Mijn verhaal: het moederinstinct schreeuwt harder dan onzekerheid

Na het verlies van onze zoon, wilde ik niets liever dan opnieuw zwanger worden. Ik wilde niet wachten tot mijn lijf was aangesterkt na de keizersnede of tot mijn depressieve gedachten minder werden. Ik moest en zou weer zwanger zijn. En wel nu. Natuurlijk werkt het zo niet. Na 15 maanden was het zo ver. Er was een baby op komst.

Omdat mijn eerste zwangerschap eindigde in ernstige pre-eclampsie, mocht ik tijdens deze zwangerschap niet terecht bij een verloskundigenpraktijk, maar ging ik voor al mijn controles naar het ziekenhuis. 

Hoewel het lichamelijk goed met mij ging, was het geestelijk een heel ander verhaal. Al vanaf de eerste dag slokte deze zwangerschap al mijn energie op. Ik was 24 uur per dag en 7 dagen per week onrustig, bang en gestrest. Niets of niemand kon mij geruststellen. Ik leefde van echo naar echo. Na een echo was ik dan een dag rustig, opgelucht en soms zelfs even blij en verliefd. Op die dagen was ik dankbaar en durfde ik een foto te maken van mijn groeiende buik. Maar daarna begon de ellende weer van voor af aan en sloeg de stress toe.

Al die stress zorgde voor tranen thuis. Ik zonderde mij af van vrienden en beet mij vast in mijn werk om even te kunnen vergeten. Ik heb mij in mijn leven nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen. Hoewel veel mensen meeleefden, begrepen dat ik bang was en mij moed probeerden in te praten, kwam een gesprek nooit echt tot de kern van het probleem. Ik was nog steeds aan het rouwen om onze eerste jongen. Ik zag mezelf nog steeds meerdere keren per week instorten en kopje onder gaan. Ik was niet alleen bang om nog eens te verliezen, ik was ook bang op een dag niet meer boven te komen. Achteraf gezien hadden de gesprekken met vrienden daarover moeten gaan.

Minder beweging voelen

Het werd lichter in mijn hoofd toen ik onze baby voelde bewegen in mijn buik. Naarmate hij sterker werd, liet hij steeds vaker van zich horen. Dat werkte geruststellend, maar ook alarmerend. Als hij bewoog, dan was alles veilig. Bewoog hij niet, dan sloeg de paniek toe. Bij het minste of geringste belde ik met het ziekenhuis. Ze namen al mijn zorgen serieus. Soms konden ze mij telefonisch geruststellen maar vaker mocht ik langskomen voor een extra echo. 

Ik was 31 weken zwanger toen ik weer belde met het ziekenhuis. Al de hele dag voelde ik minder beweging. Ook nu mocht ik komen voor een echo. Deze keer was de echo echter allesbehalve geruststellend. Een urenlang durend hartfilmpje van de baby volgde (CTG). Toen de zon al onder was stapte er een nieuwe gynaecoloog mijn kamer binnen. Ze bleek het hoofd van de afdeling te zijn en kwam zojuist uit een overleg over de resultaten van de echo en het CTG. Ze ging zitten en ik wist: dit is geen goed nieuws gesprek. 

Haar woorden sloegen in als een bom: “ik tast in het duister. Iets klopt er niet, maar wat er mis is weet ik niet. Je baby beweegt en doet alles wat hij zou moeten doen maar zijn hartje reageert niet met pieken en dalen zoals het zou moeten. Die blijft continu op hetzelfde ritme doorgaan. Na overleg hebben we besloten hem nu te halen. Als ik je baby kan zien, kan ik hem beoordelen en helpen. Als hij in je buik blijft zitten kunnen we alleen maar afwachten en ik ben bang dat ik dan straks te laat ben. Ik wil niet dat jullie voor de tweede keer een kind verliezen”.  

Als een speer richting de OK

Ze was nog niet uitgesproken of ik had een infuus in mijn arm en mijn man kreeg twee boterhammen met kaas in zijn handen gedrukt. Hij mocht niet flauwvallen in de OK. Mijn ziekenhuisbed werd van de rem gehaald en met de hartmonitor nog om mijn buik, rolden we als een speer richting de OK. Dit was één groot déjà vu. Ook mijn eerste zwangerschap eindigde in een keizersnede zonder overleg, zonder wensenlijst en zonder vrolijk welkom van onze baby. Na de ruggenprik begon het team in stilte aan hun taak. Dit kindje moest zo snel mogelijk worden geboren. 

Ik heb mijn zoon heel even gezien na zijn geboorte. Hij werd omhoog gehouden en ik hoorde hem huilen. Daarna ging hij mee voor controle. Ik heb later gehoord dat ze hem hebben moeten reanimeren. Hoewel het niet had gemogen, ben ik blij dat ze dat nieuws even hebben verzwegen. Zo ging alle aandacht naar mijn kleine man en niet naar zijn paniekerige moeder. 

Mom knows best

Na zijn geboorte heeft hij 9 weken in een couveuse en later in een wiegje in het ziekenhuis gelegen. Een periode waar ik met gemak nog 10 blogs over kan schrijven, iets wat ik ook geregeld doe op mijn eigen platform andersdanverwacht.nl. Inmiddels is mijn zoon bijna één en maakt hij het goed. Hij is goedlachs, bewegelijk, ondernemend en zo ontzettend mooi. 

Als ik één ding heb geleerd dan is het wel luisteren naar mijn moederinstinct. Ik ben er van overtuigd dat je dat al vroeg in je zwangerschap ontwikkelt en daarna nooit meer kwijtraakt. Twee keer was ik zwanger en twee keer wist ik dat er iets niet klopte. Twee keer werd dat gevoel bevestigd. Dat instinct schreeuwt harder dan de angst, stress en onzekerheid die veel vrouwen voelen tijdens hun zwangerschap. Het komt tot je. Het is een gegeven. Mom knows best, houd dat in je achterhoofd. Altijd.