Hoe het er echt aan toe gaat in de slaapkamer

“Kom je mee naar boven?” vraag ik veelbetekenend. Ik geef hem de look. Ik moet het wel van die blik hebben, want ik sta verder in een oude joggingsbroek en heb een maxi pak luiers in mijn armen.

We sluipen achter elkaar naar boven, het is net stil in huis. Net als we in bed bij het tweede honk zijn aanbeland, horen we van beneden: ‘mamaaa’. Daarna luider: ‘papaaa’. Dan, om haar kansen te spreiden: ‘mampapaaa’. Hij gaat uit bed. Ik hoor hem naar beneden lopen, de deur opendoen. Het licht wordt aangeklikt. “Hoe heb je dat nou weer gedaan?!” roept hij. Olivia is al lang zindelijk, maar nog niet in de nacht. Dat denkt ze zelf van wel, dus trekt ze voordat ze in slaap valt regelmatig zelf haar luier uit. Het licht in de badkamer gaat aan, Olivia wordt uit de natte pyjama gepeld, afgespoeld, droge pyjama aan. Ik ga ook maar naar beneden, om snel het bedje te verschonen en zo geen tijd te verliezen. “Goed voorspel”, grinniken we, als ik met een berg nat stinkend bedgoed de kamer weer uitloop.

Het is weer rustig, terug naar bed. Waar waren we gebleven? Er zijn nog geen vijf minuten om of er klinkt ineens gepruttel vanuit de andere kamer. De baby is wakker. “Misschien valt hij weer in slaap”, oppert een van ons. Helaas, het geluid zwelt aan en verandert in gehuil. Dit keer ga ik eruit. Een poepluier is de boosdoener. En niet zomaar eentje. Zijn rug zit onder. Grr… Wie heeft Jacob als laatst een luier aan gedaan? Ik pel de baby uit de poepromper, voorzichtig om niet zijn hele lijfje onder te smeren. Shit, er ligt hier geen schone romper. Ik geef een lachende, ietwat muf ruikende, baby aan zijn vader. In de gang ga ik op een miniatuur wc-potje staan met mijn blote voet. Ik scheld binnensmonds. Boven neem ik Jacob weer over. “Hou de mood vast hè, niet in slaap vallen!”, zeg ik meer serieus dan grappig. Ik zie hem gapen en het dekbed behaaglijk om hem heen trekken. Ik ben jaloers. Een paar tellen later is de baby weer in romper, pyjama en trappelzak gehesen. Nog even wiegen en terug naar bed.

Eindelijk, we liggen weer samen in bed. We zijn een uur verder sinds we met alle goede moed begonnen maar inmiddels is het energielevel (en toegegeven, de lust) ver te zoeken. Alsof we op een feestje zijn waar we eigenlijk al een uur geleden naar huis hadden moeten gaan, want we zijn moe en het wordt er niet beter op. Het begon leuk, we hadden er zin in… Maar nu is het klaar.

Terwijl ik mijn hoofd op je borst leg en jij nog een laatste poging doet die van mij te grijpen, sukkelen we langzaam in slaap. We vertellen elkaar dat we het echt graag wille, dat het ook goed is om weer eens seks te hebben, maar dat we ook moe zijn. We lachen en kussen en halverwege de kus begint hij te snurken. Ik draai me om en ben ook weg.

Morgen weer een poging?