Als het niet vanzelf gaat: “Mijn kinderwens nam mijn leven compleet in beslag, ik kon aan niets anders denken”

Mandy Ronda (‘84) is relatie- en sekscounselor, spreker en auteur. Ze is samen met Ruben en is inmiddels bijna 25 weken in verwachting van hun eerste kindje. Aan deze zwangerschap gingen echter een miskraam en negen maanden opnieuw proberen vooraf. “Het plaatje van die ‘über vruchtbare vrouw die helemaal in sync is met haar lichaam’ moest ik bijschaven. Ik was constant met mijn ovulatie bezig en seks werd steeds functioneler.”

“Ik weet al heel lang dat ik graag kinderen wil. Toen ik een jaar of vijfentwintig was heb ik een tijd, mede door de scène waarin me ik destijds bevond, daar anders over gedacht. Ik stelde vragen bij het nut van zelf kinderen krijgen in de huidige maatschappij en gelet op het klimaat. Misschien zou ik eerder een kindje adopteren? Op m’n dertigste kreeg ik een relatie met een man die tien jaar ouder was. Hij gaf aan dat hij zeker wist dat hij kinderen wilde, dus alleen met mij verder wilde gaan als ik ook kinderen wilde. 

Ik besloot om te onderzoeken waar mijn gevoelens tegenover kinderen krijgen vandaan kwamen. Ik heb met mensen gepraat over het ouderschap, maar dat wakkerde eigenlijk niks in mij aan. Door al die gesprekken durfde ik wel eerlijker te kijken naar mijn eigen redenen. Het waren rationele redenen, die heel valide voelden in die periode, maar het was duidelijk dat er meer achter zat. Ik moest onderzoeken waarom ik die oorspronkelijke kinderwens zo weg probeerde te drukken. Langzaam werd me duidelijk dat ik die rationele redenen gebruikte om te verbloemen wat de achterliggende reden was: angst. Ik moest erkennen dat mijn mooie idealen over hoe ik in de wereld stond konden bestaan naast mijn kinderwens. In een rap tempo pelde ik alle laagjes af en ontdekte ik angsten die daaronder zaten. Ik was bang om net als mijn moeder in de steek te worden gelaten tijdens de zwangerschap en het moederschap alleen te moeten doen. En dat vervolgens ook als heel zwaar te ervaren en dat mijn kind(eren) ook zou(den) opgroeien zonder vader. 

Weggestopte kinderwens

Ik heb echt de confrontatie met al die angsten aan moeten gaan om te beseffen: het feit dat mijn moeder het alleen moest doen, betekent niet dat dat voor mij ook geldt. Plus, niemand heeft ooit garanties. Het is zonde als ik de angst voor het alleen moet doen in de weg laat staan van die aanwezige wens om mama te worden. 

De man waarvoor ik de confrontatie met mijn weggestopte kinderwens durfde aan te gaan, verdween al vrij snel uit de picture. Twee jaar later leerde ik Ruben kennen. Mijn partners tot nu toe zijn altijd 9 tot 14 jaar ouder geweest. Ruben is juist negen jaar jonger, maar emotioneel de meest volwassen partner die ik heb gehad. Ik kan zo goed met hem levelen, de relatie voelt ongelofelijk gelijkwaardig. Hij is lief, zorgzaam, ambitieus en integer. Ik wist direct: deze man wordt de vader van mijn kinderen. 

We leerden elkaar online kennen en hadden onze eerste date in augustus 2017, in oktober kregen we ‘verkering’ en in november zaten we aan de keukentafel en ging het gesprek over kinderen. Ik had op dat moment een hele sterke kinderwens en gaf aan: als het goed voelt, dan wil ik binnen een jaar proberen zwanger te raken. Hij schrok daar een beetje van, want hij had in zijn hoofd om op zijn 28ste op z’n vroegst vader te worden, dus over 4 jaar pas. We konden elkaar wel vinden in een middenweg. 

