting liep hoopte ik zo dat er iets was veranderd. Er was een halve centimeter bij, maar dit betekende echt nog niet dat het ging beginnen, benadrukte de verloskundige. We zouden afwachten en ze zou in de avond nog een keer komen.

De uren daarna werd de pijn heftiger en de angst nam meer en meer toe. Ik probeerde afleiding te zoeken en we besloten het bad klaar te maken. Het voelde mega fijn. Ondertussen keken we een serie en maakte we alles klaar. Rond half 6 kwam de verloskundige terug en zat ik al op zes centimeter ontsluiting. Ze is toen niet meer weg gegaan, de pijn werd heftiger en heftiger. Na twee uur lang weeën opvangen in bad kwam daar om 19:36 Jasmijn ter wereld. In bad geboren: mijn grootste wens!’

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘En dan stort alles in… We hebben een ziek kindje’
Mijn verhaal: ‘We eisen een second opinion voor onze zieke dochter’