Blog: de rauwe werkelijkheid

De rauwe werkelijkheid geeft de ongepolijste verhalen van prachtige moeders die als krijgers hun kind ter wereld hebben gebracht weer. Het informeert andere moeders (to-be) over wat er goed kan gaan en over wat er fout kan gaan. Het toont empathie richting moeders die hetzelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt. Het laat zien dat wij allemaal mensen zijn. Allemaal vrouwen met een baarmoeder en de kracht en mogelijkheid om leven te maken en op de wereld te zetten. Voor die prestatie alleen al zouden wij meer feestdagen in het jaar mogen krijgen dan alleen moederdag.

Hoe dan ook: het is fijn om verhalen van andere moeders te lezen en ervaringen te delen over bevallingen, over borstvoeding en over andere uitdagende en moeilijke kanten van het moederschap. Wat ik wel soms mis, zijn de eerlijke verhalen over hoe het ook kan meevallen. Hoe het niet alléén maar bloed, pijn en narigheid kan zijn. 

Laten we zeggen dat mijn voorbereiding richting mijn eigen bevalling tegen het obsessieve informatie vergaren aan zat. Ik las veel (erg veel) boeken, blogs, artikelen etc. Ik keek veel programma’s over bevallen. Ik ging naar voorlichtingsavonden. Ik verdiepte mij expliciet in borstvoeding door er een boek over te lezen, er les over te krijgen en met andere moeders te praten. Ik wist voordat ik zelf aan de beurt was wat er allemaal fout kon gaan. Ik wist hoe zwaar het zou zijn. Hoe vermoeiend. Hoe veel er lichamelijk en emotioneel van mij gevraagd zou worden. 

Ik kreeg waarschuwingen links en rechts-om: ‘slaap nu nog maar, straks ga je er aan onderdoor.’ ‘borstvoeding doet pijn, je tepels zijn rauw, soms lukt het niet, begin meteen aan flesvoeding.’ In mijn hoofd kwam alles binnen maar woog ik het snel genoeg af tegen mijn eigen doorzettingsvermogen en wellicht mijn eigenwijsheid: ik zou het laten werken. De slapeloze nachten, de pijn, ik zou mijn baby uit mijn lichaam ademen in plaats van persen (ja dat is een ding), ik zou zen blijven. 

Het moment kwam aldaar dat mijn zoontje ter wereld kwam, geperst, niet geademd. Mijn bevalling verliep ongelofelijk snel, over het algemeen soepel en ik kreeg een gezonde baby in mijn armen. Dit alles in mijn eigen bed met de enige persoon die ik nodig had naast mij en een fijne verloskundige erbij. Als ik in detail treed over mijn bevalling zijn mensen verbaasd, blij, maar ik krijg ook vaak opmerkingen dat ik niks te klagen heb. Dat ik geluk heb gehad. Dat ik weer zo iemand ben die met twee keer puffen een kind op de wereld zet. Dat wordt vaak in dezelfde adem gezegd met: jij komt niks aan, je hebt je oude lichaam binnen 24 uur weer terug en: je ziet niet dat je zwanger bent geweest. En hoewel het gezegd wordt als een grap schuine streep compliment zit er ergens een toon van venijn in. Overigens geeft en gaf het mij vaak het gevoel alsof mijn ervaring niet mee mocht doen met de grote jongens. 

Vaak betrapte ik mijzelf erop dat ik de negatieve kant van de ervaring ging belichten. Compleet overvallen zijn door de bevalling. Niet doorhebben dat ik ook werkelijk waar bevallen was totdat ik wat uren slaap had gepakt. Mijn vagina is nog heel, de placenta kwam er soepel uit, ik at een boterham met vruchtenhagel, boven het hoofd van mijn pasgeboren baby, in mijn eigen bed en ik strompelde met bebloede handdoeken richting mijn eigen badkamer om daar zittend gedoucht te worden door de kraamhulp. 

Dus ja, het is een goed verhaal. Een fijn verhaal. Het is ook een verhaal dat ik niet vaak las of hoorde, in aanloop naar mijn eigen bevalling. Daarnaast merkte ik dat ik de kraamweek ervoer als iets dat compleet meeviel. Dat terwijl in werkelijkheid mijn kind meer gewicht kwijtraakte dan veilig was en de eerste drie dagen niet goed kon drinken. De eerste nacht huilde ik van dankbaarheid toen mijn vriend met onze huilende baby wakker bleef zodat ik een uurtje kon slapen. Dat gebeurt, dat is de rauwe werkelijkheid van een bevalling: bloed, hormonen, adrenaline, pijn en het continue gevoel wakker te moeten blijven. Mijn overlevingsinstinct nam het voortouw. 

Dus wat betreft die rauwe werkelijkheid, die is er. Soms in de vorm van een negatieve ervaring en soms in de vorm van een positieve ervaring. Wat mij betreft zoek ik naar de balans. Zoals alles in het leven -en het moederschap- zoeken is naar de balans. 

Waar wij denk ik als vrouwen bij weg moeten blijven is het oordeel. Een oordeel over vrouwen die graag alles over zich heen laten komen. Een oordeel over vrouwen die een ongekende noodzaak voelen om zich over alles te informeren. Een oordeel over vrouwen die überhaupt niet na willen denken over borstvoeding geven. Maar ook; een oordeel over vrouwen die prachtig in de make-up in hun kraambed zitten, en niet de behoefte voelen om te delen dat ze op hetzelfde moment vier hechtingen in hun vagina hebben. Laten we wat meer naar elkaar toe bewegen, naar elkaar luisteren. Naar de positieve verhalen zonder elkaar daarom te benijden, naar de negatieve verhalen en elkaar daarin steunen.  Ik merk dat ik mijn woorden voorzichtig kies terwijl ik schrijf. Uit angst andere moeders, andere krijgers, voor het hoofd te stoten. Want wie ben ik? Ik had toch niets te klagen? Maar dan bedenk ik dat dat mijn eigen oordeel over mijzelf is. En wie is er nou ooit beter geworden van zijn eigen grootste criticus zijn? Iedere moeder is de beste moeder voor haar eigen kind en iedere moeder moet in mijn ogen de vrijheid krijgen om dat op haar manier toe te laten en uit te vinden. Het moederschap kent al genoeg dieptes en absolute hoogtepunten. Dat is de absolute rauwe werkelijkheid.

Hannah Swart is naast schrijfster (stief)moeder van bijna 4 kinderen. Drie lopen er rond en een groeit in de buik. Meer lezen over Hannah?