Acht maanden na haar bevalling was Fleur zwanger van een tweeling: “Druk is een understatement”

Fleur van Haren is eigenaresse van een interieurbureau en getrouwd met Nick. Toen hun zoontje Joa (‘20) acht maanden oud was, kwam Fleur erachter weer in verwachting te zijn. Van een tweeling dit keer. Sinds de komst van Lexi en Lee (‘21) is het leven volgens Fleur chaotisch, maar ook heel liefdevol. “De hele dag paniekvoetbal hier thuis.”

Een moeder van drie kids: zag jij dat vroeger zo voor je?

“Helemaal niet! Mijn man is enig kind en heeft lang getwijfeld of hij überhaupt kinderen wilde. Dat veranderde wel toen hij wat ouder werd, maar we hadden het allebei wel vaak over ‘maar’ één kind, heel misschien twee. In 2018 zijn we, geheel volgens het boekje, eerst getrouwd. Op onze huwelijksreis spraken we naar elkaar uit dat we er klaar voor waren om aan kinderen te beginnen. Vlak daarvoor had ik een grote klus binnengehaald en voor mezelf begonnen, dus de timing voelde alleen nog niet helemaal goed. Ik ben erg planmatig en voor mij moesten alle seinen op groen staan. Ik wilde als ondernemer wat meer zekerheid hebben, genoeg gespaard hebben etc. Een half jaar later zijn we het gaan proberen en nog een half jaar later was ik in verwachting van Joa.”

Hoe vond jij het om moeder te worden?

“Ik vond moeder worden heel fijn. Je leert zoveel over jezelf. Ik ben van mezelf heel erg gewend om alles te plannen, ik hou van structuur. Ik dacht dat ik ook zo zou zijn als moeder, maar dat ben ik helemaal niet. Tegenwoordig ga ik veel meer mee met de flow, terwijl ik voorheen precies wilden weten waar ik aan toe was. Als perfectionist gaf ik vroeger alles altijd prioriteit 100. Als je kinderen krijgt, dan zijn je kinderen ineens prioriteit 100. Je wordt gedwongen om keuzes te maken en dat zet dingen wel in een ander perspectief. Ook dat vind ik een hele fijne bijkomstigheid.”

Hadden jullie al weleens met elkaar besproken of jullie een tweede kindje zouden willen?

“Ja, op de dag dat ik erachter kwam weer zwanger te zijn, haha… Ik voelde aan alles dat ik zwanger was. Mijn man vroeg: ben je overtijd? Ik zei: nee, ik hoef nog niet ongesteld te worden, maar ik denk wel dat ik zwanger ben. Achteraf is het logisch dat ik dat zo sterk voelde, je hebt met een tweeling natuurlijk twee keer zoveel zwangerschapshormonen in je lijf. We hebben toen een gesprek gehad waarin bespraken dat we het allebei leuk zouden vinden als Joa een broertje of zusje zou krijgen, maar nog niet nu. 

Ik kon het idee alleen niet uit mijn hoofd zetten, dus ik besloot ‘s avonds nog een zwangerschapstest te doen. Dan kon ik daarna ook rustig slapen. Ik deed de test, maar moest voordat ik de uitslag kon zien naar Joa omdat hij wakker was geworden. Ik was de test alweer bijna vergeten, maar keek er toch nog even snel op voordat ik naar bed ging. Er was een vaag streepje te doen. ‘Ik denk dat ik toch zwanger ben’, zei ik tegen Nick, die nog lag te slapen. ‘Nee joh’, zei hij, ‘dat streepje is te licht, dat klopt niet. Doe morgen maar een test’ en hij wilde weer teruggaan naar bed. Vervolgens hebben we staan discussiëren over hoe je een test moet interpreteren, over vals negatieven en foutmarges. We konden het allebei maar lastig geloven. Die ongeloof maakte snel plaats voor dankbaarheid. We zagen in hoe bijzonder het is om de kinderen zo dicht op elkaar te hebben. 

Een paar weken daarna kwamen we erachter dat ik in verwachting was van een tweeling. Ook dat was weer even schakelen, maar het voelde ook direct kloppend. Dit pas bij ons. Hier gaat alles altijd in de hoge versnelling.”

Hoe kijk je terug op de zwangerschap?

“Ik had moeite met het zwanger zijn. Mijn eerste zwangerschap was ik ook niet op m’n best, maar nu zat ik echt tegen een prenatale depressie aan. Ik denk ook omdat deze zwangerschap me zo was overkomen, ik was er niet op ingesteld. Daarnaast waren het ineens twee baby’s en had ik al een kleintje rondlopen. Ik zag vooral heel veel beren op de weg en lag uren te piekeren. Hoe ging ik al die kids vervoeren, hoe moest ik het thuis aanpakken, hoe zou het gaan met mijn bedrijf? Ik besloot hulp te zoeken. Ook focusten we op het regelen van alle praktische zaken, zodat ik me daar geen druk over hoefde te maken. Toen dat allemaal achter de rug was, ontstond er bij mij meer ruimte om te genieten.”

