Momtalk: Kim

Kim van der Veer is yogadocente, lifestyle coach en oprichtster van Start with Rasa, een initiatief om yoga en ayurveda te moderniseren waarbij de nadruk tegenwoordig ligt op het moederschap. Met haar Workshop en ‘Ayurveda for Mommies (to be)’ wil Kim haar kennis op het gebied van ayurveda, en het effect daarvan op je zwangerschap, de periode na de bevalling en het moederschap, met andere aanstaande moeders delen. Ze woont samen met haar dochter Miki van 14 maanden en man Jochem in Amsterdam.

Ik Skype met Kim, die op dat moment op Bali is. Ze is pas getrouwd en zij en haar man Jochem hebben aan hun huwelijksreis nog twee maanden leven en werken op Bali geplakt. “Dit is voor het eerst dat we hier zijn, dat ik een middag voor mezelf heb. Tijd voor Momtalk!”

Kinderwens

“Al zolang ik me kan herinneren heb ik een kinderwens. Ik speelde tot groep acht met poppen en riep altijd dat ik moeder wilde worden. Mijn moeder zei: dat is leuk, maar daar kun je geen geld mee verdienen dus ga eerst maar studeren. Dat deed ik. Ik werkte mezelf de corporate ladder op, wilde het ver schoppen als advocaat op de Zuidas. Tot ik een burn-out kreeg.”

“Tijdens een yoga teacher training dacht ik voor het eerst sinds een lange tijd weer eens aan kinderen. Ineens voelde ik heel sterk: ik ben er nu klaar voor, ik wil een kind. Ik kwam thuis met die boodschap bij Jochem. Hij moest het even op zich in laten werken, ik was immers net uit mijn burn-out, maar we besloten ervoor te gaan. Nog geen maand later was ik zwanger.”

“Dat ik zo snel zwanger raakte, had ik absoluut niet verwacht. Sterker nog, ik wist niet eens zeker of ik zelf wel kinderen kon krijgen, informatie die destijds de trigger voor mijn burn-out betekende. Ik heb reumatoïde artritis, dat is een ontstekingsziekte in je gewrichten. Ruim twee jaar geleden vertelde de artsen mij dat mijn lichaam zo ontstoken was dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Niet alleen mijn gewrichten, maar ook het bindweefsel rondom mijn hart en longen en de rest van mijn lichaam was ontstoken. Ik wist welk effect deze ziekte had op de onvervulde kinderwens van mijn tantes, dus mijn wereld stortte letterlijk in toen ik deze boodschap kreeg. Ik kreeg dat telefoontje van het ziekenhuis op kantoor en ben huilend de dealingroom uitgelopen en daarna niet meer teruggekomen. Maar het was, of het is, dus niet waar: ik ben hartstikke vruchtbaar.”

Hoe was jouw zwangerschap?

“Het besef dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is, in combinatie met de lessen die ik leerde door mijn burn-out en uit de ayurveda, zorgden er samen voor dat ik heel bewust van mijn zwangerschap heb genoten en hier alle tijd voor heb genomen. Bij twintig weken ben ik gestopt met de studie die ik op dat moment nog deed en lag mijn focus volledig op de baby en mijzelf. Ik mediteerde dagelijks, deed aan yoga en ik zwom en ik was vooral ontzettend relaxt en ontspannen. Ik had op de harde manier geleerd dat stress een negatief effect op me heeft, dus dat heb ik volledig proberen te mijden in die periode. Ik kwam weleens vrouwen tegen in de supermarkt die vol medeleven zeiden: ‘gaat het wel, je moet nog zo lang en dan moet je ook nog bevallen’, waarop ik altijd alleen maar dacht: ‘nee, dit is het, ik hier geniet ik van, al het andere is voor mij nu even onbelangrijk’.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Kim Geerts – van der Veer (@kimvdveer) op 29 Mrt 2019 om 3:42 (PDT)

“Eigenlijk heb ik bijna negen maanden lang op een roze wolk gezweefd, er waren weinig moeilijke dagen. Die donkere dagen kwamen later, helemaal op het einde, omdat ik niet wilde dat het over was. Ik wilde het niet loslaten, ik wilde mijn kindje nog niet delen. Die zwangerschapshormonen waren zo goed voor me. Ik kan normaal gesproken heel hoog zweven en ook heel hard onderuit gaan, en tijdens mijn zwangerschap was ik zo stabiel, met twee benen op de grond, zo kalm, relaxed en vol relativeringsvermogen. Dat mis ik nog steeds weleens.”

