Tijd is een raar concept als je moeder bent

Er zijn zoveel momenten als moeder waarop je de tijd even wilt bevriezen. Jouw newborn die als een hoopje op je borst ligt te slapen. De eerste keer dat je kindje naar je lacht. De uren die je zonder enige andere afleiding naar je baby kunt kijken, uit verwondering, vol liefde, omdat je nog nooit ziet moois en bijzonders hebt gezien. De eerste vakantie, de eerste kerst. 

Met pijn in ons hart bergen we pakjes maat 50 op. Kopen we een grotere maat luiers. Brengen we ons kindje voor het eerst naar de opvang. Tegenover de dingen waar we afscheid van nemen, staan allerlei nieuwe eerste keren. Eerste stapjes die we voor onze ogen zien gebeuren. Waar we eerst vooral bij juichen en dan met een bittersweet gevoel beseffen: er is weer een nieuw fase aangebroken. 

Dat maakt het ouderschap zo raar. Je hoort het tijdens je zwangerschap ‘geniet ervan, de tijd gaat zo snel’. Ja ja, denk je, dat zal wel meevallen. En als je er middenin zit dan lijkt de tijd helemaal niet zo snel te gaan. Zeker met een pasgeboren lijken de dagen allemaal een herhaling van elkaar. En als je er maandenlang iedere nacht uit moet omdat je tweejarige ineens besluit niet meer door te slapen, kun je alleen maar wensen snel weer uit deze fase te zijn.

Maar dan ineens is het zo ver. Staat op een ochtend je kindje zelf naast jullie bed, omdat hij ineens de trap op durft te komen en jullie niet meer uit bed hoeft te roepen. Wil jou baby niet meer in de kinderwagen liggen, maar alleen nog maar zitten. Zijn luiers verleden tijd, of alleen nog maar voor de nacht. Stapt ze op haar eigen fiets en mag het kinderzitje van jouw fiets. Je denkt: wow, wat een stap, wat bijzonder. Maar je hart breekt ook. Omdat je beseft dat jouw kindje jou weer een heel klein beetje minder nodig heeft en weer een heel klein beetje groter is geworden. 

Iedere periode kent uitdagingen, maar iedere periode kent ook hoogtepunten. En helaas gaan ook die weer voorbij. Want eerst woordjes worden zinnen, eerste stapjes een wandeling en eerste hapjes een maaltijd. Een loopfiets wordt een echte fiets, de luier wordt een onderbroekje en het flesje gewoon een bekertje melk.

Dus als je vannacht weer uit je bed wordt geroepen, rondjes wandelt om je baby maar in slaap te laten vallen, voor de zoveelste keer hetzelfde boek moet lezen of de tanden poetst van een tegenstribbelend dreumes, besef dan dat er een tijd komt – misschien sneller dan je denkt – dat je met weemoed terug zult denken aan deze fase. Ook al kun je je daar nog helemaal niets bij voorstellen 🙂