Blog: fertiliteit, waarom voelt het nog zo als een taboe?

We waren al ruim 8 jaar samen, hadden een fijn huis en er schitterde een mooie verlovingsring aan mijn vinger. We waren beiden toe aan de volgende stap, ons tweepersoonshuishouden uitbreiden. Na een mooie reis op Bali stopte ik met de pil en gingen we ervoor. Natuurlijk denk je niet dat het gelijk lukt en die eerste maanden gaven we het de tijd.

Mijn cyclus was zeer onregelmatig en na een klein jaar proberen zijn we naar de huisarts gestapt, met name vanwege mijn cyclus. De huisarts was weinig begripvol en stuurde ons vrij rap weg met de boodschap dat we er niet teveel op moesten focussen en dat met name ik mij niet zo druk moest maken. Uiteindelijk hebben we een paar maanden later toch aangegeven dat we graag doorgestuurd wilden worden naar het ziekenhuis. 

Daar bleek na enkele onderzoeken dat ik PCOS heb, een aandoening waarbij het lastiger is om op de natuurlijke manier zwanger te worden. Mijn eisprong bleef uit en ik kreeg hormonen om deze op te wekken. Geen pretje, maar alles voor de goede zaak denk je op dat moment. Maand na maand gebeurde er weinig en moesten de hormonen opgehoogd worden. Na een maand of 8 hebben we een pauze ingelast, we gingen die maand trouwen en ik wilde niet als hormonale bruid aan het altaar staan. Na een fantastische bruiloft ben ik gestart met een nieuw soort hormonen omdat de andere kuren helemaal niks deden, behalve dat ik me het hele jaar behoorlijk ellendig heb gevoeld vanwege de bijwerkingen. Bij de derde kuur van dit nieuwe hormoon was het raak, na 5 weken kwam ik erachter dat ik zwanger was. Wat een opluchting! 

Taboe rond fertiliteit

Tijdens de eerste maanden van mijn zwangerschap kreeg ik vaak te horen dat ik zo ‘lekker snel zwanger was geworden na de bruiloft’. Wauw… best pijnlijk, maar wisten zij veel. Vanaf dat moment ben ik gaan nadenken over ons traject en het taboe dat heerst rond fertiliteit. Waarom wordt er zo weinig over gepraat? Zelf waren wij redelijk open over onze wens richting een select groepje familie en goede vrienden, maar toch voelt het als een drempel om erover te praten omdat veel mensen er niet bekend mee zijn en het ingewikkeld vinden. Daarbij wist natuurlijk niet iedereen van ons traject.

Je wilt namelijk niet zielig gevonden worden en je wilt al helemaal niet dat mensen je gaan vermijden omdat ze niet zo goed weten wat ze wel en niet kunnen zeggen en vragen. Het taboe heeft daarom voor mij twee kanten. 

‘Staat je goed’

Ik blijf van mening dat je altijd voorzichtig moet zijn met vragen en opmerkingen over zwanger zijn en een kinderwens. Hoe goed je ook bevriend bent of iemand kent. Soms is het moment nog niet daar dat de ander alles met je gedeeld heeft of dit überhaupt niet wil. Zo hebben wij tot na de onderzoeksfase in het ziekenhuis nog niks gedeeld omdat we eerst een behandelplan wilden en zelf aan het idee moesten wennen dat we in het ziekenhuis liepen om zwanger te worden. Daarna hebben we het pas gedeeld met ouders en goede vrienden.

In die periode daarvoor, van pak en beet 14 maanden, kregen wij natuurlijk heel vaak opmerkingen en vragen over kinderen en baby’s. Van ‘Is dat niet wat voor jullie?’ Tot aan kraamvisites waar je met een baby op schoot de opmerking ‘staat je goed’ naar je hoofd geslingerd krijgt. Absoluut goedbedoelde opmerkingen, maar soms erg lomp en pijnlijk. Vaak hebben die opmerkingen mij toen geraakt en baalde ik dat mensen hier nog vaak (onbedoeld) onhandige dingen over zeggen. Daarom blijf ik van mening dat je altijd moet uitkijken met dit soort opmerkingen.

Praten over fertiliteit

Aan de andere kant zijn wij op een bepaald moment wel gaan denken, deze mensen weten van niks en hebben dit misschien zelf niet in hun directe omgeving meegemaakt. Dus deze vragen en opmerkingen zijn voor hen heel normaal en zijn absoluut niet bedoeld om te kwetsen. Die mindset heeft bij vlagen geholpen om hiermee om te gaan. Al blijft het soms een onhandige samenloop van omstandigheden. Als je volgepompt met hormonen op een verjaardag zit en een baby opmerking krijgt, dan wil je het liefst even keihard de waarheid vertellen aan de ander 😉 Soms gaf ik dan subtiel een antwoord waaruit de ander wellicht op kon maken dat het niet altijd zo vanzelfsprekend is. 

Inmiddels zijn wij de trotse ouders van onze zoon Guus en genieten we met volle teugen! Af en toe denk ik nog wel eens terug aan de weg naar mijn zwangerschap en ik blijf het lastig vinden. Door te delen hoop ik dat het taboe rondom vruchtbaarheid minder groot wordt, dat we wat voorzichtiger zijn met opmerkingen naar een ander en dat de drempel niet zo groot meer is om over fertiliteit te praten. Want het hoeft helemaal geen taboe te zijn 😉 

Meer lezen?
Als het niet vanzelf gaat: zo ziet een onvervulde kinderwens eruit
Als het niet vanzelf gaat: “Praten over infertiliteit is lastig voor sommige mensen”