Maar uiteindelijk moest je het toch loslaten…

“Toen mijn verloskundige me bij de 38-weken controle vroeg of ik er klaar voor was, begon ik heel hard te huilen. “Maar je hoeft toch nog niet los te laten?”, stelde ze me gerust. “Je hebt nog even hoor, ze heeft nog ruimte, dus neem de tijd.” Pas toen de kinderkamer af was, Jochem hing een laatste plankje op, voelde ik dat ze mocht komen. Ineens was er een omslag en was ik er klaar voor. Vanaf dat moment was ik on edge: ik kon ineens niets meer verdragen en was heel onredelijk. Uit eigen bescherming zei ik tegen Jochem dat hij maar in een andere kamer moest gaan liggen, ik was bang dat ik hem een klap zou geven als hij een teen verkeerd uit zou steken in bed. Die nacht begonnen de krampen. Onervaren als ik was zocht ik op Google ‘hoe voelt een wee?’, want ik kon me niet voorstellen dat dit het al was. Ik zag op tv vrouwen het altijd uitgillen.”

“Ik besloot in bad te gaan met een kopje thee en later toch weer terug naar bed. Vroeg in de ochtend, het was een uur of vier, werd ik wakker en wilde ik per se even naar buiten. Ik maakte Jochem wakker en met mijn haar in de olie en een badjas gingen we naar buiten. Zo wandelden we langs de Amstel. Ik moest regelmatig stilstaan, maar wuifde het nog steeds weg als oefenweeën. We besloten terug naar huis te gaan, ik ging ook weer terug naar bed. Een uurtje later werd ik wakker in een nat bed: mijn vliezen waren gebroken. Ik begon te ijsberen door de kamer, terwijl ik de verloskundige belde. Ze vond me nog zo opgewekt klinken, dat we afspraken dat ze nog even kon gaan douchen en daarna onze kant op kwam.”

“Ik had nog niet opgehangen of ik belandde op handen en voeten op de grond, met ineens een onstopbare persdrang. ‘Ik voel het hoofd’, zei ik tegen Jochem. ‘Dat kan niet!’, riep hij uit. Toch was het zo. Jochem belde de verloskundige en toen ze me op de achtergrond hoorde, besefte ze dat het toch begonnen was. Ze haastte zich naar ons toe en concludeerde snel dat het hoofdje inderdaad stond… ‘Waar wil je gaan bevallen?’ vroeg ze me, en ik riep dat ze nog snel het bad op moesten zetten. Daar was geen tijd meer voor, dus pakte ze de baarkruk voor me. Vijftien minuten later werd Miki geboren.”

Hoe zag jouw kraamtijd eruit?

“Ik heb in mijn dagelijks leven zoveel baat bij ayurveda, dus ik wilde mijn kraamtijd ook op die manier inrichten. Ik zag die periode echt voor me als een tijd om te cocoonen, met alle aandacht voor mijn dochter en voor mij. Massages aan huis, warme maaltijden en vooral rust. Eén van de meest radicale beslissingen die we daarin genomen hebben, is geen kraambezoek toestaan in de eerste veertig dagen. Ik kom uit een Brabantse familie en de familie van Jochem had hier ook hele andere verwachtingen van. We hebben hen van te voren ingelicht, maar dat ging niet zonder slag of stoot. We kregen er in eerste instantie heel veel kritiek op en moesten onze keuze echt verantwoorden, maar achteraf hoorden we van beide families dat ze begrepen waarom we het zo hadden gedaan.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Kim Geerts – van der Veer (@kimvdveer) op 19 Nov 2018 om 5:57 (PST)

“Hoewel het niet voor iedereen is weggelegd, geen kraamvisite ontvangen, geloof ik dat het mijn herstel bevordert heeft. In de kraamtijd is er zoveel leegte, zoveel alertheid van de moeder. Ik ben gevoelig voor stress en voor te veel sociale druk en raak daardoor snel uit balans. Ik weet dat, en ik wilde alles doen om een eventuele postnatale depressie te voorkomen en mezelf – en Miki – een zo goed mogelijke start gunnen.”

“Ik lieg niet als ik zeg dat ik, veertien maanden na dato, nog steeds dagelijks over de kraamtijd spreek met Jochem of er iemand over vertel. Het was zo’n waanzinnig mooie ervaring. We lagen veel in bed, Miki en ik. Jochem werkte vanuit huis en ging soms naar klanten toe, maar was ook veel bij ons. Ik mediteerde in de ochtend, en masseerde mezelf en Miki iedere dag in met warme sesamolie. Ik had voor ons allebei kamille buikwikkels, bij mij voor het ondersteunen van mijn herstel en voor Miki tegen de buikkrampjes. We hadden veel huid op huid contact. Ons dutje na de lunch waarbij Miki bloot op mijn borst lag en Jochem mijn voeten met rozenolie insmeerde was mijn lievelingsmoment. Geen wonder dat ik de kamer niet uit wilde komen. Zelfs het openen van de gordijnen stelde ik een week uit.”

Zijn er dingen die je achteraf gezien anders had willen doen?

