Als het niet vanzelf gaat: “Naar huis met twee tassen vol hormooninjecties”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze dames is Roxanne. Ze raakte zwanger na een IUI- en IVT-traject. “Het was confronterend om te beseffen dat mijn probleem niet met ‘een pilletje’ was opgelost.”

Wie ben jij?

“Mijn naam is Roxanne en ik ben 30 jaar. Ik houd van muziek en motorrijden, ben trotse juf van groep 6 en ik heb PCOS.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Al van kleins af aan wilde ik ‘later als ik groot ben’ graag moeder worden. Iets wat met de jaren steeds dichterbij kwam en toch best spannend was. Wanneer is het moment daar? Op mijn 27e stopte ik met het slikken van de anticonceptiepil. Nu kon het ieder moment gebeuren!

Ergens wist ik in mijn achterhoofd wel dat het misschien niet vanzelf zou gaan en dat zwanger worden een tijdje kon duren. Voor ik op mijn 16e aan de pil begon was ik zeer onregelmatig ongesteld. Met de jaren kwam de hoop dat ik hier inmiddels overheen gegroeid was.”

Kun je iets vertellen over jullie traject?

“Nadat ik stopte met de pil bleek mijn cyclus sterk te variëren, tussen de zes en dertien weken. Via de huisarts kwamen we al snel bij het Centrum voor kinderwens in Purmerend terecht. Daar werden we van het begin af aan zeer serieus genomen. Mijn symptomen waren overduidelijk en na wat aanvullende onderzoeken kreeg ik al snel de diagnose PCOS. Bij PCOS groeien er zoveel eiblaasjes dat er maar weinig daadwerkelijk groot genoeg worden om te springen tijdens de eisprong. Voor mij verklaarde de diagnose PCOS veel. Nu vielen de puzzelstukjes eindelijk op hun plaats.

Onze gynaecoloog gaf direct aan vertrouwen te hebben in een toekomstige zwangerschap. “Het gaat lukken, het is alleen nog even de vraag hoe.” Met deze woorden konden we direct starten met medicatie om mijn menstruatie te reguleren. De medicatie gaf nare bijwerkingen en werkte niet altijd even goed. Na een halfjaar ovulatie-inductie konden wij een stap verder in het traject. Het was voor mij confronterend te beseffen dat mijn probleem niet ‘met een pilletje’ opgelost was…

We besloten door te gaan voor IUI, maar ook dit bracht niet waar wij zo op hoopten. Beginnend aan een traject ben je je bewust van het feit dat IVF ook een mogelijkheid is. Het daadwerkelijk aanbelanden op dat punt was confronterend. Voor mijn gevoel was mijn lichaam niet in staat dat te doen waar het voor gemaakt is. Naar huis gaan met twee tassen vol hormooninjecties was dan ook een punt waarop ik brak. Waarom? Waarom kan dit niet gewoon gaan zoals hoort? Waarom ik?”

Hoe hield jij het vol tijdens jullie IUI- en IVF-traject? 

“Ik heb tijdens het hele fertiliteitstraject geprobeerd het positief te zien. Zo ook nu. Het besef dat er ook mensen zijn die niet geholpen kunnen worden heeft mij hier doorheen geholpen. Plus: mijn nieuwsgierigheid hielp me ook. Iedere stap bracht nieuwe medische handelingen met zich mee die ik altijd vol bewondering en nieuwsgierigheid heb beleefd. Zo ook het IVF-traject. Een spannende tijd, die extra spannend werd door mijn angst voor naalden. Toch ben ik uiteindelijk zelf de hormooninjecties gaan spuiten, dat voelde echt als een overwinning. Van de hormonen zelf heb ik gelukkig weinig last gehad. Na een maand spuiten waren er genoeg follikels te zien voor een punctie.

Die eicel-punctie heb ik niet meegemaakt: ik was onder narcose. In eerste instantie vond ik dat jammer, want ik had zo’n punctie met mijn nieuwsgierigheid bewust mee willen maken. Achteraf ben ik blij dat ik er niets van mee heb gekregen. De punctie was heftig en ik heb er achteraf flink last van gehad. Er werden drie bruikbare eicellen gevonden en deze zijn diezelfde dag bevrucht. Een van deze drie embryo’s is na vijf dagen ingevroren. De tweede heeft het helaas niet gehaald.

En die derde embryo? Die is na drie dagen teruggeplaatst in mijn baarmoeder en groeit daar nog steeds. Ik ben inmiddels 34 weken zwanger van ons wonderkindje. Iets dat voor ons niet vanzelfsprekend is en waar wij enorm dankbaar voor zijn. Ik ben zwanger van een klein jongetje dat zo gewenst is.”

Welke boodschap zou jij aan andere vrouwen of koppels in een vergelijkbare situatie willen geven?

“Voor mijn eigen diagnose had ik wel eens van PCOS gehoord, maar ik kende geen mensen die dit ook hebben. Toch gaf mijn gynaecoloog aan dat naar schatting 5 tot 10% van de vrouwen PCOS heeft. Ik schrok van dat aantal. Zoveel vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Zoveel vrouwen bij wie zwanger worden niet vanzelf gaat. En toch is er zo weinig over bekendheid. Op dat moment heb ik besloten mijn verhaal te delen. Ik wil mensen bewust maken van het feit dat zwanger worden lang niet altijd vanzelfsprekend is. Dat vragen en opmerkingen rond zwanger worden confronterend en kwetsend kunnen zijn. Ik wil vooral vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten laten weten dat zij niet alleen zijn.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”