Momtalk: Lois

Lois Kruidenier (’90) is de moeder van Belle (’17) en Frida (’19). Ze schreef het boek Nieuw Leven en woont samen met haar twee dochters en man Hilbert in Schiedam.

Wat betekent het moederschap voor jou?

In mijn ogen betekent het moederschap het geven van liefde. Een huisje bouwen, zorg en veiligheid bieden zodat mijn dochters kunnen opgroeien tot sterke vrouwen.

Hoe heeft moeder worden jou veranderd?

Moeder worden heeft mij geaard. Ik was vroeger vaak ontevreden met waar ik was in mijn leven. Ik was altijd op zoek naar meer, naar andere dingen, nieuwe mensen, nieuwe carrièremogelijkheden. Daarin keek ik ook voortdurend naar anderen en was ik mezelf aan het vergelijken. Ik had een ontzettend leuk, maar ook een druk en veelbewogen leven. Toen ik moeder werd viel die zoektocht naar altijd maar meer weg. Ik sta steviger in mijn schoenen, ben tevreden met wie ik ben. Dat gevoel, dat is iets waar ik eigenlijk altijd naar op zoek ben geweest.

Hoe ervaar jij de combinatie van werk en moederschap?

In het eerste jaar met Belle werkte ik als theatermaker en in de horeca. De combinatie van bekkenklachten en veel staan, tillen en bukken in de horeca was niet fijn. Ik besloot daarmee te stoppen en me volledig op het moederschap te focussen.

Ik besef nu pas hoe oneerlijk het is dat we binnen werk of sport ambitieus beschouwd kunnen worden, maar binnen het moederschap niet. Moeder zijn, het opvoeden van kinderen, je leven inzetten voor je kids, dat is niet ambitieus volgens onze maatschappij. Dat moet je gewoon doen.

Een vriendin kreeg laatst de vraag ‘wat ze nu echt deed’, naast het moederschap. Daarop antwoordde ze: ‘Hoezo, wat doe ik echt? Ik ben de moeder van drie kindjes en de vrouw van mijn man, ik ga heel trots en gelukkig door het leven. Als dat niet goed genoeg is, dan is dat jouw probleem en niet het mijne.’

In de tijd dat je als vrouw vooral moeder moest zijn, werd je met de nek aangekeken als jouw kind wel naar de opvang ging. Zodat jij kon werken! We hebben dat doorbroken, maar we lijken weer een ander uiterste bereikt te hebben. Als vrouw moet je vooral niet alleen maar moeder zijn, maar ook carrière maken, fit zijn, vriendinnen hebben. Ik wil je vooral zeggen: je bent als vrouw genoeg.

Wat voor moeder ben jij?

Toen alleen Belle er nog was, hield ik me erg bezig met schema’s, schermtijden, vaste slaapjes en goede voeding. Ik merk dat ik nu losser ben. Misschien omdat ik zekerder ben geworden als moeder, misschien omdat ik nog vermoeider ben en daardoor af en toe een oogje dichtknijp. Soms zie ik mezelf zitten, aan een chaotische keukentafel, achter mijn laptop omdat ik nog snel iets af probeer te maken. In de ene kamer hoor ik een kindje roepen dat uit bed gehaald wil worden, een ander kind is de woonkamer op z’n kop aan het zetten. Ik kan dan wel om mezelf lachen. Vroeger had ik er nooit zo bij gezeten, maar nu weet ik dat het allemaal niet zo’n kwaad kan en ik ook op zo’n moment gewoon een goede moeder ben.

Ik hoop dat ik meer en meer de moeder wordt die schuldgevoel durft los te laten, die gewoon kan zeggen: het is oké, je doet het goed.

Hoe zit het met jouw tijd voor jezelf?

Dat doe ik te weinig. Ik geef nog steeds volledig borstvoeding en Frida slaapt bij ons op de slaapkamer. De enorme afhankelijkheid van mij heb ik de afgelopen maanden echt wel eens pittig gevonden. Steeds hield ik me eraan vast dat het vanzelf weer  anders zou worden.

