Miranda is eiceldonor voor haar zusje: ‘Het mooiste wat ik ooit voor iemand kon doen’

Miranda is moeder van drie kinderen en eiceldonor voor haar zusje, Melissa. Aan How About Mom vertelt ze over deze keuze en het eiceldonatie traject. ‘Alle onderzoeken, bloed prikken, operaties, gesprekken, hoop, tabletten, tranen, injecties, echo’s, vrees, wachtweken en negatieve testen werden uiteindelijk een positieve test.’

‘Mijn zusje en haar partner waren er al gauw over uit dat ze kinderen wilden. Ik heb PCOS en het heeft even geduurd voor ik zwanger was van de eerste. Dit lukte uiteindelijk via een fertiliteitstraject. Ik heb hierna nog twee kindjes via de natuurlijke weg mogen krijgen. Omdat PCOS erfelijk kan zijn en mijn zusje dit vermoedelijk ook had vanwege een onregelmatige cyclus, was het advies om op tijd te beginnen. Het vermoeden bleek juist en na een jaar proberen en zonder enige noemenswaardige menstruatiecyclus kon ze naar de gynaecoloog.

De onderzoeken begonnen en vlak daarna ook de behandelingen. Bloedprikken, echo’s , pillen en injecties kwamen eraan te pas. Het mocht helaas niet baten. De volgende stap was naar een kliniek waar ze IVF en ICSI deden. De behandelingen begonnen weer. Ze kreeg regelmatig overstimulatie als reactie op de hormooninjecties en uiteindelijk werden vele pogingen hierdoor afgeblazen. Bij de drie pogingen die wel doorgingen, was de opbrengst qua eicellen groot (51 totaal), maar kon er uiteindelijk slechts twee keer een terugplaatsing plaatsvinden met een matig embryo.

Geen onbekende eiceldonor

Tussendoor vond er nog een operatie en DNA-onderzoek van het zaad plaats om dingen uit te sluiten. Helaas allemaal zonder resultaat. Tijdens dit traject werd er vaak gesproken over eventuele eiceldonatie. Het begon als grapje van mijn kant: ‘Joh, als je eicellen wilt hebben mag je ze hebben’. Maar uiteindelijk had ze me echt nodig. Het DNA van mijn zwager zijn zaad was prima en het vermoeden was dat de eicellen niet goed waren. Ik heb zelf een voltooide kinderwens en ik weet hoe het is om in dit traject te moeten doorstaan. Een onbekende eiceldonor wilde mijn zusje niet, dus dit was de perfecte oplossing.

Dus we begonnen aan de volgende fase. Een intakegesprek was snel gepland en vol goede hoop gingen we daar naartoe. Het was een prettig gesprek met veel informatie. Ik mocht meteen al bloedprikken om mijn eicelvoorraad te bekijken en er werd een echo gemaakt. Er volgde een bel afspraak met uitslagen en dat was meteen het sein dat we de rest in gingen plannen. Daarna volgde een gesprek met een maatschappelijk werker met mij en mijn partner en voor mijn zusje en haar partner hetzelfde. Het hele team in de kliniek bespreekt dan of ze akkoord gaan met dit plan. Gelukkig kregen we snel groen licht.

We kregen een nieuwe afspraak om het plan door te spreken en meteen een indicatie voor de start datum. Bij mijn volgende menstruatie zouden we beginnen. Dit was, zoals gepland, met kerst. Op cyclusdag twee mocht ik beginnen met prikken. Deze prik heeft mijn zusje bij me gezet, dit hebben we ook vastgelegd.

26 eicellen, 19 bevrucht

We zijn erg open over ons traject, naar mijn kinderen, onze omgeving en ook later naar mijn zusje haar eventuele kind. Dus we leggen alles vast. Na een week kwam er een echo om te kijken naar de follikel groei. Deze was vrij heftig: ik had er veel te veel. Dus de dosering hormonen ging omlaag. Mijn zusje was in de stress, bang voor overstimulatie. Maar met een donatie kunnen ze gelukkig iets verder gaan dan wanneer er een terugplaatsing bij dezelfde persoon moet gebeuren. De twee echo’s die volgden zagen er een stuk beter uit. Ik had nog steeds veel follikels, maar we kregen wel groen licht voor de punctie. Die vond plaats bijna twee weken na de start van de stimulatie. De punctie viel me erg mee, ik werd goed verdoofd en was vooral verbaad dat het aanprikken zo duidelijk te zien was op het scherm. Er werden uiteindelijk 26 eicellen gevonden. De napijn was minder grappig. Daar had ik vooral op de dag van de punctie last van, maar daarna nam de pijn elke dag wat af.

Uiteindelijk zijn er 19 eicellen bevrucht. Aan het einde van de rit (na een paar dagen in het lab) waren er 8 embryo’s over. Er is toen een verse embryo teruggeplaatst bij mijn zusje, op mijn zoontje zijn verjaardag, en de rest is ingevroren. Dit gaf ons zo veel hoop! Zoveel kans had ze nog nooit gehad. Het was ook meteen de bevestiging dat het inderdaad aan haar eicellen lag. Het spannende wachten begon. Na tien dagen kon ze testen.

Ineens werd de test positief

Helaas kreeg ik na een paar dagen alsnog last van complicaties. Mijn bloed werd te dik en ik ben doodziek geweest. Ik kreeg weer injecties, dit keer geen hormonen, maar trombose injecties. Na een week knapte ik op. Ondertussen was mijn zusje al volop aan het testen. Een paar dagen te vroeg, maar ach, die zenuwen kunnen ook nooit gezond zijn. Ineens werd de test positief! Op de verjaardag van mijn dochtertje!

Een snelle rekensom kwam uit op uitgerekend eind september, het had zo moeten zijn. Ik was van mijn oudste ook rond die tijd uitgerekend. Alle onderzoeken, bloed prikken, operaties, gesprekken, hoop, tabletten, tranen, injecties, echo’s, vrees, wachtweken en negatieve testen werden uiteindelijk een positieve test. Na 7 jaar strijden worden mijn zusje en zwager eindelijk mama en papa! Eiceldonor zijn voor mijn zusje is het mooiste wat ik ooit voor iemand heb kunnen doen en betekenen en ik heb het met alle liefde gedaan.’

Meer lezen? Efka (29) is onvruchtbaar door een vervroegde overgang en raakte zwanger via eiceldonatie