Momtalk: Lieke

Toen Lieke Stultiens-Biemans en haar man tien jaar samen waren, raakte ze in verwachting. In november 2022 werden ze ouders van zoon Sep. We spreken Lieke over haar bevalling die niet verliep zoals ze hoopte, over de transformatie van vrouw naar moeder en over de lessen die het moederschap haar heeft geleerd.

Hoe reageerde je toen je de positieve zwangerschapstest in je handen had?

‘Toen ik de positieve test in mijn handen had, ging er zoveel door me heen. Ik kon het bijna niet geloven… Moeder worden is altijd mijn allergrootste droom geweest. Ik was blij, maar ook bang en onzeker tegelijkertijd. Er komt zoveel op je af. Ook heel veel waar je nog niets vanaf weet. Denk aan de bevalling en kraamperiode, maar ook gewoon het feit dat je moeder wordt.’

Gedurende je zwangerschap ben je bang voor de bevalling. Hoe heb je je voorbereid?

‘Op de een of andere manier ben ik inderdaad altijd bang geweest voor een bevalling. Maar hoe meer ik erover ging lezen, hoe meer ik me besefte dat iedere vrouw dit kan. Dat ons lichaam ervoor is gemaakt om een kindje op de wereld te zetten. Dat gaf me wel veel vertrouwen, maar dat nam niet weg dat ik het alsnog heel spannend vond. Ik vind het lastig om de controle uit handen te geven en met een bevalling weet je nou eenmaal niet wat je te wachten staat.’

‘Verder heb ik van tevoren wel heel goed nagedacht over hoe ik mijn bevalling het liefste zou willen hebben. Denk aan kaarsjes aan, in bad en ga zo maar door. Maar helaas is niks daarvan uitgekomen en weet ik: een bevalling kan ook helemaal anders lopen dan je van tevoren had gehoopt.’

De laatste weken van je zwangerschap gebeurt er nog een hele hoop op medisch gebied. Wil je daar wat over vertellen?

‘Ja, zeker. We wisten al lange tijd dat Sep in een stuit lag, dus daar hadden we sowieso regelmatig controles voor. Ook had ik zwangerschapscholestase. Mijn galwaarden waren te hoog en dat kon zowel gevaarlijk zijn voor mezelf als voor de baby. Dat was wel heel spannend, zeker ook nog omdat ik onzeker was hoe ik van Sep zou bevallen. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik een keizersnede zou krijgen. Dat was best een klap die ik moest verwerken. Ik ben namelijk heel bang voor operaties, dus dit was voor mij een worstcasescenario.’

‘Uiteindelijk ben ik met een spoedkeizersnede van Sep bevallen. Ik bleek namelijk ook het HELPP-syndroom te hebben en in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik binnen twee dagen moest bevallen. Maar toen bleek dat Sep’s hartslag naar beneden ging, kreeg ik alsnog een spoedkeizersnede. Sep kwam gelukkig gezond ter wereld.’

In een korte tijd worden er dus allemaal beslissingen gemaakt die én ingaan tegen je gevoel én waar je ook niet alle controle over hebt. Hoe ben je daarmee omgegaan?

‘Dat was heel lastig. Ik ben ontzettend dankbaar dat Sep gezond is, maar ik heb het er achteraf wel moeilijk mee gehad hoe het die laatste weken van de zwangerschap zijn gegaan. Vooral dat controleverlies vond ik heel erg lastig. Na de geboorte van Sep was ik lange tijd niet meer de oude. Daarom besloot ik ook om EMDR-therapie te volgen. Zodat ik het een plekje kon geven. Dat is gelukt. Nu kan ik wel met een positief gevoel terugkijken op m’n bevalling.’ 

En dan ben je moeder… Hoe heb je je kraamtijd ervaren?

‘Ik was heel blij dat ik gelijk een heel sterk moedergevoel had richting Sep. Ik was dolverliefd op hem en wilde hem het liefste de hele tijd bij me houden. Tegelijkertijd was ik natuurlijk ook nog volop aan het herstellen van de bevalling: zowel mentaal en lichamelijk. Nu terugkijkend op die periode, voelen die eerste weken met Sep een beetje als een waas. Wel zijn we tijdens de kraamperiode echt bewust in onze bubbel gebleven. We hebben ervoor gekozen om de eerste week alleen onze ouders, broer en zus op bezoek te laten komen en de rest van het bezoek kwam later. Hierdoor hadden we veel tijd met z’n drietjes en konden we hier van genieten samen.’

‘De eerste drie maanden van het moederschap heb ik dan ook als best pittig ervaren. Het is toch een hele transitie die je doormaakt: van vrouw naar moeder. Dat ging gepaard met veel vragen en onzekerheden. Ik denk dat ik na drie maanden weer het gevoel had dat ik er was. Nog steeds merk ik dat ik anders ben dan voordat ik moeder werd. Ik ben sneller overprikkeld, bijvoorbeeld. Dit is iets wat ik heb overgehouden aan het HELPP-syndroom.’

Wat heeft het moederschap je geleerd?

‘Om minder streng voor mezelf te zijn. Zeker in het begin van het moederschap deed ik dat nog heel erg. Dan vond ik dat ik alles maar zelf moest doen en noem maar op. Nu weet ik: ik kan beter wat zachter voor mezelf zijn zodat ik niet continu over m’n eigen grenzen heen ga. Dat resulteert nu ook in het feit dat ik ook af en toe wat tijd voor mezelf pak bijvoorbeeld.’

‘Daarnaast heb ik geleerd om te genieten van de kleine momenten. Het is zo heerlijk om te zien hoe Sep naar de wereld kijkt. Hij kan minutenlang naar een miertje staren. Dat doet me dan zo beseffen hoe belangrijk het is om in het hier en nu te leven.’

Ben je de moeder die je verwacht had te zijn?

‘Ja, dat denk ik wel. Ik vind het heel belangrijk dat Sep zich veilig voelt en ik denk dat ik daar heel goed voor kan zorgen. Aan de andere kant zijn er ook dingen die ik niet zo had verwacht van mezelf. Zo heb ik veel meer geduld dan ik dacht en merk ik dat ik het soms lastig vind om consequent te zijn. Als hij me dan met zijn lieve oogjes aankijkt, kan ik haast geen ‘nee’ zeggen. Dat heeft ook wel te maken met de intense liefde die ik voor hem voel.’

Als laatste vraag… Welk advies zou je (aanstaande) moeders willen meegeven?

‘Ik denk dat dat heel goed aansluit bij wat het moederschap mij heeft geleerd en dat is: geniet van die kleine momentjes. Ik weet hoe intens het af en toe kan zijn, en hoe vermoeid je daardoor bent, maar het is zo belangrijk om ook stil te staan bij de mooie dingen. Dat betekent niet dat mij dat altijd lukt hoor, maar nu terugkijkend op het afgelopen jaar denk ik wel: wat is het toch fijn dat ik ook heb kunnen genieten van die simpele dingen.’