“Miki was een hele dunne en kleine baby. Na acht weken was ze nog niet terug op haar geboortegewicht, dat hoort normaal gesproken binnen een week het geval te zijn. Dit zorgde ervoor dat er verschillende professionals (lactatiekundige, verloskundige en het consultatiebureau) aan huis kwamen om mee te kijken of we het wel goed deden. Ik werd daar heel onzeker en angstig van. Aangeraden werd om Miki naast de borst ook afgekolfde melk via een flesje aan te bieden zodat we in de gaten konden houden hoeveel ze precies dronk. We moesten alles uit de kast halen om haar voldoende te laten drinken. Hoewel ze klein was, of is eigenlijk, wist ik dat het goed zat, dat mijn dochter gewoon gezond was. Maar op dat moment liet ik me beïnvloeden door de experts, dus bleef ik kolven en kolven en kreeg Miki continu flessen na de borst. Geen wonder dat Miki bij zeven maanden de borst ging weigeren.”

“Dat is iets waar ik op dat moment, en nu nog steeds, zo van baalde. Ik had namelijk gehoopt haar tot wel een jaar of twee te kunnen borstvoeden. Het stoppen met borstvoeding was een van de moeilijkste dingen in het moederschap tot nu toe. Zelfs al zijn we weer een paar maanden verder, nog steeds merk ik dat ik er niet echt oké mee ben. Ik had het zo graag gewild, maar het is anders gelopen. Ik denk ook vaak: wat als ik gewoon naar mezelf had geluisterd en haar met de borst was blijven voeden? Daar zit een stukje schuld, een verwijt naar mezelf toe. Al weet ik diep van binnen dat het niet alleen te maken had met het bijvoeden met flessen afgekolfde melk. Ik denk dat Miki heel goed aanvoelde dat haar moeder wat meer vrijheid nodig had. Zo heb ik nu mijn dagelijkse yoga practice weer op kunnen pakken. Dat zie ik nu als een cadeautje van Miki aan mij. Kindjes voelen het ook allemaal zo goed aan.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Kim Geerts – van der Veer (@kimvdveer) op 18 Jul 2019 om 12:06 (PDT)

Naar wie ga jij voor moeder-advies?

“Ik heb veel aan mijn eigen moeder, ze is mijn grote voorbeeld. Ze geeft me kracht en zelfvertrouwen. Ik begrijp nu ook de keuzes die zij heeft gemaak toen wij klein waren, hoe ze ons heeft opgevoed. Well done, mama, denk ik. We zijn niet altijd even close geweest, maar mijn moederschap bracht me dichter bij mijn moeder dan ooit tevoren. Verder laat ik me inspireren door onder andere Jordan Peterson, Petri en Wambui Raisanen, Eddie Stern, Naval Ravikant en Victoria Hyndman. Niet allemaal moeders (obviously!) maar de visie die zij hebben op het leven probeer ik in het moederschap te verweven.”

Hoe kijk je terug op het eerste jaar als moeder?

“Het is nog veel mooier dan ik had verwacht. Het heeft mijn ogen geopend, me zachter gemaakt. Ik leer elke dag bij en krijg er zoveel voor terug. Ik had niet durven hopen dat dit zo goed zou uitpakken, ook op mij als persoon. Ik ben echt leuker geworden, haha. Ik ben veel opener en zuiverder. Je zou denken: moederschap neemt je vrijheid af, maar ik ervaar juist dat ik vrijer ben dan ooit. Ik ben zoveel meer mezelf, zoveel authentieker. Dat had ik niet verwacht, die enorme groei van persoonlijke vrijheid en geluk. De slapeloze nachten neem ik er wel bij.”

Wat ervaar jij voor uitdagingen in het moederschap?

“Ik kamp snel met schuldgevoelens en voel me erg verantwoordelijk. Op dit moment verdient Jochem bij ons het geld en vervul ik de rol van huismoeder en vrouw. Ik twijfel aan mezelf of ik het goed genoeg doe, geef ik Miki en Jochem allebei de aandacht die ze nodig hebben? Je hebt als moeder twintig ballen in de lucht te houden en voor iemand die zo perfectionistisch is als ik, is dat echt een grote uitdaging. Ook hier op Bali ervaar ik die druk om het allemaal goed te willen doen, laat staan als ik straks in Amsterdam ook weer aan het werk ga. De extreme verantwoordelijkheid en alertheid als moeder in combinatie met mijn perfectionisme is lastig.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Kim Geerts – van der Veer (@kimvdveer) op 20 Jun 2019 om 11:37 (PDT)

“Ik ben hier 24/7 met Miki, net zoals de eerste negen maanden van haar leven. Inmiddels gaat ze thuis naar de crèche en ben ik eraan gewend om 2 dagen in de week te kunnen werken. Al die tijd samen is fantastisch leuk, maar ik merk ook dat het nodig is om tijd voor mezelf te hebben. Voor mijn meditatie en yoga, maar ook om wat te werken en in mijn dagboek te schrijven. Net zoals tijd voor Jochem en mij samen trouwens, dat is ook van belang. Het blijft balans zoeken en prioriteiten stellen om genoeg ruimte voor ons samen, als geliefden, te creëren.”

Tenslotte… tips voor andere (aanstaande) moeders?

“Volg je intuïtie. Vergelijk jezelf niet met andere moeders, jij mag de moeder zijn die je wilt zijn. Of je nu een vrije hippie moeder of een business mom bent: alles is goed.”