In mijn vorige blog vertel ik over de eerste weken op Aruba. Hoe we genoten van alle nieuwe dingen die we zagen en mee maakten. Hoe we afscheid namen van mijn ouders die ons de eerste 4 weken hadden geholpen met settelen. Ik eindigde de blog met een biecht dat het fulltime moeder zijn me zwaar viel en dat er iets moest gaan veranderen.
Neal is het meest fantastische kind dat er is, hij groeit hard en ontwikkelt snel. Het is heerlijk om samen met hem de wereld te ontdekken en om hem nieuwe dingen te (zien) leren. Nog voor hij daadwerkelijk goed kon kruipen, trok hij zich al overal aan op. Zo liep hij bijvoorbeeld al snel aan de rand van de salontafel en in de box. Super knap, maar dit resulteerde wel in constant opletten. Ons huis heeft een betonnen vloer en dat veert nou niet bepaalt mee als hij er met zijn kleine hoofdje op valt.
Mijn man Tom geniet ontzettend hier en vindt zijn werk erg leuk. Ook ons verzoek tot een extra jaar is goedgekeurd. Zo blij als we waren en zo leuk als het hier is, raakte ik toch in een dip. Deze dip schijnt heel normaal te zijn wanneer na een grote gebeurtenis, zoals een emigratie, de rust terugkeert. Ik merkte dat ik niet de moeder was die ik zou willen zijn. Neal is actief, wil spelen en bewegen. Ik zette hem al snel in zijn stoel voor de iPad om maar even iets aan bijvoorbeeld het huishouden te kunnen doen.
Mijn leven bestond uit wassen, schoonmaken, voor Neal zorgen en eten koken. Nu klinkt dit erg dramatisch en deed ik dankzij de meiden die ik hier heb ontmoet gelukkig ook wel leuke dingen. Het verschil was alleen dat deze initiatieven niet vanuit mij kwamen. Ik was leeg en zo ken ik mijzelf niet.
Dit zou ik niet volhouden
Wat jullie waarschijnlijk niet van mij weten is dat ik ADHD heb. Voor ik zwanger raakte, had ik medicatie hiervoor. Nu we gesetteld waren leek het mij een goed idee om weer te starten met de medicijnen. Misschien zou ik daardoor weer wat meer mezelf worden. Toen ik voor een controle-afspraak bij de dokter kwam, vertelde ik over mijn dip. Dat ik in Nederland 2 banen had en een opleiding deed en dat ik nu het idee heb dat ik 95% mama ben en 5% Natalja. Dat ik het wel pittig vind en me verdrietig voel terwijl ik juist wil genieten.
De dokter reageerde redelijk fel en vroeg of wij nog geen oppas of kinderdagverblijf hadden gevonden waar Neal naar toe ging. Ik gaf aan dat de opvang waar Neal naar toe zou gaan pas in januari plek had. Omdat wij eerst pas in 2024 naar Aruba zouden verhuizen hadden wij ons niet op tijd aangemeld voor de wachtlijst.
De dokter gaf aan wel eens eerder situaties zoals deze mee te hebben gemaakt. Ik ben van 300 naar 0 gegaan. In Nederland was ik onafhankelijk en had ik mijn eigen leven. Iets wat hier op Aruba absoluut niet het geval is. Mijn leven staat in het teken van Neal. Ze drukte mij op het hart op zoek te gaan naar een oppas tot de opvang plek zou hebben. Als we dit niet zouden doen, garandeerde ze mij dat we over 6 maanden in het vliegtuig terug naar Nederland zouden zitten. Want ik zou dit niet volhouden.
Schoorvoetend de oppas bellen
Omdat ik haar moest beloven dat ik bij de volgende afspraak, over 30 dagen, in ieder geval één dag volledig aan mezelf zou hebben besteed, nam ik contact op met Mariëlle. Een aantal weken geleden had ik haar telefoonnummer gekregen van een van de meiden omdat zij een oproep had gedaan op zoek te zijn naar oppas adresjes. Een beetje schoorvoetend begon ik mijn bericht dat ik waarschijnlijk al veel te laat was en dat ze misschien als genoeg oppaskinderen had, maar dat ik me toch wilde voorstellen. Ik eindigde met de vraag of ze 1 of 2 ochtenden in de week bij ons zou willen oppassen. En dat ik graag met haar zou kennismaken! De reden dat ik niet eerder met haar contact had gezocht was vooral omdat ik dacht dat ik het wel zelf kon. De opvang heeft in januari plek: tot die tijd kon ik toch wel zelf voor mijn baby zorgen?
Na het gesprek met de dokter besefte ik me maar al te goed dat dit niet zo door kon gaan. Ik had tijd voor mezelf nodig, voor mijn eigen ontwikkeling, want eerlijk al dat baby-tv komt een beetje mijn neus uit haha. Nog diezelfde middag reageerde Mariëlle op mijn berichtje dat ze inderdaad al een aantal berichten had gehad. Maar dat dit vooral ging over incidentele oppasmomenten en geen vaste dagen. Dat ze er zeker voor open stond om ons te leren kennen en om vast 1 of 2 ochtenden te komen oppassen. Ik heb gehuild toen ik haar berichtje las, hoe suf is dat! Ik was zo opgelucht en blij.
Een paar dagen later stond de kennismaking gepland. Ik kon het wel een goed idee vinden om een oppas te nemen, maar als er tussen haar en Neal geen klik was hield het meteen op. Neal is een allemansvriend en totaal niet eenkennig, maar laat de laatste weken laat hij soms blijken niet iedereen aardig te vinden. Op het terras bij een lieve serveerster zette hij het op een brullen. Een aardige man in de supermarkt zei hallo em dat resulteerde ook weer brullen. We kunnen er geen patroon in vinden en daarom vond ik het extra spannend hoe hij op haar zou reageren. Mariëlle kwam binnen en vrijwel direct lachte Neal. Dat was een goed teken! We praatten over haar leven, en over ons en onze verwachtingen. We waren er redelijk snel uit dat we het gewoon eens moesten proberen, want dan pas zouden we kunnen zien of het klikt.
Ik ben mezelf terug aan het vinden
Ondertussen zijn we een aantal weken verder en zit ik nu in een koffietentje deze blog te typen. Alleen, met muziek uit mijn AirPods. Ik heb heerlijk ontbeten en ga op mijn weg naar huis nog even langs het strand. Tussen Neal en Mariëlle ging het vanaf het eerste moment goed. Ik ga weg en hij merkt het niet eens op. Wat een hele geruststelling! Ik heb op dinsdag en woensdag van 9 tot 1 tijd voor mezelf. Tijd om in stilte ergens te zitten, om met mijn opleiding bezig te gaan of om zoals nu eindelijk weer eens een blog te kunnen typen voor How About Mom.
Ik mis Neal zelfs na deze paar uur en dat is fijn. Ik heb meer energie en ben mezelf weer aan het terug vinden. Ik besef nu dat het niet niks is om alles achter te laten en jezelf opnieuw uit te vinden in een ander land. Gelukkig was hulp vragen en op zoek gaan naar een oppas het beste wat we konden doen! Ik ben benieuwd wat we nog meer gaan beleven en wat ons nog meer te wachten staat. Natuurlijk zal ik jullie daar dan ook in mee nemen.
Ik ben een blog begonnen over ons dagelijks leven op Aruba. Een soort dag tot dagboek waar ik op den duur ook tips en tricks over het eiland zal delen. Vind je het leuk om meer van ons te lezen? Kijk dan snel op www.nataljasblog.nl. Tot snel!’