Blog: Mom bod

Heerlijk vond ik het om zwanger te zijn en mijn lichaam te zien veranderen. Ik was trots op mijn bump. Ik ging van fanatieke CrossFitter naar zwangere huismus (hoewel ik tot 32 weken zwangerschap nog steeds eens per week in de crossfit box te vinden was). Zoals zoveel vrouwen nam ik het tijdelijk even niet zo nauw met suikers en vetten, al ben ik an sich een enorme zoetekauw. Mijn favo toetje gedurende mijn zwangerschap was slagroomvla met gesmolten chocolade erdoorheen, zalig! Tijdens mijn kraamweek was dat ongeveer het enige wat ik zonder moeite kon eten en trek in had, een echte lifesaver.

Dat je lichaam verandert als je zwanger bent, hoef ik natuurlijk niemand te vertellen. En dat je lichaam blijvend kan veranderen na de bevalling, zal voor velen ook geen nieuws zijn. Inmiddels is het alweer 11 maanden geleden dat ik beviel en NOG STEEDS pas ik de broeken van voor de zwangerschap niet. Eindeloos frustrerend vind ik dat, terwijl ik heel goed weet dat het zou kunnen dat ik die broeken helemaal nooit meer ga passen. Hoewel mijn hersenen dat snappen en hebben geaccepteerd, vind ik dat gevoelsmatig maar wat moeilijk. Voor mijn zwangerschap stond ik bijvoorbeeld misschien eens in de drie jaar op een weegschaal. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik in de afgelopen 11 maanden meermaals op die stomme weegschaal heb gestaan, turend naar de cijfertjes en toch teleurgesteld dat ze onderhand niet verder gezakt waren.

Eerlijk… ik haat mezelf er een beetje om. Ik was niet, en wilde nooit zijn, een vrouw die zich druk maakte over haar gewicht of lichaam. Ik was blij met wat ik in de spiegel zag, lette nooit op wat ik at en ging door periodes van actief en minder actief zijn. Maar nu mijn lichaam ons kindje heeft gedragen en gevoed, voel ik me minder aantrekkelijk dan daarvoor.

Een week of 12 na de bevalling begon ik langzaam weer wat actiever te worden, met een groepje virtuele postnatale gym en een aantal sessies personal training bij mijn CrossFit box. Super fijn om weer te starten en ook mijn hoofd leeg te maken en een momentje voor mezelf te hebben. Toen Corona in alle hevigheid na de zomer weer losbarstte, schroefde ik het sporten in groepsverband drastisch terug naar nul (en daar zijn we nog steeds). Motivatie om thuis oefeningen te doen, blijk ik helaas totaal niet te hebben, en dus passen die broeken nog steeds niet.

Ik houd me deels vast aan wat mijn postnatale gymjuf vertelde: gedurende de tijd dat je borstvoeding geeft, houd je expres vet op je heupen vast als een reserve. Voor het geval er geen eten is en je als moeder wel je kind moet kunnen voeden. Die reserves van je heupen afkrijgen nadat je bent gestopt met de borstvoeding heeft dan vervolgens weer tijd nodig. Een andere opmerking die me troost biedt is dat de lijfspreuk “9 maanden op, 9 maanden af” pas geldt vanaf het moment dat je bent gestopt met borstvoeding geven. Hiep hoi! Ik heb nog even de tijd want heb tot 6 maanden borstvoeding gegeven, plus 9 maanden, komt uit op 15 maanden en daar zijn we nog niet.

Laatst zei iemand tegen me dat ik eruit zag als een “ Yummie mummy” en hoewel ik normaal gesproken op een dergelijke opmerking met een opgetrokken wenkbrauw had gereageerd, voelde ik me ditmaal oprecht gevleid. Ik heb me namelijk de afgelopen tijd niet bepaald een MILF gevoeld. Maar mijn man vindt me nog steeds eindeloos sexy en dat is geloof ik het belangrijkste. 

Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat er niks mis is met mijn lichaam. Maar ik heb soms moeite met hoe ik er nu uitzie en wat ik gewend was te zien in de spiegel voor mijn zwangerschap. Het heeft tijd nodig om die twee plaatjes over elkaar heen te leggen tot één. Het accepteren van mijn nieuwe lichaam dat ons kind heeft gedragen en gevoed is iets moois. Want jeetje, wat heeft dat lichaam prachtige dingen gedaan voor ons. Een gezond kindje laten groeien, warm gehouden, op de wereld gezet, gevoed. Ik kan dus alleen maar met heel veel bewondering naar mijn lichaam kijken, en trots zijn. Dus dat ga ik, vanaf nu, nog meer proberen te doen.