Inmiddels is Frida negen maanden en begint die ruimte voor mezelf eindelijk te komen. Er zit meer tijd tussen de voedingen, waardoor ik af en toe weer een paar uur ’s avonds weg kan. Van zo’n avond met vriendinnen, uren kletsen en een gin-tonic te veel drinken, daar laad ik van op. Er was een tijd dat ik mijn sociale leven er helemaal bij in liet schieten en daar werd ik ongelukkig van, dus ik probeer erop te letten om die afspraken weer in te plannen.

Voordat ik kinderen kreeg, was ik letterlijk elke dag op pad. Iedere dag sprak ik met vrienden af, gingen we lunchen of uit eten en bleven we plakken in de kroeg. Nu ben ik meestal de hele week alleen thuis en doe ik niets anders dan voor mijn kinderen zorgen. Op de meest gekke momenten kan ik soms overvallen worden door een gevoel van eenzaamheid. Dat er weer een dag voorbij is gegaan waarop ik eigenlijk niemand heb gesproken, behalve de cassière bij de Albert Heijn. Soms vraag ik me af: ben ik de enige die eenzaam is? Of zijn mijn vriendinnen die moeder zijn geworden ook soms eenzaam? Staan we er allemaal weleens bij stil dat de dingen waarvan we vroeger zeiden het nooit te gaan doen – de hele dag bezig met het huishouden en voor de kinderen zorgen – nu onze realiteit zijn?

Ik vraag me ook weleens af of die eenzaamheid onder moeders meer van deze tijd is. Vroeger was dat volgens mij anders, bleef je meer in de buurt van familie en vrienden wonen en was er veel meer contact op straat of met je buren. Wij kunnen dan wel skypen met een tante in Canada, maar we zijn uiteindelijk toch een stuk eenzamer tegenwoordig.

Wat wil jij je dochters over liefde voor jezelf bijbrengen?

Ik heb het grote geluk dat ik nooit onzeker ben geweest over mijn lichaam. Ook niet toen ik molliger was, ook niet toen ik dunner was. Ik realiseer me ook dat ik makkelijk andere vrouwen kan oproepen tevreden te zijn met zichzelf, omdat ik dat van nature ben. Natuurlijk heb ik ook dagen waarop niets past, waarop mijn haar stom blijft zitten. Maar uiteindelijk ben ik dit lichaam ontzettend dankbaar dat het in dienst heeft gestaan van zoiets moois, van het maken, baren en voeden van twee mensjes. Ik kan niet anders dan met liefde naar mijn lichaam kijken.

Wat is het mooiste aan moeder zijn?

Het mooiste, en tegelijkertijd het moeilijkste, aan het moeder-zijn is dat je voor altijd je hart buiten je lijf draagt. Je kunt nooit meer alleen aan jezelf denken. Dat is heel mooi, want het heeft ervoor gezorgd dat je een pure, onvoorwaardelijke vorm van liefde kunt ervaren. Ik heb een leven gehad vol liefde, ik heb mijn man ontmoet, maar pas toen ik zelf een kindje kreeg
leerde ik wat puur liefhebben is.

Die vorm van liefde is ook zwaar. Het drukt op je. Zelfs als ik niet met mijn kinderen ben voel ik dat gewicht. Ik wil dat ze gelukkig zijn, ik wil niets in mijn leven doen wat hen schaadt. Ik herinner me die eerste weken als nieuwe moeder, waarin ik dacht: hoe ga ik ooit aan deze intense gevoelens wennen. Moederliefde doet pijn. Het is continu leren loslaten terwijl je niet wilt loslaten, opgroeien terwijl je niet wilt zien dat ze groeien.

Dit interview verscheen eerder in de eerste editie van How About Mom: het eerlijke moeder-boek.