© 2024 // How About Mom
Efka Goovaerts (‘93) wil zelf haar eicellen doneren om een andere vrouw te helpen, als ze er in de fertiliteitskliniek achter komt zélf beperkt eicellen te hebben. Ze blijkt vervroegd in de overgang te zijn geraakt en daardoor zelfs onvruchtbaar te zijn. Haar enige optie is zwanger worden via eiceldonatie. Efka vertelt aan How About Mom haar verhaal.
‘Tot ik een jaar of twintig was, wist ik zeker dat ik zelf geen kinderen wilde. Ik ben een dochter van gescheiden ouders en ben wel dertien keer verhuisd. Zo’n jeugd wilde ik mijn eigen kind niet aandoen. Natuurlijk hielp het niet mee dat ik nooit in goede relaties zat. Pas toen ik op een breekpunt zat en in gesprek ging met een lifecoach kwam er een omkeer. Ze liet me inzien dat ik iemand verdien die mij oprecht graag ziet, die echt voor een leven met mij wilt gaan. Niet veel later kwam ik mijn huidige partner tegen. Voor het eerst zag ik het plaatje van een eigen gezin wel voor me. Helaas gooide mijn lijf roet in het eten…
Toen mijn vorige relatie stukliep, besloot ik iets te doen wat ik eerder had willen doen maar van hem niet mocht: mijn eicellen doneren. Het leek mij hetzelfde bloed doneren. Ik had niet het idee dat ik daarmee straks allemaal ‘mijn’ kinderen rond zou laten lopen, ik gaf alleen een andere vrouw de kans op het moederschap. Ik was op dat moment helemaal niet bezig met een nieuwe relatie, laat staan met het moederschap voor mezelf. Terwijl ik bezig was met het traject om mijn eicellen te doneren, leerde ik mijn huidige partner, Alexander, kennen. Toch weerhield dat me er niet van om dit door te zetten.
In de fertiliteitskliniek werd onder andere mijn eigen ovariële reserve, de hoeveelheid eitjes die je hebt, gecontroleerd. Nadien werd ik door de arts uitgenodigd voor een gesprek. Uit de echo was gebleven dat ik een lage eicelreserve had. Het leek erop dat ik vervroegd in de overgang was gekomen. Dat was een grote schok, want ik wist van niets.
In plaats van dat ik een andere vrouw de mogelijkheid op een zwangerschap kon bieden, kreeg ik te horen dat mijn kans om zelf mama te worden heel klein zou zijn. Het was ingrijpend nieuws om in onze prille relatie te verwerken, maar Alexander was stellig: als ik nu in verwachting zou raken, dan moest het zo zijn. Ik vond dat zo mooi om te horen en voelde me door hem gesteund. Maar van die zwangerschap kwam het niet.
Sterker nog: ik begon steeds meer lichamelijke kwalen te krijgen. Ik was ondertussen afgestudeerd en had een goede baan gevonden, maar lichamelijk ging het slecht. Ik had last van stemmingswisselingen, hormonale acné, zweetaanvallen en meer zaken die ik niet kon verklaren. Bij een bezoek aan de huisarts werd er bloed afgenomen. Ik vertelde dat ik in 2019 had gehoord in de fertiliteitskliniek dat ik mogelijk vervroegd in de overgang was. ‘Wanneer heb je voor het laatst gemenstrueerd?’ vroeg de huisarts. Ik gaf aan dat dit al meer dan zes maanden geleden was. Hij schrok ervan en besloot verder onderzoek te doen.
Ik bleek niet een beetje, maar heel ernstig in de overgang te zijn. Ik bleek ook osteoporose te hebben, een kwaal die hoort bij de overgang en zorgt dat je botten brozer worden, en moest opletten voor hartklachten. Op je 28ste… De fertiliteitskliniek had me niet goed geïnformeerd. Mijn kans op een zwangerschap was niet klein, ik ben gewoon 100% onvruchtbaar. Het had niets aan de situatie veranderd destijds, maar ik voelde me wel ontzettend bedrogen.
Plotsklaps stond onze wereld stil. Wat nu? Ik vond het ongelofelijk pijnlijk en oneerlijk. Ik kon moeilijk accepteren dat juist mij dit overkwam, terwijl ik zelf juist iets voor een andere vrouw wilde betekenen. Om ons heen kregen vrienden kinderen, hun eerste of soms al tweede. Iedereen leek maar zwanger te raken. Terwijl de wereld door raasde, leken wij op pauze te staan.
