Blog: van 1 naar 2

Afgelopen week las ik met tranen in mijn ogen een Instagram post van Lois. Lois is net bevallen van haar tweede kindje en omschrijft de ingewikkelde emoties die ze voelt tegenover haar oudere dochter. Haar woorden raakte me erg, omdat ik het ongelofelijk herkenbaar vind wat ze schrijft. 

Toen ik zwanger was van mijn tweede kindje kon ik er ‘s nachts wel eens wakker van liggen: is het mogelijk om nog een keer zoveel te houden van een nieuw kindje? Ik kon het me praktisch gezien gewoon niet voorstellen: zou mijn hart groeien? Zou ik liefde die nu naar Olivia gaat inleveren? Immers: hoeveel liefde heb je nou precies te geven? 

Ik zie mezelf nog liggen, de laatste vrijdagmiddag met z’n tweeën op de bank. Ik maakte een foto van ons van bovenaf, van mijn enorme buik en haar kleine lijfje dat tegen me aanligt, omdat ik aanvoelde dat dit weleens de laatste keer zo samen met z’n twee zou zijn voorlopig. Die avond zette de bevalling in. 

Het moment dat ik Jacob in mijn armen kreeg en tegen me aanhield, besefte ik dat het waar is wat ze zeggen: je kunt ‘gewoon’ nog een keer helemaal intens verliefd worden. Waar ik echter niet op had gerekend, waren de ingewikkelde emoties die ik voelde tegenover Olivia. Van mijn kleine dochter was ze ineens veranderd in een grote zus, letterlijk en figuurlijk zoveel groter dan die mini baby.

Tegelijkertijd wilde Olivia die eerste paar weken ineens weer niets liever dan door mij rondgedragen worden, de trap op getild worden (wat je dus niet moet doen als je aan het herstellen bent van een bevalling) en in mijn armen een flesje drinken. ‘Ik wil ook een baby zijn’, zei ze. Die momenten waarop ze naar mij smachtte, wisselden af met momenten waarop ze niets van me moest weten, momenten waarin ze me wegduwde en alleen bij haar vader of alleen bij opa en oma wilde zitten.

Kort lontje

Een kleine baby is alleen maar lief, zacht en schattig, daar kun je niets anders mee doen dan knuffelen, kleine kusjes geven, tegen je aan laten slapen, voeden… Olivia daarentegen haalde de ene na de andere streek uit, duidelijk op zoek naar grenzen. Meer dan eens per dag (of per uur…) viel ik tegen haar uit, werd ik boos of kreeg ze op haar kop. Onder invloed van hormonen was mijn lontje nog korter dan normaal en dat voelde ze genadeloos aan. Ik vond het af en toe zo ingewikkeld om tegen mijn oudste dochter, die ik al tweeënhalf jaar bij me had, continu streng te zijn, terwijl ik tegen die nieuwe baby alleen maar lief kon doen. 

Ergens miste ik ook de tijd die ik alleen met Olivia had. Dacht ik met weemoed terug aan de tijd dat we in Haarlem woonden en we met z’n tweeën de wereld aan ons voeten hadden liggen. Op de fiets naar het strand, na het eten nog een ijsje halen, op vrijdag tosti’s eten in de stad en spelen bij de kinderboerderij. Dat voelde ineens letterlijk en figuurlijk zo ver weg allemaal… Je kunt je voorstellen dat die emotie weer een volgende emotie triggerde, namelijk die van schuld. Schuld naar de baby, dat ik met weemoed denk aan een tijd dat hij er nog niet is. Schuld naar Olivia, dat ik haar leventje op z’n kop heb gezet met een broertje. Schuld naar van alles en nog wat.

Tranen

Fast forward naar november 2019. Ik zit in bad met mijn inmiddels 1 jaar oude zoon en mijn 3,5-jarige dochter. Ze spelen met elkaar en doen gek. Olivia maakt Jacob aan het lachen, hij kijkt vol bewondering naar zijn grote zus. Ik krijg weer tranen in mijn ogen, maar dit keer is het van geluk. Deze fase in ons leven is drukker en intenser dan ooit te voren, maar er is ook veel meer rust op een bepaalde manier. We zijn met z’n vieren een team, de balans is weer goed. Natuurlijk trekt Olivia bepaalde dagen veel meer naar papa en geeft Jacob vooral mij dikke knuffels. Nog steeds wil Olivia het liefst dat ik haar in bed leg, en was Jacob’s eerste woord ‘papa’. Beide kindjes kunnen me boos maken, maar ze maken me ook allebei ontzettend gelukkig. 

Lieve mama, herken je mijn gevoelens of situatie? Ervaar jij deze struggles misschien ook bij een tweede, derde of vierde kindje? Weet dan dat je niet de enige bent. Al deze emoties horen erbij en hoewel het soms verdrietig en lastig is, het komt ook weer goed. Ook bij jou gaat de storm vanzelf weer liggen en komt er een moment waarop je om je heen kijkt en denkt hé, het is goed zo. 🙂