Geen ruimte voor rouw

Fast forward een jaar later. We vierden oud en nieuw 2018 samen thuis en beleefden samen een magische, intieme avond. Tijdens het vrijen zei ik tegen hem: als we zo doorgaan, bestaat de kans dat ik zwanger raak want ik ovuleer nu. Hij antwoordde: dat is goed. Die nacht raakte ik inderdaad in verwachting. Helaas mocht het niet zo zijn en na negen weken, op 18 februari 2019, kreeg ik een miskraam, op de dag voor de eerste echo. Ik vond het lastig destijds om de rouw toe te staan. Een goede vriendin had in dezelfde periode met 24 weken zwangerschap een stilgeboorte. Hoe kon ik nou zo verdrietig zijn, ik had mijn kindje pas zo kort gedragen? 

Ik weet dat ik al na een week het nieuws naar buiten bracht en op Instagram deelde dat ik vooral dankbaar was. Dankbaar voor het feit dat ik überhaupt zwanger was geraakt. Ik gebruik al dertien jaar geen hormonale anticonceptie en hou zelf mijn cyclus bij. Soms twijfelde ik of ik wel vruchtbaar was, omdat ik – ondanks mijn niet bepaald preutse seksleven – nooit eerder onverwacht zwanger was geraakt. 

Ik herinner me ook nog dat ik sterk voelde dat ons kindje weer terug zou komen, en dat het een jongen was. Dat hij alleen even gedag kwam zeggen om ons te laten weten: jullie kunnen gewoon papa en mama worden als jullie straks zover zijn.

Hoewel die gevoelens van dankbaarheid oprecht waren, verbloemde ik daarmee ook weer wat ik echt voelde. Ik gunde het mezelf niet om zo verdrietig te zijn. Doordat ik mijn verdriet en schuldgevoelens over de miskraam geen plek gaf, escaleerde de boel en kwam ik uiteindelijk in een depressie terecht. 

Huilend viel ik in slaap

Een maand of twee later bespraken Ruben en ik wat onze wensen waren. We hadden oorspronkelijk bedacht pas eind 2019 te gaan proberen, maar we konden natuurlijk niet negeren wat er met Oud en Nieuw was gebeurd. We besloten om inderdaad nog even te wachten, in de hoop dat we eind 2019 in verwachting zouden raken en half 2020 konden profiteren van het verlengde vaderschapsverlof. Dan konden we deze zomer nog verhuizen, onze rijbewijzen halen en samen nog een avontuurlijke reis maken. Ik realiseer me nu hoe naïef we waren, hoe we er vanuit gingen dat het de tweede keer weer zo snel zou gaan. Maar ook dat ik allerlei rationele redenen aangreep – zoals een huis of het verlengde partnerverlof wat ik als zo waardevol zag voor hun hechting – om mijn zo sterk aanwezige kinderwens te onderdrukken. 

Terwijl de weken daarna verstreken, merkte ik dat ik mijn kinderwens niet meer weg kon stoppen. Ik wilde vaderschapsverlof of het gebrek aan een ruimere woning niet langer in de weg laten staan. Ik heb zo vaak huilend onder de douche gestaan en ben zo vaak huilend in slaap gevallen omdat ik het gevoel had stil te staan, niet het leven te leiden dat ik zou willen of moeten leiden. Een leven als moeder.

In een impasse

Ondertussen kwamen Ruben en ik steeds meer in een impasse met elkaar. Mijn wens was sterker dan ooit, hij wilde vasthouden aan ons plan. In oktober 2019 maakten we samen een reis naar Bali. Dat was een fantastische tijd, een maand lang samen rondreizen op de motor.

We voelden op dat moment allebei dat we er klaar voor waren om het weer te gaan proberen, maar helaas kreeg Ruben bij thuiskomst te horen dat zijn contract niet werd verlengd. Zijn eigen horlogemerk, waar hij op dat moment al veel tijd en energie in had zitten, kwam ook tot stilstand toen door corona alle fabrieken in China al in december sloten. Weer werd project-baby op de lange baan geschoven, want zonder werk en perspectief zag Ruben het nog niet zitten. Maanden gingen voorbij, door corona kwamen we allebei thuis te zitten, onzeker over onze toekomst. Ik gaf daarvoor veel lezingen en workshops en was geboekt als seksuoloog voor meerdere tv-programma’s, maar dat kwam ook allemaal stil te liggen. We zaten compleet op elkaars lip en ondertussen nam mijn kinderwens mijn leven compleet in beslag, ik kon aan niets anders denken. Ik wilde zo ongelofelijk graag zwanger raken. We gebruiken vaak de term ‘wensmoeder’, maar ik voelde me heel lang ongewenst kinderloos. De behoefte aan een zwangerschap was al jaren zo groot, maar werd op alle mogelijke manieren tegengehouden. Door een partner – of gebrek daaraan -, praktische zaken als financiële zekerheid of simpelweg door mijn lijf.

In de zomer van 2020 namen we een breather. Het was geen breuk, maar een adempauze in onze relatie. We brachten twee maanden los van elkaar door, maar spraken elkaar ondertussen wel en gingen af en toe op date. Die periode deed ons allebei heel erg goed en we voelden dat het nog steeds heel goed zat. Niet veel later kreeg Ruben een nieuwe baan. Dat stukje perspectief was voor hem voldoende om er nu echt voor te gaan. Mijn wens ging in vervulling. 

Althans, voor een stukje dan. Het feitelijke zwanger worden liet namelijk op zich wachten. Iedere maand werd ik onzekerder, angstiger. Het plaatje van die ‘über vruchtbare vrouw die helemaal in sync is met haar lichaam’ moest ik bijschaven. Ik was constant met mijn ovulatie bezig en seks werd steeds functioneler. Na iedere poging moet je twee weken wachten tot je kunt testen. En als het niet is gelukt moet je nog eens zo’n twee weken wachten tot je het opnieuw kunt proberen. Keer op keer die teleurstelling vond ik slepend. Daarbij speelde natuurlijk mijn leeftijd ook een rol. Bijna 37, ben ik nog wel vruchtbaar?

Visioen van een bevalling

Na negen maanden groeide bij mij de behoefte om meer controle te krijgen op het proces. Ik begon me nog meer te verdiepen in alles wat je kunt doen om fertiliteit te bevorderen. Daarnaast besloten we naar de huisarts te gaan voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Daar is het uiteindelijk niet van gekomen, want ik bleek in verwachting te zijn. Als je zo vaak de test met 1 streepje in je hand hebt gehad, dan is de test waarop staat dat je zwanger bent magisch. 

Ik heb heel sterk het gevoel dat het zieltje dat ik in 18 februari 2019 verloor, nu is teruggekomen: het was tijd voor hem om terug te keren. Negen dagen voordat de positieve test op 27 februari j.l. vertelde dat ik zwanger was, had ik tijdens een massage van Ruben een heel levendig visioen van de bevalling van onze zoon. Vanaf dat moment wist ik eigenlijk al dat ik in verwachting was en dat er een jongetje in mijn buik zat. 

Ik voel me nu intens gelukkig en geniet enorm van de zwangerschap. Ik ben ook zo gefascineerd door alle veranderingen in en aan mijn lijf. Wat is het vrouwenlijf toch wonderbaarlijk! Wat me best heeft verbaasd, is hoe vol vertrouwen ik vanaf het begin ben geweest. Rationeel gezien had ik genoeg redenen om me zorgen te maken, vanwege mijn leeftijd, eerdere miskraam en de langere periode van proberen, maar ik had vanaf het prille begin alle vertrouwen in mijn lijf en in dit kindje, in ons.”