Blog: Ik klink als mijn moeder…

24 was ik, toen ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ontzettend gepland, gewenst en welkom. Ik had met mijn 24 (en een half, om precies te zijn) jaar best een idee van wie ik was als persoon. Als vriendin, als geliefde, als dochter. Van welke muziek mijn nekharen overeind gaan staan, welke drankjes ik niet door elkaar moet mixen en welke kledingstukken me absoluut niet staan. Maar hoe ik zou zijn als moeder, daarvan had ik geen flauw idee. Daar kon ik me niets bij voorstellen.

Natuurlijk, je hebt wel een voorbeeld. Dat kan je eigen moeder zijn, of de moeders van vriendinnetjes van vroeger. Misschien een tante, een oma, of ander familielid. Of zelfs moeders uit series of films. Zij vormen je referentie voor ‘hoe een moeder zich gedraagt.’ Mijn moeder was (is) een hele lieve en zorgzame moeder, die uren boekjes voorlas, verkleedkleren voor ons maakte en de beste knuffels geeft. Die avond na avond huiswerk met me maakte, bij het tankstation een chocoladereep voor me ging halen als ik moest leren voor een proefwerk en aan wie ik op mijn vijftiende gewoon kon vertellen dat ik graag aan de pil wilde. Als ik iets van mijn opvoeding mee kan geven in mijn eigen moederschap, dan hoop ik dat ik Olivia en Jacob ook dat gevoel van onvoorwaardelijke, no matter what liefde kan geven, waardoor ze zich vrij voelen om fouten te maken, vragen te stellen en mij in vertrouwen te nemen.

Los van al die liefde en gezelligheid herinner ik me natuurlijk ook momenten waarop ik mijn moeder zoooo stom vond. Bijvoorbeeld omdat ze boos werd toen ze me (als 15-jarige) betrapte met een fles perzik likeur aan mijn mond voordat we naar de kinderdisco gingen. Of toen mijn acht jaar oudere ‘vriend’ niet bij mij op de kamer mocht slapen tijdens een weekend in Zeeland. Toen ze met huisarrest dreigde omdat ik niet op de afgesproken klok van 12 uur, maar pas om 4 uur ’s nachts (lallend) het huis in kwam wandelen na een avondje uitgaan. Toen ze mijn computer van de kamer dreigde te halen, omdat ik tot ’s avonds laat met mijn vriendje op MSN zat. Toen ze vond dat ik die kneiterdure felgroene trui met een paarse D van Diesel (in mijn optiek een tijdloos item) niet mocht hebben. En toen we de cd van K-otic niet nog een keer mochten horen in de auto op weg naar vakantie.

Destijds voelde ik me hopeloos onbegrepen (‘MAMMMM!’), maar inmiddels ben ik een paar jaar verder op weg naar volwassenheid en ik begin het wel te snappen. Zelf moeder worden helpt daar ook bij en doet je beseffen waarom je moeder (of tante, oma, moeder van vriendin) bepaalde dingen op haar manier deed. Wat je vroeger streng vond of ronduit gezeur, zijn dat nu emoties die ik volledig begrijp. Ik moet er niet aan denken dat Olivia gaan ‘indrinken’, een oudere vriend heeft of dat ze ’s nachts alleen naar huis fietst als ze uit is geweest met vrienden. Maar toch, het zijn onvermijdelijke zaken en ik zal er tegen die tijd mee moeten dealen. En ik ga ongetwijfeld nog eens mijn moeder om advies vragen.

Afgelopen weekend waren we onze wijk nog niet uitgereden en Olivia had vanaf de achterbank al vijf keer geroepen dat ze ‘boom boom’ wilde horen (jep, daarmee bedoelt ze die grandioze 90’s hit Boom Boom Boom van de Vengaboys). Terwijl onze dochter haar verzoek voor de zesde keer door de auto riep, draaide ik me om en zei: “We gaan even lekker naar helemaal niets luisteren!”. Ik had de woorden nog niet uitgesproken of ik keek al verschrikt naar Dirk. “Help, ik ben net mijn moeder!”