© 2024 // How About Mom
Al haar hele leven heeft Femkje (’77) de droom om moeder te worden en dus kwam het nieuws dat ze vervroegd in de overgang is als donderslag bij heldere hemel. Wat volgt is een periode van veel tegenslagen die uiteindelijk eindigt met alles waar Femkje ooit van droomde: zoon Jeppe (inmiddels 14 maanden).
Als Femkje vier jaar geleden samen met haar toenmalige vriend besluit voor kinderen te willen gaan, blijft een zwangerschap uit. ‘Ergens heb ik altijd al gedacht dat er iets niet goed was’, vertelt ze. ‘Zo was mijn cyclus onregelmatig en was ik al vaker naar de huisarts geweest om mijn eicellen te laten checken. Toch bleek iedere keer alles goed, totdat ik besloot naar het ziekenhuis te gaan voor verder onderzoek. Ik was immers nog steeds niet zwanger.’
Als Femkje naar het ziekenhuis gaat en op gesprek moet komen, zijn er talloze redenen die ze kan bedenken waardoor ze niet zwanger wordt. ‘Maar vervroegd in de overgang zijn? Daar had ik nooit over nagedacht’, aldus Femkje. ‘Toen de gynaecoloog dat nieuws met mij deelde, voelde het ook alsof de grond onder m’n voeten vandaan zakte. Ik kon alleen maar huilen.’
Hoewel Femkje compleet uit het veld geslagen is, gaat bij haar ook gelijk een knop in. ‘Tussen mijn tranen door vroeg ik aan de arts of er andere opties zijn om toch zwanger te raken‘, vertelt ze. ‘Want dat ik niet meer zwanger zou kunnen worden met mijn eicellen was namelijk duidelijk. Toch heb ik nooit gedacht: ‘Dit is wat het is en ik moet accepteren dat ik geen moeder zou worden. Ik ging juist in de actiestand en zette alles op alles om toch mijn grootste droom uit te laten komen.’
Uiteindelijk vertellen de artsen Femkje dat eiceldonatie een mogelijkheid is om toch in verwachting te raken. ‘Ik ben toen gelijk van alles gaan opzoeken en besefte al gauw: dit ga ik doen, maar wel alleen. ‘En dat terwijl ik altijd heb gezegd dat ik nooit in m’n eentje voor kinderen zou gaan. Maar voor mijn gevoel was het niet meer vijf voor twaalf maar vijf over twaalf waardoor dat oergevoel om moeder te worden nog zóveel sterker werd. Want waarom zou ik nog langer wachten?’
De beslissing om in haar eentje voor eiceldonatie te gaan, voelt voor Femkje heel krachtig. ‘Ik voelde echt een soort innerlijke kracht en twijfelde dan ook niet of dit wel de juiste beslissing was’, vertelt ze. ‘Maar dat betekent niet dat het niet eenzaam was en ik bepaalde dingen moest accepteren. Zoals dat ik het alleen moest doen en dat ik genetisch gezien nooit een kindje van mezelf zou krijgen. Mijn eicellen konden immers niet meer rijpen waardoor ik op zoek moest naar én een eicel én een zaadcel.’
Hoewel Femkje dus heel wat tegenslagen te verwerken heeft, geeft ze aan dat ze daar destijds niet veel bij stil heeft gestaan. ‘En daar heb ik achteraf nog wel een klap van gehad’, aldus Femkje. ‘Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik vervroegd in de overgang was, ben ik op een trein gestapt waarop ik vooral vooruit heb gekeken en niet opzij. Pas toen ik in verwachting was begon ik weer om me heen te kijken en voelde ik dat ik sommige dingen nog niet had verwerkt.’
Aangezien er in Nederland lange wachtlijsten bestaan voor eiceldonatie, wijkt Femkje na veel onderzoek uit naar een fertiliteitskliniek in Spanje. ‘Niet alleen omdat de gesprekken met de artsen daar goed voelde, maar ook omdat ze daar met een bepaalde techniek werken waarbij uiterlijk kenmerken van mij en de donor met elkaar werden vergeleken, vertelt ze. ‘Ik vond het belangrijk dat mijn kindje op mij zou lijken, juist omdat ik geen eigen eiceldonor en zaadceldonor had en het moest doen met een anonieme.’
Uiteindelijk wordt de juiste match gevonden en start het fertiliteitstraject voor een kindje. ‘Dat is natuurlijk een heel spannend traject’, vertelt Femkje. ‘En tijdens die hele periode heb ik behoorlijk wat klappen gehad. Bij de eerste match bleef een zwangerschap uit waardoor er weer opnieuw gezocht moest worden naar een nieuwe match. Ondertussen zaten zowel Spanje als Nederland in lockdown en was het niet mogelijk om de kliniek te bezoeken.’
Ondanks al die tegenslagen en het jarenlang proberen, verliest Femkje nooit de hoop en dat blijkt uiteindelijk ook terecht. ‘Die wens was zó sterk dat ik ‘m niet kon laten gaan’, vertelt ze. ‘Maar toen ik gebeld werd met het nieuws dat ik zwanger was – ik had namelijk een bloedtest laten doen – kon ik het amper geloven. Ik dacht: ‘Is dit echt? Dit kan niet waar zijn.’ Toen ik me niet lang daarna ook moe en misselijk ging voelen, kwam langzaam het besef: ik word moeder.’
Omdat er meer risico’s verbonden zijn aan eiceldonatie is Femkje onder begeleiding van het ziekenhuis waardoor ze ook relatief veel echo’s krijgt, vertelt ze. ‘En daar was ik heel blij mee, want ik ben gedurende mijn zwangerschap wel angstig en onzeker geweest. Of het wel goed zou gaan en alles oké was met het baby’tje in m’n buik. Maar elke keer waren de echo’s goed en kon ik steeds meer genieten. Ik was zó trots dat ik eindelijk zwanger was. Dat het na al die jaren toch gelukt was.’
Inmiddels is het alweer 14 maanden geleden dat Femkje beviel van zoon Jeppe. ‘Hij is echt alles waar ik ooit van droomde’, vertelt ze. ‘Dan zit ik naar hem te kijken en denk ik: jij bent gewoon echt mijn kind en ik ben echt jouw moeder. Tuurlijk er is geen genetische band, maar dat gevoel verdwijnt steeds meer. Eerst vond ik dat wel lastig. Dan had ik gevoel dat ik niet het recht had om mijzelf zijn moeder te noemen. Maar inmiddels ervaar ik dat niet meer. Hij is echt van mij, hij heeft immers acht maanden in mijn buik gezeten.’
De toekomst met Jeppe ziet Femkje dan ook als een groot feestje met wederzijds begrip, respect en liefde. ‘We hebben het zó fijn en leuk samen’, vertelt ze. ‘En dat begrip voor elkaar is in ons geval denk ik ook heel belangrijk. Omdat ik mijn genen niet aan hem heb kunnen geven en hij anderzijds niet mijn genen draagt. Ik vind het belangrijk daar open over te zijn zodat hij weet waar hij vandaan komt.’
Meer lezen?
Vervroegd in de overgang: wat houdt dat in?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom