Blog: “Alsof mijn leven in een nare pauzestand stond”

In mijn vorige blog vertelde ik al over het fertiliteitstraject dat ik moest ondergaan om zwanger te worden. Geen pretje, maar uiteindelijk is het gelukt en zijn wij nu de trotse ouders van onze zoon Guus. Toch heeft de tijd dat ik in dit ziekenhuistraject zat gezorgd voor moeilijke momenten en vervelende situaties. Ik denk er nog vaak aan en daarom vind ik het belangrijk om deze gedachten en lastige momenten te delen.

Natuurlijk is er het fysieke ongemak. De hormonen die ik kreeg zorgden bij mij voor opvliegers, moodswings, haaruitval, gewichtstoename en algehele ellendigheid. Maar naast de fysieke klachten waren de emotionele klachten misschien nog wel vervelender. Vaak voelde ik mij somber en verdrietig, omdat ik echt het gevoel had dat mijn leven op een hele nare pauzestand stond en ik had hier zelf geen invloed op. Kijk, als je je baan niet meer leuk vindt dat kan je op zoek gaan naar iets nieuws. Loopt je relatie niet lekker, dan zoek je naar oplossingen samen. Maar als je niet zwanger kunt worden ben je gewoon overgeleverd aan een ziekenhuistraject waar je nul komma nul invloed op hebt. 

Als controlefreak kon ik daar moeilijk mee omgaan. Het vertrouwen in mijn lijf was compleet kapotgeslagen en de teleurstellingen stapelden zich maand na maand op. Het is een mindfuck die zich iedere maand opnieuw afspeelt. Aan het begin van de maand ga je met alle vertrouwen van start en na 3 weken begint het lange wachten waarna vaak teleurstelling volgde. Er waren tientallen ziekenhuisafspraken waarbij inwendige echo’s werden gemaakt, waarbij we de volgende stappen doorspraken en waarbij ik meestal te horen kreeg dat er helaas geen eisprong was geweest. Keer op keer probeerde ik met goede moed weer door te gaan. 

De pauzestand

Maar wat het ook moeilijk maakte was het gevoel van die pauzestand. Om ons heen ging iedereen verder, in sneltreinvaart leek het soms wel. Wij waren op een bepaald moment de enige zonder kind en dat maakte het bij vlagen echt lastig. Zo gingen we kinderverjaardagen af, vaak met het lood in de schoenen. Ik deed vrolijk mee aan babyshowers, terwijl ik diep van binnen wel kon janken. En we gingen op kraamvisites, misschien wel de meest pijnlijke visites die ik in die periode heb moeten doen. Maar toch deden we het allemaal, omdat we wisten hoe belangrijk het was voor de ander.

Zelf vond ik het ook moeilijk hoe je de aansluiting soms mist. Tijdens die kinderverjaardagen en babyshowers wordt er natuurlijk honderduit gepraat over dé kinderen. Slaapjes, flesjes, luiers of zindelijkheid. Stuk voor stuk onderwerpen waar ik absoluut niet over mee kon praten, maar wat ik ook eigenlijk helemaal niet wilde. Iedereen gaat door met het leven en organiseert leuke uitjes met de kids waar je niet bij bent omdat mensen er vaak vanuit gaan dat je niet aan wilt haken omdat je toch geen kinderen hebt. En precies op die momenten voelde die pauzestand ellenlang. 

Natuurlijk snap ik al het bovengenoemde en nu ik zelf moeder ben vind ik het ook fijn om over mijn lieve zoon te praten of advies te vragen aan een andere moeder. Maar ik probeer altijd te bedenken of ik dat op het juiste moment doe, omdat ik zelf weet hoe vervelend het kan zijn. En daarbij vind ik het ook nog steeds heerlijk om avonden te hebben waarbij het niet alleen maar over de kids gaat 😉 

Meer lezen?
Blog: fertiliteit, waarom voelt het nog zo als een taboe?
Omgaan met een fertiliteitstraject: vier tips voor wensmoeders