Blog: ‘Ik had bij beide bevallingen bewust geen bevalplan’

Michelle had verschillende redenen voor zichzelf om geen bevalplan te maken voor haar bevalling, ook al had ze het idee dat ‘iedereen dat deed’ en er wel om werd gevraagd door haar verloskundinge. Ze vertelt in haar nieuwe blog hoe bewust geen bevalplan voor haar uitpakte.

Zo rond de 36 weken komt vaak de vraag van de verloskundige; heb je al nagedacht over je bevalplan? Ik had er bij mijn eerste bevalling veel over gelezen maar wist niet zo goed wat ik ermee moest. Ik ben zelf namelijk meer van ‘we zien wel waar het schip strandt’. Maar toch had ik het gevoel dat ik een bevalplan moest maken, want tja iedereen deed dat toch?

Uiteindelijk maakte ik voor mijn beiden bevallingen geen plan en bleef ik dichtbij mezelf. Dit bleek tot twee keer toe de beste beslissing. Mijn tweede bevalling duurde precies 3 uur. Ik kreeg mijn eerste wee om 09:16 uur en Loua werd geboren om 12:16 uur. HOLYSHIT, hoe dan? Voor een badbevalling, sfeerverlichting of wierook was dan ook amper tijd. Ik mag blij zijn dat ik het ziekenhuis heb gered.

‘Het lijkt alsof ze ieder moment naar buiten valt’

Ik sliep best goed de nacht voor de bevalling, Loua bewoog veel als ik op mijn zij lag en zodra ik wisselde van zij was het goed. Laat het nu net de zij zijn waar ik zelf niet zo graag op lag, maar dat ter zijde. Mevrouwtje had toen al een eigen willetje. Toen ik opstond zei ik tegen mijn man ‘Pff het lijkt wel alsof ze ieder moment naar buiten valt’. ‘Dat lijkt me sterk, je hebt nog geen wee gehad toch?’ zei mijn man. Ik maakte de dreumes klaar om naar oma te gaan zoals altijd op maandag. Mijn man ging vervolgens naar ons nieuwe huis dat we aan het verbouwen zijn. 

De eventuele bevalling bleef maar in mijn gedachten en ik besloot dat ik me wilde douchen en het bed schoon wilde opmaken. Dit vond ik blijkbaar belangrijk ;-). Zogezegd zo gedaan en vervolgens lag ik in bed. Er kwam een kleine kramp, was het dit? Tussen mijn eerste en tweede wee zaten 12 minuten, maar bij de tweede wee voelde ik meteen een druk die ik enigszins herkende. Ik belde om 09:30 uur de verloskundige met de mededeling dat ik druk voelde, zij besloot er aan te komen. Ik appte mijn man dat ik voor de zekerheid de verloskundige had gebeld en hij kwam er zo snel mogelijk aan. Ondertussen ving ik een paar weeën op, maar deze waren prima te doen. 

Zes centimeter ontsluiting en drie krampen

De verloskundige kwam, luisterde naar mijn verhaal en besloot naar de ontsluiting te kijken/voelen. Mijn man kwam inmiddels ook binnen en werd begroet met de mededeling: “Je hebt al 6 centimeter ontsluiting, binnen nu en twee uur is ze er!”. Ehm, wat?! Zes centimeter ontsluiting met drie kleine krampen? Er was weinig tijd om hier gezellig over te babbelen, want mijn vliezen waren dun en konden ieder moment breken. De keuze was aan ons: thuisbevallen of nu naar het ziekenhuis. 

Ik koos voor het ziekenhuis, dit beviel me bij de bevalling van Sam goed, dus waarom niet. Mijn man stond ondertussen in zijn klusoutfit naast het bed voor zich uit te kijken door wat er in de twee minuten daarvoor tegen hem was gezegd. Niet veel later zaten we in de auto met de maxicosi en mijn vluchtkoffer. Deze bevalling was nu al zo anders dan de vorige, tijdens mijn eerste bevalling beleefde ik alles in een roes en nu was ik fris gedoucht en zo helder als maar zijn kon.

Klaar voor de weeënstorm?

Om 10:30 uur waren we helemaal geïnstalleerd in de bevalkamer en had ik inmiddels een infuus in mijn arm. Ik liep rond en ving af en toe een wee op. Zodra ik er klaar voor was kon ik aangeven dat ze mijn vliezen gingen breken, ik zat inmiddels namelijk al op acht centimeter ontsluiting. Maar ja, klaar? Wanneer ben je klaar voor een weeënstorm? Nooit toch? Ik heb tot elf uur gewacht en toen dacht ik: KOM MAAR OP! Nee hoor, dat dacht ik niet. Ik dacht: het moet toch een keer, dan maar meteen de pleister ervan af en gaan met die banaan.

Het begon rustig, maar daarna werd het intens. Een echte weeënstorm bleef uit, maar de weeën die ik kreeg waren pittig. Ik heb meermaals gedacht ‘dit doe ik dus nooit meer’. Ik kneep de arm van mijn man fijn (sidenote: ik vijlde mijn nagels de avond ervoor). Voordat ik het wist kwamen de persweeën en bij de eerste drie mocht ik niet persen en dat vond ik misschien nog wel het ergste van alles. Vervolgens was daar het moment; the ring of fire. Holyshit, waar bleef die volgende wee. Twee persweeën later was ze daar: onze razendsnelle kleine Loua! Met een grote grijns van oor tot oor hield ik haar vast!

Bewust geen bevalplan

Zoals ik al schreef had ik ook deze keer bewust geen bevalplan. Puur omdat ik bang ben dat erdoor omstandigheden niets van mijn plan terecht komt en ik daarna teleurgesteld ben. Daarnaast ben ik extreem nuchter en wist ik me geen raad met al die extra mogelijkheden. Het enige wat ik tegen mijn verloskundige heb gezegd is: ‘Doe alles wat je moet doen, ik vertrouw erop dat je het beste met de baby en mij voor hebt.’

De beste tip die ik je kan geven: blijf dichtbij jezelf en laat je niet ‘gek’ maken met goed bedoelde adviezen van anderen. Jij weet namelijk het beste wat je op het moment suprême nodig hebt.

Meer lezen?

Wat kan jouw partner doen tijdens de bevalling? Andere moeders delen hun tips
Mijn bevallingsverhaal: Mijn lijf wist precies wat het moest doen