Mijn bevalverhaal: ‘Ik heb meerdere angsten overwonnen’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Marianka haar verhaal. Ze beviel 4 augustus van dochter Milly. “Geen bubbel voor mij en geen weeën die komen en gaan als golven.“

Zoals in mijn vorige blog beschreven mochten wij ons op 4 augustus 2022 om 6.30 uur melden in het geboorte zorgcentrum van Hoorn. Een kleine error was gaande in mijn hoofd. Stiekem had ik de hoop dat onze meid uit zichzelf zou komen. Kan ik nu wel in bad bevallen? Kan Alex haar wel aanpakken? Kan alles wel zonder elektrode? En vooral: ga ik het halen zonder pijnstilling en zonder op mijn rug te bevallen? Ons kleine meisje zou groter zijn dan gemiddeld en op je rug word je geboortekanaal kleiner en heb je geen hulp van de zwaarte kracht. Terwijl ik die zwaartekracht waarschijnlijk wel als hulpje kan gebruiken…

Onze wens was om de vliezen te breken en dan het maximaal aantal uren (vier uur) te wachten in de hoop dat mijn lichaam zou denken ‘hey! Ik moet wat gaan doen!’. Helaas op wat kleine harde buiken na tijdens het lopen door de kamer bleef de rest weg. Om 11.00 uur werd de oxytocine geactiveerd. Op dit moment had ik al één angst overleefd: het infuus aan brengen.  

Die golf was een tsunami

Toen moesten we wachten. Wat ga je dan doen? We hebben woordpuzzels gemaakt en een serie gekeken. Dat was heel relaxed eigenlijk. Om twaalf uur hebben we zelfs nog een broodje gegeten. Vanaf 13.00 uur was het over en uit met de  relaxte vibe. Alex moest het muziek boxje maar eens aan zetten, met de natuurgeluiden dan kom ik in mijn bubbel – dacht ik. Tijden de yoga lessen hebben wel veel houdingen aangenomen en de ademhaling besproken. Ook sprak de mevrouw van de yoga over golven. De wee komt, is op zijn hoogte punt en gaat dan weer.

Nou… Ik kon ademen wat ik wilde, maar die “golf” was gewoon een tsunami. Ik heb op handen en knieën gezeten, over de yogabal gehangen, op bed gezeten en vooral gestaan terwijl ik leunde op Alex’ onderarmen. Grappig genoeg dacht ik dat die armen inmiddels blauw waren, dat bleek achteraf helemaal niet zo te zijn. Geen bubbel voor mij en geen weeën die komen en gaan als golven.

Moet dat met al die mensen om me heen?

Ik had bedacht dat ik graag in bad wilde. In blootje leek me niet fijn, dus ik had een sportbh aan. Tussen de tsunami door deed ik één voet in bad. Poeh, wat heet! Nog een voet in bad. Ahh, ik krijg het warm. Error, error! Ondertussen had ik ook nog steeds dat verdomde infuus in mijn hand die niet nat mocht worden en helaas toch een elektrode voor de kleine meid haar hartslag. Ondertussen kreeg ik het veel te warm in bad, dus ik wilde er weer uit. Daarna was het te koud en ondertussen was er nog steeds een tsunami gaande in mijn lijf. Met Alex dichtbij me liep ik rond in de kamer.

Ineens voelde ik dat ik naar de WC moest. ‘Oh god, moet dat nu met al die mensen om me heen?!’ dacht ik nog. Ik vertelde het aan de verloskundige en ze zou een po voor me gaan halen, naar de toilet mocht niet. Moet iedereen gaan zitten kijken terwijl ik mijn behoefte doe?! Ik vond het een vreselijk idee.

Ik was er klaar mee

Gelukkig bleek ik helemaal niet naar de toilet te moeten: onze meid wilde eruit! Ik probeerde op handen en knieën te gaan zitten, maar dat vond ik niks. Het idee dat iedereen naar mijn blote gat kon staren… Ik probeerde de baarkruk uit. Wat een ellende! Het zat niet lekker en door de spiegel van de verloskundige zag ik mijn onderkantje. De tsunami ging door, ik probeerde het opnieuw op handen en knieën. Ik was er zo klaar mee, ik kon bijna niet meer. Ik hield vast aan de gedachte dat als je dit ervaart, het meestal bijna klaar is. Dat bleek gelukkig zo te zijn. Om 16.44 kwam onze dochter Milly ter wereld.

Helaas was de tsunami nog niet voorbij: mijn placenta kwam niet los. Wat was ik op dat moment klaar met de pijn en het gewroet aan mijn lijf. De verloskundige waren zo op mijn buik aan het duwen dat ik Milly weg wilde hebben. Het enige wat nu nog door mij heen ging was verdriet. Ik was er klaar mee en wilde pijnstilling. Na 53 minuten kreeg de gynaecoloog de placenta er toch uit. Er moesten nog hechtingen worden gezet en ik heb tranen met tuiten gehuild. Toen alles achter de rug was hebben we trots mijn ouders en schoonouders gebeld.

Deze angst heb ik overwonnen, maar voor nu heb ik even genoeg aan één zo’n ervaring.’

Meer lezen?
Petra stelde haar kinderwens jaren uit vanwege de angst voor een vaginale bevalling
Bevallen met je zoogdierenbrein: hoofd uit, lichaam aan