Voor de tweede keer zwanger na een fertiliteitstraject

Kyra Elgersma is de moeder van Chloë Isabel (’20). Sinds het fertiliteitstraject voor Chloe deelt ze open over infertiliteit. Inmiddels is Kyra opnieuw zwanger na een fertiliteitstraject. Op How About Mom schrijft Kyra over haar gevoelens en ervaringen.

Goh, waar zal ik eens beginnen. Na regen komt zonneschijn, toch? Hier in dit geval – gelukkig – uiteindelijk wel. Ons fertiliteitstraject verliep, zacht gezegd, hobbelig. Onderzoek na onderzoek en maandenlang moeten wachten voordat we überhaupt konden starten. Mijn man had een dusdanig slechte zaadkwaliteit dat we niet mochten en konden beginnen met de behandelingen. Uiteindelijk mochten we starten, we kregen 4 rondes voordat we naar IVF zouden overstappen. De zaadkwaliteit bleef heel slecht, en ze hadden er geen hoge verwachtingen van. Wat een ontzettende domper!

Uiteindelijk, na veel drama met hormonen spuiten, doseringen ophogen, wachten op eicellen en mislukte rondes, lukte het in de laatste ronde voor IVF. Alles voor het nieuwe traject was al besproken en ingezet, omdat we niet hadden verwacht dat die laatste ronde nog zou lukken. Maar wauw, daar was ze. Ons tweede wonder. Vol ongeloof stond ik vorig jaar oktober met tientallen positieve testen in m’n handen. Ik had zelf oprecht helemaal niks door deze keer. Misschien omdat ik het onbewust niet meer durfde te hopen?

Ik bleek zwanger

We waren net op vakantie, toen het dus blijkbaar gelukt was. Ik was nog bang dat deze laatste ronde afgebroken moest worden, want onze vertrekdatum naderde en ik kreeg maar geen eitje. Het was even spannend allemaal, maar de dag voor vertrek was mijn eicel dus groot genoeg en mocht ik de laatste spuit zetten, voor de eisprong en innesteling. Mijn gevoel zei eerst dat het toch niet ging lukken, en we wisten dat IVF voor de deur stond. Ik ben dus zonder enige verwachtingen die laatste ronde in gesprongen, en we zijn op vakantie gegaan met ons verstand eventjes niet bij het traject.

Bij thuiskomst had ik dus meteen een positieve test. Veel te vroeg, maar ik kon niet wachten met testen. De dagen daarop werden de testen alleen maar donkerder en begon ik het te geloven. Zo’n 3 weken later kon ik bij de verloskundige terecht, voor de eerste echo. Hierop zagen wij twee vruchtzakjes, met één kloppend hartje. Het begon als een tweeling dus waarvan gelukkig eentje is doorgegroeid. Ruim een week later hadden we een echo bij het fertiliteitscentrum, en hierop was het tweede vruchtzakje al niet meer zichtbaar. Mijn lichaam had alles heel goed zelf opgelost dus.

Hondsberoerd

Intussen was ik zo hondsberoerd dat ik al een aantal dagen bijna niks kon eten. Ik kreeg überhaupt echt geen hap weg. Hier heb ik medicijnen voor gekregen, die redelijk hielpen. Als in, het haalde de scherpste randjes er af. Inmiddels ben ik bijna op de helft en gaat het de meeste dagen goed, ik slik de medicijnen nog maar af en toe. Alle echo’s zijn tot zover perfect geweest, en jawel, wij krijgen weer een dochter! Stiekem echt een droom die uitkomt. Twee dochters. Wat een rijkdom.

Wij zijn helemaal compleet zo, met z’n viertjes. Deze zwangerschap brengt veel risico’s met zich mee, wegens mijn ernstige bekkeninstabiliteit. Ik kan en mag dan ook vrijwel niks, bij de geringste inspanning lig ik daarna een paar dagen plat met helse pijn en harde buiken. Dit ging bij de oudste bijna fout, en mijn bekken waren toen al zo verwoest dat een tweede zwangerschap werd afgeraden. We nemen dus een aardig groot risico, wat het wel spannend maakt allemaal. Ik merk dat ik met de dag meer bekkenpijn krijg, minder mobiel ben en steeds minder kan. We hopen dat het goed komt allemaal, en deze baby gezond en wel ter wereld mag komen… voldragen! En dat ik straks achter mijn kinderen aan kan rennen, in plaats van rijden in een rolstoel. Dat blijft een grote angst nu.

Twee wonders in mijn onvruchtbare buik

Al met al geniet ik wel meer van deze zwangerschap, dan bij de oudste. Ik kon de eerste keer niet door de pijn heen kijken. Ik zag en voelde alleen maar ellende. Nu weet ik waar ik het voor doe. En ik weet dat het hierna echt klaar is, we gaan niet nog een keer het traject in en we gaan zeer zeker niet nog een keer dit risico nemen. Dus elke schop en draai in mijn buik, koester ik enorm. Trap er maar lekker op los daar, meisjelief. Zodat ik nooit vergeet hoe bijzonder het is. De twee wonders die mochten ontstaan en groeien, in mijn onvruchtbare buik.

Meer lezen?

Een hele zwangerschap verder, zonder baby in mijn armen

Als het niet vanzelf gaat: eerst maar ontpillen dachten we nog