Was je lichamelijk gezien voor je gevoel voldoende hersteld toen je opnieuw zwanger raakte?

“Ik heb jarenlang paard gereden op wedstrijdniveau en wist van andere vrouwen dat je daardoor heel strakke bekkenbodemspieren krijgt. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik preventief een bekkenbodemfysiotherapeut bezocht en dat heb ik tijdens de tweede zwangerschap weer gedaan. Ik heb veel (juiste!) bekkenbodemoefeningen gedaan en ben blijven sporten. Daardoor ben ik er denk ik heel goed uit gekomen deze tweede keer. Ik kwam zes weken na de bevalling op controle bij de bekkenbodemfysiotherapeut en ze zei: als ik je nu door iemand laat controleren die niet weet dat jij zes weken geleden bent bevallen, dan gaan ze dat niet geloven. Tijdens onze kraamborrel, zes weken na de geboorte van de tweeling, stond ik alweer met de oudste op het springkussen.”

Hoe gaat het mentaal gezien?

“Ik ben net gestopt met borstvoeding geven en heb het idee dat ik direct beter in balans ben. Ik heb uitgerekend dat ik in totaal twee jaar en negen maanden aaneengesloten zwanger ben geweest of borstvoeding heb gegeven. Eindelijk zijn de hormonen een beetje uit mijn lijf en dat voelt goed. Er ontstaat voor het eerst ruimte om ook aan mezelf te denken, om na te denken over een dagje of avondje weg. Hiervoor had ik dat gevoel niet. Zei ik altijd: laat mij maar gewoon lekker met de kindjes zijn. Ik heb nu minder een schuldgevoel en meer behoefte aan dingen buiten het gezinsleven.”

Een vraag die je vast vaker krijgt: hoe krijg je het nu allemaal voor elkaar? Werk, huishouden, kindjes?

“Ik werk ongeveer drie dagen in de week voor mezelf. Ik zou daar liever meer tijd in steken, maar dat is nu niet haalbaar. Ik wil ook niet teveel missen van de kinderen, die tijd is ook kostbaar. Het is alleen ook zwaar. Twee dagen in de week ben ik alleen met drie kinderen thuis en dat vind ik echt pittige dagen. Het is de hele dag paniekvoetbal. Ik kan Joa niet meenemen als ik de tweeling op bed probeer te leggen, want dan gaan ze helemaal niet slapen. Maar ja, laat een 2-jarige maar eens in kwartier alleen. Hij zet de boel steevast op stelten als ik weg ben. Hij pakt de fles van zijn broertje van het aanrecht en maakt een ‘tekening’ met melk door het hele huis of trekt de lade van de commode open en smeert alles onder de sudocreme. Natuurlijk is dat ook een kwestie van aandacht vragen sinds de tweeling er is. Hij heeft het haarfijn in de gaten als ik niet in gelegenheid ben om in te grijpen, bijvoorbeeld als ik borstvoeding geef, en gebruikt dat moment om op te eettafel te gaan staan en de lamp een klap te geven. Of hij gaat op zijn zusje in het wipstoeltje zitten als ik de andere aan het verschonen ben.

Met drie kids is de kans op een rotnacht ook nog groter. Tot een maand geleden hadden we al zo’n tijd niet langer dan 4,5 uur achter elkaar geslapen in één nacht. Inmiddels kan de tweeling zo’n zes uur achter elkaar doorslapen, dus dat is een enorme winst. 

Dus ja, het is uitdagend en vermoeiend, maar het is ook heel leuk. Als ik de interactie zie tussen de tweeling, dan ben ik bijna jaloers zelf geen tweeling te zijn. Ze zijn de hele dag met elkaar bezig, continu aan het lachen, elkaar vastpakken. Met de oudste erbij is het ook geweldig, ze zitten zo dicht op elkaar qua leeftijd en dat is fantastisch. 

Wat voor reacties krijg jij van andere mensen?

“De vervelendste reactie vind ik: ‘oh jij gaat het druk krijgen’ of ‘jij zult het druk hebben’. Ja, Ria, dat hoef je me niet te vertellen. Druk is een understatement.‘

‘Als ik in de supermarkt loop met drie kindjes krijg ik ook vaak meelevende blikken. Ze bedoelen het vast lief, maar ik hoef helemaal geen medeleven. Ik ben niet zielig, kijk eens wat een rijkdom ik heb. We hebben drie gezonde kinderen, we wonen in een veilig land en bouwen op dit moment aan ons eigen huis. Het zijn de tropenjaren, maar het zijn ook jaren die ik voor altijd zal koesteren.’

Meer lezen?
Bieke koos op jonge leeftijd bewust voor alleenstaand moederschap en kreeg onverwacht een tweeling
Wat je van ontzwangeren kunt verwachten en waarom je jezelf de tijd moet gunnen