Een jongen opvoeden

We krijgen een jongen. Die ooit een man gaat worden. Het lijkt wel alsof ik meer stil sta bij het fenomeen ‘man’ en de mannen in mijn leven, nu ik zwanger ben. Nu ik weet dat ik zelf ook een man op de wereld ga zetten.

De baby zit nog rustig in mijn buik, maar ik denk af en toe al na over wat voor soort man hij gaat zijn. ‘Man’ klinkt ook nog heel gek in mijn oren, aangezien ik in het tweede trimester van m’n zwangerschap zit en de eerste trapjes in mijn buik voel. Voor nu hebben we het nog over een baby, een mensje in wording, die nog mijlenver en jarenlang verwijderd is van volwassenheid. Van het man-zijn.

Maar hij is onmiskenbaar een jongen. Een man in wording. En dat maakt dat ik af en toe mijmer over wat voor soort jongen hij gaat zijn. Hoe wij als ouders hopen dat hij gaat worden. Hoe ik me verhoud tot de mannen in mijn wereld. Mannen waar ik tegen opkijk, van leer, mee lach of af en toe mee botst. Hoe ik hoop dat hij die mannen leert kennen, op ze lijkt of van ze leert.

Opvoeding

Gelukkig krijg ik een kind samen met een man wiens opvoeding duidelijk maakte dat alle vrouwelijke familieleden –  mama, oma, tantes en nichtjes – niets minder dan respect, aandacht en liefdevolle zorg verdienen. Patrick komt uit een Indische familie en een van de allereerste dingen die me opvielen, toen we elkaar net kenden, was hoe lief en zorgzaam hij voor zijn zusje, moeder, nichtjes en familieleden was. Onze zoon heeft een geweldig voorbeeld: zijn vader.

Grapje over je figuur

Mijn vader, opa’s, neefjes en ooms. Mijn huisgenootje in de woongroep waar ik mee opgroeide. Beste vriend van de basisschool. De jongen waar ik verliefd op was. De stoere jongens uit het dorp, waar ik stiekem een beetje bang voor was. De jongens uit de klas op de middelbare school. Collega’s bij m’n eerste baantje in het dorp verderop. Mijn eerste vriendje. Studiegenoten. Jaargenoten. Vriendjes van vriendinnen. Professionele connecties en kennissen van werk. Allemaal zijn het jongens en mannen die een rol hebben gespeeld in mijn leven. Sommigen maar kort, anderen blijvend.

En ik denk terug aan de mannen die ooit in mijn leven waren of wiens pad ik ooit kruiste. Als puber en opgroeiende vrouw kan ik de momenten waarop een jongen of man me raakte met zijn acties of woorden nog zo voor de geest halen. Een ‘geintje’ over je figuur, waar je als middelbare scholier toch al onzeker over was. Een gemene opmerking van de pestkop van de klas (hint: een jongen). De eerste keer dat ik nagefloten werd op straat. Nog niet eens 12 was ik, wandelend aan mijn moeders hand in een Portugees kustplaatsje. De schok en schaamte toen ik doorhad die sis voor mij bedoeld was. En daarna het langzame besef, dat ik vanaf dat moment nooit meer op dezelfde onbevangen manier over straat zou lopen.

Is het zwaar om daarover na te denken? Ik vind van niet. Met het nieuws dat er een klein jongetje in mijn buik groeit, denk ik na over hoe hij straks zal gaan worden. Of hij naar zijn vader zal trekken, of naar zijn moeder, of liefst naar allebei. Of hij net als mijn huisgenootje vroeger een flinke woede-uitbarsting gaat krijgen, of juist op een andere manier zijn frustratie of boosheid ventileert. Of hij ook opmerkingen over klasgenootjes gaat maken. Of en wanneer hij voor het eerst een meisje nafluit op straat. Of hij de pestkop van de klas gaat worden (hopelijk niet). Of hij ook altijd klaar staat voor zijn neefjes en nichtjes. Wat voor vriend hij gaat zijn. Hoe zijn eerste vriendinnetje of vriendje zal zijn.

Raising boys

Raising boys. Als vrouw voelt het bijna nog belangrijker om dat goed te doen. Omdat ik het verplicht ben aan andere vrouwen om een jongen groot te brengen die respect heeft voor meisjes en vrouwen. Die uitgroeit tot een man die zichzelf goed kent en durft te delen wat er in hem omgaat. Die zichzelf kan zijn zonder dat dit ten koste gaat van anderen. Die een ‘nee’ accepteert, of die ‘nee’ nu wordt uitgesproken of onuitgesproken blijft. Die het lichaam van een meisje of vrouw op geen enkele manier zal toe-eigenen, alsof het iets van hem is of iets wat hem toebehoort. Die zijn woorden zorgvuldig zal kiezen. En die, als hij ooit iets doet waar hij spijt van krijgt, excuses kan te maken en zich durft te verontschuldigen.

Een jongen opvoeden. Een man in wording. Ik vind het nu al fascinerend.