Al snel kregen we horen dat in ons geval de enige optie op een zwangerschap eiceldonatie was. Dat vond ik de eerste keer ook lastig te aanvaarden. Een kindje dat niet mijn DNA zou hebben… Ik weet nog dat ik met zoveel vragen zat. Het nieuws heb ik een paar weken hard moeten bezinnen en ondertussen was ik doodongelukkig. Ik zei zelfs tegen Alexander dat hij me wel mocht verlaten, dat ik dat zou begrijpen. Hoewel die periode heel droevig was, ben ik blij dat ik mezelf de tijd heb gegund om te rouwen. Ik moest het idee van zelf natuurlijk zwanger worden los zien te laten en dat had tijd nodig.
Na drie weken ging de knop om. Alexander stond er al eerder voor open, maar wilde wachten tot ik er zelf echt klaar voor zou zijn. Op een gegeven moment voelde ik: het is dit of niks, we hebben niets te verliezen. Onze eerste afspraak vond in het ziekenhuis van Brussel plaats. De afspraak bestond uit een gesprek, over wie we waren en waarom we dit wilden, en uit bloedafname, een echo en een kijkoperatie om zeker te weten dat ik geen endometriose of cysten had. Cru genoeg kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder ‘perfect’ is, ik heb alleen geen eicellen. Dat is het enige wat ontbreekt. Ook mijn vriend’s zaad bleek helemaal in orde zijn. Dat was een opluchting: onze lichamen waren verder gezond.
Het volgende onderdeel van het proces was een verplicht bezoek aan een psycholoog. Zij moeten bepalen of je 100% klaar bent voor eiceldonatie. Gelukkig kregen wij snel groen licht. Daarna ging een zogeheten counselor op basis van mijn uiterlijke kenmerken op zoek naar een match. Bruin haar, donkerbruine ogen, smal gebouwd, een blanke huid. Niet iemand die identiek op je lijkt, maar wel qua uiterlijke kenmerken overeen komt. Normaal gesproken is er een wachtlijst van gemiddeld zes maanden, maar wij werden na drie maanden al gebeld. Er was een match. De eicellen werden voor ons gereserveerd. Acht eicellen kostte ons drieduizend euro, waarvan we vijfhonderd euro terug kregen van de zorgverzekeraar.
Nu moesten we van onze zorgverzekeraar nog toestemming krijgen voor de ICSI-behandeling. Bij ICSI wordt één eicel door één zaadcel direct bevrucht. Deze worden vervolgens nog een dag of vijf buiten de baarmoeder gehouden om verder te ontwikkelen om de slaagkans na terugplaatsing te vergroten. Bij ons groeide zeven van de acht gedoneerde eicellen uit tot een embryo. Op dag 3 vielen er twee af, op dag vijf waren er nog vier over. Twee eicellen haalde dag zes, waarvan er eentje in de vriezer ging en eentje werd teruggeplaatst. Ondertussen slikte ik al weken tien pillen op een dag om mijn lichaam klaar te stomen voor een zwangerschap. Normaliter maakt je lichaam bij een eisprong hormonen aan, dat was bij mij niet het geval.
Een week na de terugplaatsing deed ik een zwangerschapstest. Er verschenen twee streepjes. Ik weet nog dat ik over mijn hele lichaam trilde. Ik was zó gewend een negatieve test te zien, ik was compleet overdonderd. Mijn vriend wist ook niet wat hij meemaakte en probeerde nog wat terughoudend te zijn met zijn blijdschap, maar we waren allebei heel gelukkig.
Een maand eindigde de zwangerschap in een miskraam. Die ochtend was er nog bloed afgenomen in het ziekenhuis en bleek ik zulke hoge HCG-waarde te hebben, dat er zelf getwijfeld werd of ik niet zwanger was van een meerling. Dat kunnen we helaas nooit meer bewezen, want na mijn miskraam was er niets meer te zien in mijn baarmoeder.
De miskraam heb ik als heel traumatisch ervaren. Ik zat op de bank toen ik ineens iets voelde lopen tussen mijn benen. Ik ging naar het toilet en zag dat ik bloed verloor. Veel bloed verloor. Alsof er een kraantje open stond waar stromend water uitkwam. Ik heb voor mijn gevoel uren op de toilet gezeten, ik kon niet meer rechtstaan. Ik riep mijn vriend en toen hij me zag zitten werd hij lijkbleek. We belden de spoed en ik mocht langskomen, maar ‘als er nu iemand bevalt moet je wel wachten’, werd me verteld.
