Blog: ‘het leven is geen race naar de finishlijn, ook je zwangerschap niet’

Nog steeds mis ik het, zwanger zijn. Je kindje zo dichtbij te hebben, het leven dat groeit in je buik, zich ontwikkelt, dat beweegt en reageert. Niks, echt niks, is zo bijzonder als zwanger zijn wat mij betreft. Moeder ben je de rest van je leven, maar zwanger ben je maar heel kort. 

Toen ik zelf zwanger was, wist ik nooit zo goed wat ik moest zeggen tegen de mensen die tegen me zeiden dat het “zo voorbij zou zijn”. Negen maanden is niet ‘maar even’, vond ik. Je had negen maanden nodig om te wennen aan het idee van moeder worden en je voor te bereiden op alles wat er stond te gebeuren. Nu weet ik dat negen maanden bij lange na niet voldoende is om je voor te bereiden op het moederschap. Én dat die negen maanden echt voorbij zijn in een oogwenk. 

Tijdens mijn zwangerschap was ik, net als veel leeftijdsgenoten, met nog zoveel andere dingen bezig. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet. Ik voelde destijds toch ook enige druk – vooral van mezelf, maar ook van de maatschappij als geheel – om te bewijzen dat nu ik zwanger was, ik nog steeds dezelfde Charlie was. Dat ik hetzelfde kon als de niet-zwangere Charlie, geen steken liet vallen en dezelfde keuzes maakte. Met andere woorden dat mijn zwangerschap geen invloed had op de kwaliteit (en kwantiteit) van mijn werk en ambitie. Ik heb altijd willen werken om te leven, maar de realiteit was vaak dat ik leefde om te werken en een zwangerschap zou daar niets aan veranderen. Moeder worden heeft vooral dat in een ander perspectief geplaatst en wat ben ik daar blij om!

Niks kan de ervaring van zwanger zijn in woorden omschrijven. Mocht ik het geluk hebben om nog een keer zwanger te worden, dan hoop ik veel meer stil te staan bij die ervaring. Bij het mensenkindje wat er in mijn buik groeit. Ik wil bewuster zijn, misschien zelfs wel andere keuzes maken dan the first time around. Maar ik besef me ook dat als ik opnieuw zwanger wordt, er nog een koter rondhuppelt die minstens zoveel aandacht vraagt. Dus zal het evenwicht en focus behouden minstens zo lastig worden als de eerste keer. 

Als ik dan zo vrij mag zijn om als ervaringsdeskundige wat tips te geven aan de zwangeren die op mij lijken: vertraag, en dan bedoel ik echt in álles wat je doet. Want vertragen doe je sowieso in praktische fysieke zin. Je zult minder snel kunnen lopen en fietsen, je uithoudingsvermogen gaat achteruit, je wordt zwaarder en logger door die grote buik die vooral in de weg zit. Maar vertraag ook in je acties, je sociale leven en vooral in je hoofd. Door de hormonen zal je gedwongen worden om te vertragen, je hoofd is namelijk een zeef. Laat dat toe, accepteer het, of nog beter omarm het. Dat is veel fijner dan ertegen te vechten, zoals ik heb gedaan, want je zult het niet winnen en dat moet je eigenlijk ook helemaal niet willen. De natuur is best slim in de voorbereiding op het moederschap. De hormonale en fysieke veranderingen, en de neveneffecten daarvan, zijn een goede voorbereiding daarop. Maar dan moet je het wel kunnen toelaten, want het gebeurt allemaal met een reden.

Daarnaast, leef mindful. Wees bewust van wat je doet, wat je wilt en wat je voelt. Het leven is geen race naar de finishlijn en ook je zwangerschap niet. Dus zorg ervoor dat je niet alles op de automatische piloot doet terwijl je al bezig bent met het volgende item op je to do-lijst.

Tot slot aan alle zwangeren out there: GENIET, want het is echt de meest bijzondere tijd van je leven. Zo dichtbij, zo bijzonder en bijna bovennatuurlijk dat er iets in je groeit wat je leven geeft. Probeer dat af en toe te beseffen als je een aai of schopje van binnenuit krijgt.