Momtalk: Anjolein Jente

Anjolein beviel ruim tien weken geleden van haar dochtertje Lottie. We praten over haar zwangerschap en (onverwachte) thuisbevalling en de zoektocht naar je moedergevoel. “Je hoort van iedereen: vertrouw op je moedergevoel. Maar juist die intuïtie, die miste ik. Ik had echt geen idee.”

Hoe kijk je terug op jouw zwangerschap?

“Het klinkt altijd zo cliché, als mensen dat tegen je zeggen, maar achteraf gezien had ik meer van mijn zwangerschap willen genieten. Ik ben er niet heel bewust mee bezig geweest, ik heb het misschien zelfs een beetje voor lief genomen. Ik ben altijd druk en hectisch, nu vind ik het jammer dat ik niet meer de tijd heb genomen om gewoon op de bank te hangen met een kopje thee en gewoon een beetje over je buik te zitten wrijven. Ik was zwanger en de rest ging gewoon door. Pas aan het einde van mijn zwangerschap zag ik de magie ervan in en begon ik mijn buik enorm te waarderen.

Hoe was jouw bevalling?

Ik kijk terug op een hele fijne thuisbevalling. Ik ging er vanuit dat het enorm zou tegenvallen, omdat ik ook al een hele relaxte zwangerschap had. Maar het geluk zette zich voort… Mijn bevalling begon met het breken van mijn vliezen toen we thuis een serie aan het kijken waren. Ik wist dat ik me gewoon rustig moest houden en de volgende dag de verloskundige mocht bellen, zolang het verder allemaal zo bleef. Die nacht heb ik van alles over bevallingen liggen Googlen en nauwelijks een oog dicht gedaan. Ik voelde me als een kind voor de avond van Sinterklaas: ik was zo nerveus en blij. Mijn meisje komt eraan! Ik was zo ontzettend benieuwd naar alles, zo nieuwsgierig hoe ze eruit zou zien, hoe de bevalling zou gaan.

Na een nacht die eindeloos leek te duren, konden we de dag erna eindelijk de verloskundige bellen. Ze zag mij relaxt op de bank zitten en stelde voor dat ze aan het einde van de middag terug zou komen, dit zou nog wel even gaan duren. Ze was de deur net uit, en ineens werden de krampen erger. We vroegen of ze terug wilde komen en ze voelde of ik al ontsluiting had: 3 cm. Jemig, dacht ik, pas drie centimeter, hoe hoe ik het tot tien vol? Maar veel tijd om het somber in te zien had ik niet, want toen de verloskundige voor de tweede keer was vertrokken, werden de weeën ineens heftig. “Dit kan toch niet waar zijn?” riep ik naar mijn vriend. Ik besloot maar even te gaan douchen. In de douche zag ik mijn buik naar beneden trekken en ik voelde een steeds sterkere drang opkomen. Hij belde de verloskundige en ik riep vanuit de badkamer: “PERSWEEËN, PERSWEEËN!”. 

Een paar minuten later stond mijn verloskundige weer in ons huis. Ik had ineens negen centimeter ontsluiting. Als ik nog weg wilde gaan, moesten we NU de deur uit. Ik wilde graag thuis bevallen, maar mijn vriend vond het erg spannend en hoopte dat het in het ziekenhuis kon. Ik zag het niet meer zitten om weg te gaan. In zo’n weeënstorm de trap af, langs een vol terras… ‘Ik wil hier blijven, vind je dat goed?’ vroeg ik hem. ‘Als jij je er goed bij voelt doen we dat’, zei hij. 

Vijfenveertig minuten persen later was onze dochter er. Ik zat op de baarkruk en de verloskundige hield een spiegeltje eronder. “Kijk maar, je kunt haar hoofdje al zien”, zei ze tegen me. Ik wilde het niet zien, ik wilde alleen maar persen. Ik siste zelfs mijn vriend toe dat hij het niet moest wagen om te kijken, haha.

Toen hadden we ineens een lief meisje in de wieg liggen, bijna voordat ik het erg in had. Aan de ene kant voelde het alsof er niets was gebeurd, aan de andere kant voelde ik ontzettend veel. Ik voelde direct die verliefdheid waar je vaak over leest. Ik had tijdens mijn zwangerschap een cursus gedaan en daar geleerd dat zeker een op de vier vrouwen niet direct verliefde gevoelens heeft. Ik was er dus op voorbereid dat ik dat gevoel niet direct zou ervaren. Ik vond het allemaal wel erg onwerkelijk, het drong soms bijna niet tot me door dat ik moeder was geworden. 

Hoe kijk je terug op de kraamtijd?

Mijn vriend en ik zijn heel sociaal en hebben altijd veel mensen over de vloer. Lottie is in de middag geboren en die avond kwam er al een vriend van mijn vriend op bezoek. De dagen die volgden hadden we continu bezoek, ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds, maar ik zat erbij als een zombie. Het ging allemaal langs me heen. Ik vond het moeilijk om mijn eigen grenzen aan te geven en had geen idee waar ik een lijn moest trekken. lk wilde het zo graag goed doen voor iedereen, ik vergat daarin mijn eigen behoeftes. Gelukkig had ik halverwege de kraamweek een helder moment en zei tegen mijn vriend dat ik het zo niet wilde doen. We zouden een kraamfeest geven voor Lottie en dat als alternatief bieden voor alle mensen die nu al langs wilden komen. Toen kwam er eindelijk rust en tijd voor onszelf. Dat was meer dan nodig. 

Een kraamhulp leek me aanvankelijk niets, daarvoor ben ik veel te eigenwijs en perfectionistisch. Ik kan wel voor mezelf zorgen, dacht ik. Achteraf gezien vond ik het heel erg fijn om iemand te hebben die je helpt en voor je zorgt. Ik ben mijn moeder tien jaar geleden verloren en dat kreeg ik na de geboorte van Lottie driedubbel terug op mijn dak. Ik heb er altijd veel moeite mee, maar normaal kan ik die emoties ook weer loslaten. Nu lukte me dat niet. Ik had zoveel vragen en onzekerheden en wilde deze zo ontzettend graag aan mijn moeder kunnen stellen. Toch probeerde ik er niet alleen maar om te huilen, maar ook kracht te halen uit de herinnering aan mijn fantastische moeder. 

Juist omdat mijn moeder er niet meer is, vervullen mijn vriendinnen samen de rol van moeder. Ze staan altijd voor me klaar met raad en en eerlijk advies. Het was geweldig om ook in deze fase van ons leven op hen terug te kunnen vallen.

Hoe zijn jouw eerste weken als moeder?

Ik vond die eerste weken lastig omdat ik me erg onzeker heb gevoeld. Je hoort van iedereen: vertrouw op je moedergevoel. Maar juist die intuïtie, die miste ik. Ik had echt geen idee. Beetje bij beetje leer ik mijn dochter kennen en inmiddels durf ik op mijn gevoel te vertrouwen. Het is echt een proces. Langzaamaan voelde ik me zekerder in mijn nieuwe rol. Ik ben de moeder van Lottie, maar ik ben ook nog steeds mezelf. 

De eerste paar weken is Lottie niet van mijn zijde geweken. De eerste keer dat ik zonder haar op pad ging voelde ik me geamputeerd, ik wist niet hoe snel ik weer naar huis moest gaan. Ik vind het nog steeds lastig, maar als ik eenmaal ergens anders ben, met vriendinnen of aan het werk, dan gaat er ook een knop om. Sterker nog, dan realiseer ik me soms ineens: oh ja wacht, ik ben ook nog moeder!

We wonen boven de kledingzaak van mijn schoonfamilie. Tot ver in mijn zwangerschap heb ik gewoon doorgewerkt. Niet omdat dat moest, maar omdat ik me fysiek prima voelde en het fijn vind om bezig te zijn. Zodra ik me weer fit voelde na de bevalling, begon het eigenlijk alweer te kriebelen. Tegelijkertijd vond ik het heel lastig om weer aan het werk te gaan en de zorg op die momenten uit te besteden. Lottie gaat nu een keer in de week naar de crèche, de andere dagen is mijn vriend of de oppas of ik zelf thuis. Haar de eerste keer op het kinderdagverblijf achterlaten vond ik verschrikkelijk, hartverscheurend. Maar die plek voelt goed en ik weet: ik moet hier gewoon even doorheen. Inmiddels gaat het steeds beter en geniet ik van de updates die ik krijg vanaf de crèche. 

Wat is jouw ultieme tip voor een andere moeder (to be)?

Mijn beste vriendin was er niet toen ik Lottie kreeg, dus ze had voor alle dagen in mijn kraamperiode een briefje geschreven. Op elk briefje stond een andere boodschap, maar altijd met de strekking: wat je ook doet, je doet het goed, als je het met je hart doet kun je het niet fout doen. Ik heb daar veel tranen om gelaten, het was zo’n geweldige steun in die eerste overweldigende dagen.