Naast het bloedverlies had ik ook erge krampen. Alexander legde me plat in de auto, zodat het bloeden niet nog heviger zou worden, en reed me om half 1 ‘s nachts naar het ziekenhuis. Ik heb me daar nog net zelf kunnen aanmelden, toen stortte ik letterlijk in. Zoveel bloed had ik verloren. Ik werd naar de verloskamer gebracht en moest allerlei vragen beantwoorden: hoe lang was ik al zwanger, hoe was de zwangerschap tot stand gekomen.
Vanwege al het bloed was het niet goed mogelijk om me na te kijken. De arts moest eerst alle bloedklonters verwijderen, voordat ze iets konden zien. Mijn baarmoeder bleek inmiddels volledig leeg. Hoe kon het dat ik diezelfde ochtend nog euforisch zwanger en blij was, en ik nog geen 24 uur later op de spoedafdeling lag en met lege handen en een lege baarmoeder naar huis moest?
Bij het zien van de twee rode lijntjes op de zwangerschapstest voelde ik mij direct mama. Het gevoel dat het kindje nu weg was, vond ik vreselijk. Ik voelde me zo gefaald. Ik was niet alleen onvruchtbaar, ik was ook niet in staat om zwanger te blijven.
Het enige voordeel van een volledig schone baarmoeder, was dat we snel door mochten met de tweede terugplaatsing. Weer raakte ik snel in verwachting, maar dit keer was ik minder blij. De zorgeloosheid is eraf. Na vijf weken kreeg ik weer een bloeding. Ik was op dat moment op mijn werk en moest mijn baas, die gelukkig ongelofelijk begripvol is, uitleggen dat ik direct naar het ziekenhuis wilde. Ik kreeg een inwendige echo en ik ging er vanuit dat ik weer een lege baarmoeder te zien zou krijgen. Maar er waren een vruchtzakje en een dooier te zien. Wel werd er duidelijk dat ik een heel dunne baarmoederwand heb en dat daar een scheurtje in was gekomen. Waarschijnlijk is dat bij de eerste miskraam ook gebeurd. Dat scheurtje moest herstellen, dus ik moest rust houden. We moesten ook iedere week op controle komen.
Na zes weken hadden we de eerste echo en was er een kloppend hartje te zien. De onrust in mijn lijf werd er niet minder op. Ik hield me vast aan ieder symptoom, ieder medisch gegeven, iedere echo. Iedere ochtend stond ik voor de spiegel en wreef ik over mijn buik en dacht ik: ben je daar, leef je nog wel? Ik kon niet ontspannen of genieten van mijn zwangerschap. Dat veranderde gelukkig eindelijk tijdens de afgelopen vakantie. Alexander en ik waren samen weg en in alle rust, warmte en ontspanning lukte het me eindelijk om los te laten. Ik ben écht zwanger, er komt een kindje aan. Het blijft onwerkelijk, maar het is de realiteit. En voor die realiteit ben ik ongelofelijk dankbaar.’
Efka besloot tijdens haar eigen fertiliteitstraject dat ze graag een aanspreekpunt wilde zijn voor andere vrouwen of stellen die in hetzelfde schuitje zitten en startte daarom met haar Instagram account De weg naar een kinderwens. ‘In mijn zoektocht naar lotgenoten merkte ik dat onvruchtbaarheid een onderwerp is waar een taboe op rust, er heerst zoveel schaamte. De meeste vrouwen houden het voor zichzelf. Inmiddels delen vrouwen, soms zelfs oude vriendinnen of meisjes met wie ik vroeger in de klas zat, hun persoonlijke verhalen met mij. Je hebt er vaak geen weet van hoeveel koppels ook een miskraam mee hebben gemaakt of in een fertiliteitstraject zitten. Ik wil vrouwen laten weten dat het oké als je zwanger bent geraakt door een behandeling, dat je je daar niet voor hoeft te schamen. Je bent niet alleen.’
Meer lezen?
Mijn verhaal: zwanger door een eiceldonatie
Anne-Mar wil onvruchtbaarheid uit de taboesfeer halen: “Natuurlijk vond ik het wel teleurstellend dat het ons ook overkwam”
Omgaan met een fertiliteitstraject: vier tips voor wensmoeders
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom